Valse romantiek

Het is de laatste nacht op de camping. San Francisco nadert en voor de komende nachten hebben we kamers in motels geboekt. Net op tijd. Twee dagen geleden is mijn luchtmatrasje als het ware ontploft. Niet dat ie lek is, maar de naden tussen de banen zijn los gaan laten. Eerst één nadat ik de matras in de tent met volle zon erop had laten liggen (stom), en vannacht nog één. Het resultaat, een bobbel over de lengte van mijn bed waar ik telkens afglij. Mijn self inflatable kussentje heeft het inmiddels ook opgegeven en ons gastankje is vrijwel leeg. Tijd om het Amerikaanse kampeeravontuur vaarwel te zeggen. Maar vooralsnog staan we omringd door kleine kampvuurtjes die Amerikaanse kampeerders standaard maken als de avond valt, in de aangename laatste zonnestralen van de dag waarvan de warmte helaas teniet gedaan wordt door een scherpe en koude zeewind.

Die wind stond vandaag wel weer zeer sportief in onze rug, hetgeen ons soms vleugels gaf. De afgelopen dagen gingen we als een speer, wat erin resulteerde dat we, ondanks dat we ‘s ochtends lekker aanlummelden, steeds voor de klok van drie op de kampeerplek waren. Tijd genoeg dus om daar wat te ontspannen, te lezen en te verwerken wat we die dag weer beleefd en gezien hadden.

En er is voldoende om over te contempleren. Want nadat we de Redwoods verlieten, met de enorme klim die niet zo verschrikkelijk heftig bleek, verruilden we in Leggett de Interstate highway 101, die we inmiddels zo’n 1000 kilometer volgden en die van een klein weggetje in een tweebaans snelweg veranderde voor de veel aangenamere highway 1. Die bracht ons weer aan de kust, die inmiddels behoorlijk veranderd was. De landelijke lagunes rondom Eureka hadden plaats gemaakt voor een veel afwisselender landschap, waarin het mediterrane de atlantique lijkt te ontmoeten. Op het ene moment reden we door een door dennen gedomineerd landschap met beneden ons kleine baaien met stranden en azuurblauw water. We roken de zoete geur van eucalyptus. Op het volgende moment zagen we graslanden die uitlopen in de zee, met alleen lage begroeiing van struiken, vaak begrenst door kleine rotsige kliffen. Het deed op bepaalde momenten zelfs aan de fascinerende Schotste en Ierse kust denken.

Gisteren maakten we een kleine wandeling naar de zee, waarin we een walvis zagen zwemmen. Een machtig gezicht, dat grote en trage lichaam dat net aan de opervlakte van het water door de zee klieft. Alsof hij (of zij natuurlijk) zijn aanwezigheid even wilde bevestigen spoot hij een paar keer een kleine fontein omhoog om vervolgens met een krachtige slag dieper te duiken en in de oneindigheid van de oceaan te verdwijnen.

Op zo’n moment voel je je even heel klein en gelijk ook groots omdat je dit schouwspel mag aanschouwen na zo’n 1400 kilometer op de fiets gezeten te hebben. Waar je de eerste week nog met één been in Amsterdam lijkt te staan, heeft de ontspanning het inmiddels gewonnen van de stress en kan ik optimaal geniet van alles wat er om ons heen gebeurt, de mensen, de dieren (op enkele soorten, waaronder de verderfelijke mug, na) en de grandioze natuur. Ver weg lijken bezigheden als subsidieaanvragen, begrotingen en weet ik veel wat voor een regeldingen.

Dan is het gek om te horen dat een collega theaterproducent afgelopen week plotseling is overleden. Zelfde leeftijd als ik, vrijwel dezelfde achtergrond. Hij begon één of twee jaar later met de studie Theaterwetenschap. We waren geen beste vrienden, maar kwamen elkaar geregeld tegen en maakten dan een praatje. Hij was altijd betrokken bij wat hij deed en dat waardeerde ik. En dan houdt het zomaar op. Ongemerkt ben je daar wel mee bezig terwijl je door dit lege landschap fietst. Het maakt alles zo relatief. En Amsterdam is dan even weer helemaal terug.

Misschien is het beter om zo nu en dan helemaal uit te schakelen en alleen te genieten. Bij mij komen er op zo’n moment alleen maar gekke liedjes op (die ik een enkele keer ook heel hard zing, met name als ik heel snel bergafwaarts ga en zeker weet dat niemand het kan horen) of vreemde kwesties zoals: ‘zouden er in Anchorage, de hoofdstad van Alaska, ook wolkenkrabbers staan?’ Of ‘zouden de ontsnapte koeien van gisterenavond weer veilig in hun weide staan?’ Voor mij persoonlijk was het een wat rare gewaarwording om een toilet uit te komen en opeens omringd te zijn door een kudde koeien. Later leerden we dat die koeien ook niet om de wc hadden moeten staan, toen een boer in lichte paniek uit het raampje van zijn pick-up riep of we z’n koeien hadden gezien.

En ondertussen probeer ik ook nog een oplossing te bedenken voor de bobbel in mijn matje, tot nu toe zonder resultaat.

Dus nog één nachtje wordt het schuiven in de tent. Daarna is het afzien voorbij. Hoewel, afzien? Ik zal het toch ook wel missen, knus met je tentje tussen de enorme caravans en campers die ze hier hebben. Sommige meten zeker acht tot tien meter, en dan schuiven er ook nog allerlei delen uit. Ook het dynamische campingleven laten we achter ons. Op de slippertjes naar het toilethok en weer terug. Kopje koffie maken, pannetje met droogvoer opzetten en eten verstoppen voor de wilde dieren. En al die andere dingen. Of zoals ik vanochtend bij de douche las op het mededelingenbord: dingen die je hier kan doen op de camping:

-Naar de zee lopen (okay)
-Door het park lopen (ook een okay-e bezigheid)
-Naar Fort Ross rijden en daar rondkijken (vast ook heel okay)
-Een warme douche nemen voor $ 2 (nouja)
-Naar huis bellen in de telefooncel (hoe verzin je het?)

Kortom, niets, nada, niente te doen op de gemiddelde Campground.

Maar het is toch heel romantische om de regen tegen het tentdoek te horen tikken, zoals wij de eerste nacht - en gelukkig bleef het daartoe beperkt - meemaakten?

Laten we wel wezen, dat is valse romantiek want ondertussen wordt alles nat en klam en word je daar heel snel strontchagerijnig van. Misschien is dat hele fietsen wel een vorm van jezelf voor de gek houden!

Echte vrijheid voelen, opgaan in de omgeving en lekker met jezelf bezig zijn... ofwel: van de sokken gereden worden door veel te grote auto’s, afzien bergop en ervan balen dat je zo snel weer beneden bent om aan de volgende klim te beginnen en water drinken uit je bidon dat inmiddels zo warm is geworden dat je er bijna groene thee van kan trekken. Kortom, allemaal valse romantiek.

En oh, wat is het soms heerlijk om volledig in die valse romantiek mee te gaan!