Bomen over bomen

Kustmammoetboom. Dat is nog eens een woord voor galgje.

Maar ze bestaan echt deze kustmammoetbomen (ook bekend onder de naam sequoia’s) en ze zijn enorm. Alles hier in de States is een maatje groter, maar deze bomen slaan echt alles. Fietsend door het Redwood National Park riepen Pat en ik regelmatig naar elkaar: ‘wat een joekel!’ Ze zijn echt indrukwekkend en dat waren ze waarschijnlijk al toen een paar Europeanen hier voet aan wal zetten om dit deel van de wereld te ‘ontdekken’. Dan besef je toch meteen dat je dit oerbos niet als de nieuwe wereld kan verkopen...

Gigantische bomen, we kwamen ze eerder tegen op onze reizen. De eerste gezamenlijke fietstocht voerden ons door de Jura, waar ook zo’n grote jongen staat. Die heb ik toen nog omhelst met vier Duitsers. Zoveel waren er nodig om de boom te omsluiten. Daar grinniken de kustmammoetbomen hier een beetje om. Met vijf Duitsers kom je hoogstens halverwege. Een heel peloton dopinggebruikers kan zich achter de stam verstoppen. En bovendien, waar haal je zo snel zoveel Duitsers vandaan hier in Californië?

We hebben er één, een jongen uit Hamburg met wie we al een paar dagen op fietsen. Hij doet dezelfde route en ongeveer in hetzelfde tempo. We staan al drie avonden op dezelfde camping en maken praatjes. We noemen hem Horst Trappert, omdat we tot nog toe verzuimden zijn naam te vragen. Patrick vraagt ook wel eens: ‘is Hamburg al binnen?’

Maar zijn verhaal is grappig. Hij had drie en een halve maand tussen een baan en een studie. Dus vloog hij naar Canada, om daar in een opwelling te besluiten naar San Francisco te fietsen. Dus pakte hij de bus naar Seattle, schafte zich daar een fiets met tassen aan en ging op weg. Gewoon doen wat in je opkomt. Het ergste wat je kan overkomen is dat je drie avonden met twee middle aged Hollandse mannen op een camping staat. Als je daar dan weer wasmiddel van kan lenen...

Inmiddels zitten we dus in Californië, de Golden State. En dat is onmiddellijk te merken! Je zou met goud geasfalteerde wegen verwachten, maar het tegendeel is waar. De wegen en voorzieningen zijn hier onmiddellijk een stuk minder dan in Oregon. Het is een beetje het verschil tussen Nederland en België (sorry Vlaamse vrienden..). Je rijdt de grens over, niet voordat gecontroleerd is of je geen groente en fruit met je mee neemt, en de vluchtstroken die we als fietspad gebruiken zijn smaller en hebben meer gaten. Er ligt bovendien meer afval zoals glas op. Eigenlijk is dit ook wel een beetje wat we van de VS verwachten, dus tot op heden viel het eigenlijk alles me.

Als mijn vergelijking tussen Nederland en België opgaat, zouden de mensen hier ook leuker moeten zijn (maak ik het nu weer een beetje goed, Vlaamse vrienden...?). Gisteren hadden we meteen een malle eppie aan ons broek hangen. We dronken even wat vlakbij de Humbolt State University, en daar kwam hij aan, op zijn fietsje.
‘Ik zag jullie en ik dacht, AVONTUUR!!! Dus ik kom gelijk even kijken, want in houd van AVONTUUR!!!’
Hij wist natuurlijk niet dat we er net een beetje doorheen zaten na een wat middelmatige dag met iets teveel korte klimmetjes en grote wegen, die je mag categoriseren onder de noemer snelweg. Het aanstekelijk enthousiasme van deze man kon dat gevoel niet omdraaien en we hebben hem geadviseerd zijn eigen avontuur te gaan opzoeken, wat bestond uit een fietstochtje en een duik ik de rivier. Met de temperaturen waar we hier mee te maken hebben, doorgaans zo rond de twintig graden, niet meteen een aanrader. Maar daarom des te avontuurlijker.

Maar wat we de afgelopen dagen zagen wat betreft uitzichten en vergezichten is wel heel bijzonder. Gisteren bijvoorbeeld: we fietsten langs een lagune, overigens met een fiks zijwindje, en iets verderop in het hoge grasland stonden vijf enorme herten. Het gewei van het mannetje torende boven de groep uit en dat was een waanzinnig gezicht. Of het kleine hertje dat op de camping in het grasland verscholen zat. De spitse oortjes staken net boven het groen uit. Altijd nog beter dan het hertje dat voor onze ogen bijna onder een auto terecht kwam waarna wij in de remmen moesten om het beestje niet als nog een jens te geven. Bottom line is dat er heel veel dieren rondhuppelen en het opvallend is dat ze minder bang voor mensen en verkeer lijken dan wat wij gewend zijn. Maar ja, in Nederland zitten de meeste herten gewoon in hertenkampen om daar gevoederd te worden door vertederde kinderhandjes. Hier is gewoon wat meer ruimte!

Zelf de ruimte is hier huge. En toch hebben wij ‘m wat overschat. We liggen namelijk nogal voor op schema. We zijn net over de helft en San Francisco ligt hier nog maar zo’n 600 kilometer vandaan, terwijl we er al meer dan 1000 hebben gedaan. Tja, dat betekent paniek in de tent! Wat doen we met dat overschot aan tijd? Momenteel compenseren we met een rustdag (waarover in het volgende verslag ongetwijfeld meer omdat we zo naar de independence day viering in het hier nabij gelegen stadje gaan, is heb mijn stars & strikes muts al op, bij wijze van spreken) en misschien doen we aan het eind een kleine detour door de Napa Valley, Californië’s wijngronden.

We zullen het zien, we hebben tijd van leven. Net zoals die mammoetkustbomen, die gewoon lekker staan en verder niets. Maar dan wel iets mobieler!