De familie

Het mooie van het rijden van een bekende route is dat je niet de enige bent die dat doet. Je Komt dus ook andere fietsers tegen, waarvan je er met een aantal een aantal dagen optrekt. En zo word je toch een klein beetje familie, met alles wat daarbij hoort.

Kortom, graag stel ik jullie onze nieuwe familie voor. Over één lid schreef ik al eerder: Horst Trappert, waarvan we inmiddels weten dat hij Martin heet. Horst hebben we echter al een paar dagen niet meer gezien, hij heeft er een dag of drie geleden de sokken ingezet en ligt nu waarschijnlijk een halve dag voor, als hij niet weer een rustdag heeft ingelast. Hij lag immers ook voor op schema, het probleem waar wij ook mee blijven zitten aangezien het vertragen niet echt lukt. Een dagje van 30 km is wel heel erg weinig en bovendien laat de afstand tussen de slaapplekken dat ook niet altijd toe. Maar aan een oplossing wordt gewerkt.

Horst is inmiddels vervangen door drie ersatzdeutschers, Patrick, Francesca, eind twintig denk ik, en hun dochter van zeventien maanden. We kwamen hen drie dagen geleden op de camping tegen. Zij hebben de tijd, ze zijn half mei al in Seattle vertrokken en zijn tot half augustus in de States. Hoewel ze echte slow travellers zijn, hebben ze de afgelopen dagen toch hetzelfde schema als wij aangehouden. Wel stoer, al fietsend met een karretje met een peuter erin. Zij fietst altijd achter met een hesje aan met heel groot Baby Ahead erop. Dat mag op veel sympathie van veel automobilisten rekenen, al had er vandaag hen wel eentje aangesproken met de vraag of ze niet ergens anders konden fietsen dan op de highway. Veel alternatieven zijn hier echter niet, fietspaden is beslist geen Amerikaans fenomeen.

Wel heftig is hun verhaal van de gestolen fietsen. Toen ze net in Californië waren sliepen ze een nachtje in een motel, met de fietsen voor de deur geparkeerd. De volgende ochtend stonden die er niet meer. Na een bizarre speurtocht met hulp van flyers en een Facebook bericht en na het uitloven van een beloning, kregen ze de fietsen terug. Niet echt iets dat je op een fietsvakantie wil meemaken! Morgen nemen we afscheid van de ersatzdeutschers; zij blijven hier een dagje op Manchester Beach. Ook zij liggen voor op schema en moeten vertragen. Zou het een West-Europees probleem zijn?

Nee, dat is het zeker niet, want we fietsen ook al een paar dagen op met twee jonge Amerikanen die te snel gaan. We noemen ze Shane en Autie. Shane omdat hij Shane heet en Autie omdat hij een beetje autistisch is, denken we. Hij praat niet echt. Hij praat alleen met Shane. Hij praatte alleen even met Pat toen hij vroeg of wij een bakpannetje wilden hebben. Nadat Pat het aanbod afsloeg probeerde hij het pannetje aan Horst te slijten, die ook beleefd weigerde. Shane is een echte Amerikaan, enthousiast en met veel power. Het liefst fietst ie met ontbloot bovenlijf en ‘s avonds bestelt hij een pizza bij een delivery service, die hij vervolgens samen met Autie vergezeld van een IPAtje (Indian Pale Ale, dat is een soort hip bier, voor de niet bierkenners onder jullie) naar binnen werkt. Daarnaast is hij geschiedenis leraar op een middenschool en een hartgrondige Trump hater. Maar die komen we steeds vaker tegen hier.

Shane en Autie slapen vannacht tien mijl verderop. Ze waren namelijk op zoek naar een wasserette. Autie was namelijk wat gaan stinken aldus Shane. Wij hebben daar geen last van gehad, behalve dat hij twee ochtenden geleden zoveel citronella had opgespoten dat de hele hiker/biker plek van schrik vrijwel mugvrij was. Telkens als hij langsliep volgde een zweem van zware citroengeur. Gelukkig is de camp ground waar we vannacht staan van nature verstoken van muggen.

Overigens zijn Shane en Autie voor Amerikaanse begrippen langzaam. De meeste Amerikanen fietsen veel harder en verder dan wij. Neem Washington, die niet echt zo heet maar uit die stad komt. We zijn ‘m al twee keer tegen gekomen. Hij doet rustig honderd mijl per dag, 160 kilometer! Hij is ook de enige die de lost coast route geprobeerd heeft, een alternatief op de route die ruim honderd kilometer door ruig en vrijwel onbewoond gebied gaat. Niet echt een pretje, zo stelde hij zelf ook toen hij om een uurtje of zeven - wij zaten al lekker aan ons avondmaal - uitgeput op de camping aankwam. Maar ondertussen is hij daarmee wel gestegen in de rangorde. Washington mag bij iedereen op veel respect rekenen. Bovendien heeft hij ons geholpen met ons snelheidsprobleem, door voor te stellen om de Napa Valley in te fietsen, wat we over twee dagen gaan doen.
En dan hebben we Steve. Een kalende Amerikaan van ik schat zo’n midden vijftig. De enige die gewoon lekker in spijkerbroek rondfietst. Een paar dagen geleden kwam hij op de camping wat verward over. Wat bleek, hij had zijn papieren op de vorige locatie laten liggen. Beetje vaag verhaal, maar Steve stapte monter op zijn fiets, met jaren tachtig tassen en reed terug om ze op te halen. Zojuist kwam ook hij hier op Manchester Beach aan, met papieren en een goed gemoed. Het is ‘m zelfs nog gelukt om zijn Tentje voor het donker op te zetten en een gesprek aan te knopen met een andere wat oudere Trump hater, die zijn tentje naast de onze opzette en met wie we het genoegen hadden de picknick tafel te delen. ‘Nee, de VS zijn niet meer wat ze geweest zijn, met die gek die ons zomaar een handelsoorlog in drijft. It is insane what is happening. En dan durven ze ook nog voor te stellen hem de Nobelprijs te geven voor dat gepruts met Noord Korea,’ fulmineerde hij als de boze oom.

Net als bij echte familie is het heerlijk om na een dagje je in je tent terug te trekken en in je slaapzak je lekker tegen je partner aan te vleien. Even genoeg van al die verschillende mensen, maar ondertussen zie je er naar uit ze morgenochtend weer te begroeten en de gesprekken weer op te pakken, samen de route te bestuderen en te zien wie waar weer terecht zal komen. Zie je elkaar weer of verlies je elkaar uit het oog? Na een kort gevoel van familie zijn verdwijn je dan allemaal weer in je eigen wereld en in je eigen anonimiteit alsof je elkaar nooit ontmoet hebt.