Het eenvoudige leven

Niets vervelender dan een douchegordijn dat een beetje opbolt, de douchecel in, en dan tegen je natte lijf komt en daar blijft plakken! Jaren heb ik me erover verbaasd dat dit zo nu en dan nog in hotels voorkomt.

Maar niet hier in de Verenigde Staten. Hier hebben ze gedacht: als we de stang waaraan het gordijn bevestigd is nu een lichte kromming geven? Zo eenvoudig kan je zijn en mijn douche genot gaat er met sprongen op vooruit. Als je doorhebt hoe je er überhaupt een straal uit krijgt, maar dat is een ander verhaal.

Eenvoudig is de beste beschrijving van het leven van de afgelopen dagen. Het is allemaal buitengewoon overzichtelijk. Wat onszelf betreft: we moeten zorgen dat we voldoende eten bij ons hebben omdat we nog wel eens door een streekje zonder voorzieningen trekken en verder maken we ons met name druk over of er nog een heuvel ons van de overnachtingsplek scheidt en hoe we die dan over zullen komen. En ook dat is allemaal niet heel dramatisch. Veel hoger dan 800 voet wordt het niet.

Dat is wel weer wat complexer, het feit dat ze hier ongeveer geen enkele afstand, noch temperatuur, metrisch weergeven. 800 voet klinkt behoorlijk, maar reken je het om dan is het een betrekkelijk lachertje. Ik zou die omrekening graag even voor je doen, maar zit hier in het midden van nergens te schrijven, verstoken van internet en andere hulpbronnen. Daarover later meer. Omgekeerd maken we ook mee. Seaside 10, zien we dan ergens staan en denken we ‘dat valt mee.’ Maar onze computertjes zijn onverbiddelijk en gaven toch echt 16 km aan alvorens we Seaside binnenreden.

Simpelheid troef wat betreft de naamgeving van dorpjes hier. ‘He verrek, ons dorp ligt aan de zee, laten we het Seaside noemen!’
‘Krijg nou tieten, dat stadje van de buren ligt aan een baai. Wat dacht je van de naam Bay City?’
‘Je zult het niet geloven, maar een zonsondergang hier... ongelofelijk mooi. Laten we het hier Sunset Beach noemen!’
En zo kan ik nog wel even doorgaan: Dunes City, Pacific City, Otter Rock. Later komen we ook nog langs Fort Dick, maar hoe dat gat aan zijn naam komt? Ik zal het vertellen als we er doorheen gefietst zijn, of niet.

Grappig is dat veel van de dorpen nog niet meer dan 150 jaar oud zijn. Gesticht in 1899 zijn we al twee keer tegengekomen. Ja, dit is de nieuwe wereld. Hoewel dat er wel even vanaf hangt met welke bril je dit bekijkt. Zo las ik in Astoria over de ontdekking van de monding van de Columbia River, in 1792, door een kapitein die naar de naam Robert Gray luisterde. Een jaar eerder had een andere pief de ontdekking net niet gedaan, hij was een paar kilometer te vroeg, bij Cape Disappointment - wat een naam! - omgedraaid. Nu had hij ook niet de Columbia River kunnen ontdekken. Het was namelijk Gray die het water deze naam gaf, vernoemd naar zijn boot (die gelukkig niet The talented professor Grünschnabel heette). Voor die tijd heette de rivier wellicht RZN, rivier zonder naam.

Echter, voor hetzelfde geld liepen hier voordat die Gray uit de luiers was en Mama kon zeggen - en zelfs ver voor die tijd - dagelijks native Americans langs deze monding. Zullen zij ook telkens tegen elkaar gezegd hebben: ‘wat heb ik nu weer aan mijn fiets hangen? Is dit geen monding van een grote rivier?’

Hierbij dient overigens aangetekend te worden dat de ontdekking, of beter uitvinding van de fiets nog jaren op zich liet wachten. Opnieuw, jaartallen moet ik even verschuldigd blijven wegens gebrek aan internet, maar dat ie heeft plaatsgevonden bewijzen wij door op ons stalen ros van Seattle naar San Francisco te galopperen.

Maar laten we het simpel houden en zoals de meeste Amerikanen doen de geschiedenis reduceren tot die van de laatste paar honderd jaar. Of die van de laatste minuten, want zo nu en dan komen we iemand tegen die we niet in staat achten veel verder terug te kijken. Zoals de geestelijk mindervalide zoon van de uitbaatster van café Crumpy in Rockaway Beach. Het onthouden van één bestelling was al een te zware opgave voor ‘m. Niet dat zijn moeder zelf een lichtend genie was. Puffend en vloekend sleepte ze haar immense lichaam, verhuld door een forse roze trui, door het niet al te grote tentje. Bij binnenkomst rook het er al naar oud frituur vet en zo zag haar lange grijze haar er ook uit. Het eten - let wel, we hebben het hier over een uurtje of 11 ‘s ochtends - bestond uit vette pannenkoeken met heel veel room, worsten op stapels gestampte aardappelen en voor ons de grootste cinnamon roll die we tot op heden zagen. En de lekkerste. De kaneelsaus droop eruit en het glazuur was overdadig! En dan te bedenken dat we de varianten met cranberry’s en met walnoot hadden afgeslagen! Deze simpele traktatie bracht ons vliegensvlug in betere sferen, want net als de naam van het cafeetje waren wij een beetje humeurig!

Dat hebben we vaak na een eerste nacht in de tent. Het is weer even wennen aan het campingleven, het gesjouw met alles, het matje dat net niet zo lekker ligt als een hotelbed, het zachte kussen dat je mist en het getik op het tentdoek van de regen. Want ja, op een of andere manier gaat de laatste tijd altijd regenen zodra wij besloten hebben om onze tent maar weer eens op te zetten. Toen we gisteren in Nehalem State Park aankwamen leek er nog niets aan de hand. We hadden de eerste volledige dag zon achter de rug en we werden naar een lommerrijk stukje bos gedirigeerd om daar onze tent op te zetten, op het zogenaamde hiker/biker veldje. Maar na nog wat gegeten te hebben in een pub in Manzanita, begon het te betrekken en we lagen nog niet in de tent of de hemel brak open. Vanochtend alles nat ingepakt.

Inmiddels zitten we op een volgende campsite, Cape Lookout genaamd. De lucht lijkt helder te blijven en op de achtergrond horen we de oceaan, de Pacific die we drie weken als vriend aan onze zijde zullen treffen. De dichtstbijzijnde winkel is tien kilometer hier vandaan, het dichtstbijzijnde restaurant ook. We hebben ouderwets noedels uit een pakje gegeten en oploskoffie gedronken. En een boek gelezen want hier valt niets te surfen, digitaal gezien dan. De zon zakt langzaam in de oneindige water massa en ik bedenk me alvast waarover ik zou het liefst zou willen dromen. Zo simpel kan het leven van een fietser aan de Amerikaanse westkust zijn!