Geen wolkenkrabbers in Raymond

‘I can tell from your slight accent that you’re not from here,’ zegt de serveerster in the Rusted Tracktor. Ja, onze Lubberiaanse tongval - over de doden overigens niets dan goeds - verraadt ons onmiddellijk. ‘Right mam, we’re from Amsterdam,’ lichten we toe. Dat vindt ze heel ver klinken. Hoe ver beseft ze misschien niet eens maar ze wil wel weten of er wolkenkrabbers in Amsterdam staan. We lachen even en vragen ons af of de Zuidas aan dat profiel voldoet. We beperken ons tot een korte uitleg van de grachten die niet helemaal binnen komt. Even later verlaten we dit family restaurant en zien we in het avondlicht vier verroeste trekkers staan, in een verder vrijwel lege asfalt vlakte in een schier verlaten stadje. Welkom in the States!

We zijn nu vijf dagen hier, waarvan we er drie in Seattle hebben doorgebracht en twee al fietsend, door Washington State, op weg naar San Francisco. Het duurt echter nog wel even voordat we daar zijn. Wat we al wel kunnen concluderen is dat dit Amerika is. Ik bedoel, alle stereotypen lijken te kloppen. De auto’s zijn groot, het eten is machtig, veel mensen zijn dik en je krijgt vrijwel altijd een refill van je drankje. Die laatste drie hangen geloof ik ook wel samen en een groot lijf past beter in een forse SUV dan in een beschaafde Kia Picanto. Die laatste zie je hier dus ook niet.

‘It’s amazing.’ Dat hoor je hier natuurlijk ook vaak. Vooral als we vertellen wat we aan het doen zijn. Dan doen de meeste Amerikanen alsof je echt een wereldwonder aan het verrichten bent, om er vervolgens aan toe te voegen dat ze de laatste tijd wel heel veel fietsers op weg naar Frisco door hun dorp zien trekken. Kortom, helemaal niet zo bijzonder. Gewoon een van de duizenden die dachten dat dit ook wel een leuk tochtje zou zijn. Maar eerlijk is eerlijk, telkens als er weer iemand amazing naar je roept, stijg je een beetje op.

Om vervolgens weer meteen met beide benen op de grond te komen zodra je de televisie op je hotelkamer aanzet. Als je geluk hebt zie je reclame. Anders is het doorgaans Trump en zijn poppenkast, opscheppend over wat ze nu weer bereikt hebben. Het lijkt de mensen hier niet zo bezig te houden. Hoewel, onderweg wel een auto met heel groot achterop stickers met Impeach Trump! Even verderop was nog iemand vergeten zijn Trump/Pence bordje te verwijderen. Best wel gedurfd in dit overwegend democratische deel van de VS, waar zelfs wiet legaal is en je dus regelmatig in de lucht van een joint zit en cannabis op verschillende plekken langs de weg kunt aanschaffen.

Een jointje had ik wel kunnen gebruiken afgelopen dagen, om de pijn wat te verzachten. Dit klinkt overigens wat heftiger dan dat het is. Ik leed gewoon onder een fikse verkoudheid, die mij een middag in Seattle aan het bed gekluisterd hield en die mijn conditie een puike klap heeft verkocht.

Dat merkte ik gisteren, toen we in al ons beginners enthousiasme - niet van echte beginners, maar telkens als je een tocht begint, kom je erachter dat je bepaalde dingen al dan niet bewust vergeet - bedachten dat we wel meteen meer dan 115 km konden doen. Konden we ook, maar eind van de dag deed alles pijn. Mijn nek, mijn polsen, mijn benen. Die laatsten kriebelden ook behoorlijk na een aanval van muggen, tijdens de lunch op een verlaten landweggetje, langs de bijna net zo verlaten State road. De pijn die je eigenlijk moet hebben, die aan je achterste, ook wel bilpartij of ietwat ordinairder kont genoemd, viel hierbij in het niet. Tot vandaag. Naarmate de verkoudheid zakt komt het kontzeer op. Het zal nog een aantal dagen duren voordat dat deel van het lichaam gewend is aan de noeste arbeid, die ons nog zo’n week of drie zal bezig houden.

Het fietsen hier is ook niet zeer eenvoudig. Beter gezegd, de weg gaat op en neer. Doorgaans door bossen, soms langs weilanden. Dorpjes en stadjes komen we weinig tegen, al wordt het land wel bijna overal bewoond. De bekende Amerikaanse prefab woningen staan op de gekste plekken, maar het valt ons op dat er ook best wel veel mensen in trailers wonen. Ook zien we dat veel huizen in een wat mindere staat zijn, ze zijn afgebladderd en een beetje verwaarloosd. Tijd om America again great te maken?

Afgelopen nacht sliepen we in Elma, home of the Rusted Tractor. Of zoals de serveerster het Self noemde: our tiny shithole. Daar zat ze niet erg veel naast, want er viel helemaal niets te beleven. Wat dat betreft heeft Raymond, het gat waar we vannacht zullen verblijven een streepje voor. Hier is in ieder geval een kroeg. Niet dat we daar uren zullen zitten - ik drink tenslotte niet meer en op die zoete ‘soda’ troep ben je al gauw uitgekeken - maar het geeft in ieder geval het gevoel dat er geleefd wordt. Tot een uurtje of negen.

Dit is laid back USA. Waar de auto’s nog stoppen voor een stopbord, waar uit het raam van vrijwel elke pick-Up een hond hangt, waar bijna iedereen een vlag aan zijn huis heeft hangen om te herinneren in welk land ze ook weer wonen en waar serveersters dromen over verre oorden, vol wolkenkrabbers.

En dit is nog maar het begin van de reis!