Be careful....!

He, het is echt te gek dat je dit leest en je gaat een paar fantastische minuten tegemoet! Een paar van de beste van je leven. Maar pas wel op....

Dit zou een conversatie met een gemiddelde Amerikaan aan de westkust van de VS kunnen zijn. Eerst altijd de vraag: ‘waar zijn jullie naar onderweg?’
‘San Francisco,’ is dan naar waarheid ons antwoord.
‘Wow, awesome, that is so great. Echt waar, jullie hebben de mooiste weg uitgekozen. Hier is ie al mooi maar in California! Dat is echt genieten. Nee, zonder gekheid die 101 is een van de mooiste wegen van het land...’

‘Maar....’

Want ja, er volgt bijna altijd wel een maar, die meestal verband houdt met het feit dat we goed moeten oppassen en voorzichtig moeten zijn.

‘Maar kijk wel uit, op de 101 gebeuren de meeste ongelukken. Mensen zijn zo om zich heen aan het kijken dat ze niet voldoende op de weg letten.’
‘Maar kijk wel uit in de bochten, er rijden hier veel gekken rond.’
‘Maar kijk wel uit bij die scherpe bocht iets verder op. Als je die mist dan stort je van een klif op het spoor.’

Die hele klif hebben we nooit gezien, hoogstens iets dat we in het normaal Nederland talud zouden noemen. En om heel eerlijk te zijn rijden ze hier over het algemeen best netjes. Vorig jaar in Italië was dat wel eens een ander verhaal.

Wat is dat toch met die Amerikanen? Willen ze niet honderd procent positief zijn of hebben ze met elkaar een angstcultuur opgebouwd? Ik denk het laatste. Er is geen enkel onderling vertrouwen, zo lijkt het wel. In de steden zou je dat misschien verwachten, maar op het platteland, waar wij ons inmiddels alweer negen dagen begeven...

Ook hier is het zo nu en dan een woud van bordjes met ‘beware the dog’, ‘keep out’ en vooral ‘no trespassing’, ofwel verboden voor onbevoegden. Er zijn alleen helemaal geen onbevoegden die überhaupt over je stukje land willen lopen! Het concept ‘lopen’ is de gemiddelde Amerikaan al vreemd, dus als er geen strook asfalt over je landje ligt, heeft ie er geen enkele boodschap aan. En daarnaast, er woont hier ongeveer niemand! Het grootste stadje dat we tot nog toe doorkruisten telde iets minder dan 15.000 inwoners. Dat is kleiner dat Voorschoten, om het gat waar ik mijn pubertijd doorbracht ook maar even genoemd te hebben! Waar hebben we het over?

Nee, het echte gevaar komt hier van een hele andere kant. De natuur kan hier meedogenloos zijn. Naast wind en water (ook hier liggen tsunami’s op de loer) heb ik het over al dat voortbeweegt, inclusief de talrijke camper en caravan bezitters hier op de camping, die ik nu even terzijde laat.

Er zijn hier namelijk ook beren! Tenminste, dat suggereren ze. Dus wij zorgen als een stelletje brave borsten dan ons eten goed verpakt in een berenkast ligt, een kast waar de beer niet in kan. Noch zijn vriendjes wasbeer en eekhoorn. Een van beide had het een aantal nachten geleden, toen we nog niet zo goed afgericht waren, op onze droogvoer voorraad gemunt. Ik moet zeggen dat het een wasbeer, of eekhoorn, met smaak was, want hij was begonnen te knabbelen aan de Knorr Risotto met artisjok en spinazie. Net degene waar ik het meest zij in had. Uit arre moede hebben wij ons de avond erop dus maar aan de rijst en pasta (wat een combi...!) met broccoli en kaas genoegen gedaan.

Het blijft eten uit een pakje, al ontstijgt het voedsel dat we hier in restaurants voorgeschoteld krijgen dat niveau zelden. Pat heeft zojuist de goorste coquilles in zijn leven weggewerkt, jacobsschelpen met een soort ranja dressing. Kortom, gevaarlijker dan de beer is de gemiddelde kok van een gemiddeld Amerikaans restaurant. Je hebt vaak het gevoel dat Gordon Ramsey elk moment kan binnenlopen om de zaak te redden.

Ondertussen genieten we met volle teugen. Want ondanks alle ‘maren’ is het wel een hele mooie weg die we volgen. De 101 kan soms wat druk zijn, maar de route voorziet op bepaalde stukken ook in alternatieven, die heerlijk rustig zijn. Vandaag hebben we bijvoorbeeld een flinke afstand over wegen als de Seven Devils Road, de Beaver Hill Road en de Whiskey Run Lane gereden. Prachtige natuur, iets meer het binnenland in. Maar even later kijk je dan weer uit over die machtige oceaan.

Zoveel schoonheid is natuurlijk niet alleen voor ons en we komen regelmatig andere fietsers tegen. De meest opvallende groep zijn de 11 meisjes. 11 blonde meisjes om precies te zijn. Ze komen ergens uit de andere kant van het land en doen deze tocht voor een goed doel, tegen vrouwenhandel geloof ik. We kwamen een deeltje van het groepje reeds tegen bij de fietsenmaker in Astoria, die - geil als boter - niet wist wat hij de dames nog meer kon verkopen om ze in zijn zaak te houden. De avond erop zaten ze op dezelfde camping. Toen kwamen we erachter dat we niet alleen met 11 meisjes te maken hadden maar ook met een begeleidend team met een auto vol reservefietsen.

In Astoria vonden we uit dat de meisjes op dezelfde plek begonnen waren, maar vier dagen eerder. Wat doen die meisjes dan de hele dag? Daar kwamen we snel achter: de dag dat we ongeveer dezelfde route reden, zagen we bij elk viewpoint een aantal meisjes. Anderen stonden ergens wat te bestellen. Als de meisjes op de fiets zaten gingen ze nog best wel hard, maar vaak maar even. Ergens bergop zagen we de meisjes één voor één instorten en terugzakken, tot ze halverwege de heling op een door het begeleidende team uitgespreid zeiltje konden neerzijgen om wat hapjes van een donut te nemen.

Het laatste teken dat we van de 11 meisjes vernamen was eergisteren. In het begin van onze etappe werden we door het begeleidingsteam voorbij gereden. Ze toeterden en zwaaiden van blijdschap. Van de meisjes echter geen spoor.

11 meisjes alleen op hun fietsjes in Amerika. Dat is pas een recept voor ellende. Kijk, het is natuurlijk echt absoluut weergaloos dat deze jonge blonde deernen zich zo voor de wereld inzetten en ook nog eens laten zien dat ze dat op een fantastische milieuvriendelijke manier doen, maar.... stel dat er eentje onder een boom komt of een ander aan een man blijft plakken. Nee, ik zeg je, kijk uit, wees voorzichtig en ‘have a great ride!’