Werkzaamheden

Ik denk dat er een aantal jaar terug een delegatie Vietnamezen naar Amsterdam is afgereisd om zich te vergewissen van hoe je een bouwproject uitvoert. Toen zagen ze dat de stad voor de Noord Zuid lijn gewoon op een gegeven moment is opengelegd en het sindsdien afwachten is wanneer die chaos weer voorbij is (als Amsterdammer kan ik me de stad al bijna niet meer anders voorstellen). 'Dat kunnen wij ook, maar dan beter', moeten die Vietnamezen geroepen hebben om vervolgens ongeveer de hele AH 1, de highway die Hanoi en HCMC verbindt, te gaan verbouwen, over een lengte van weet ik hoeveel kilometers! Wij reden er de afgelopen dagen krap honderd kilometer overheen, constant langs werkzaamheden. Nouja, werkzaamheden. Eigenlijk gebeurde er helemaal niets. Kwam misschien omdat het weekend was, of omdat het regende. In ieder geval konden we ons niet aan de indruk onttrekken dat er nu niet heel veel progressie in het werk zat. Met als gevolg dat de inwoners van de vele dorpjes en stadjes langs de weg weet ik hoe lang al werkzaamheden voor hun deur hebben, in de vorm van enorme geulen, waardoor je je huis niet meer kunt bereiken. Als het regent - en dat deed het de afgelopen dagen meer wel dan niet - veranderen die geulen in stroompjes, beekjes en halve kanalen. Gezien de dijkjes die al gebouwd waren, lijkt het alsof iedereen al op zoek ik gegaan naar oplossingen. Als ze hier horen dat je in Nederland meestal recht hebt op compensatie, lachen ze zich waarschijnlijk helemaal rot!

Misschien moeten ze wel een Vietnamese delegatie naar de ANWB sturen. Om uit te leggen hoe je bewegwijzering kunt doen. Hier is echt volstrekt niets aangeven. Vanochtend moesten we afslaan, één van de weinige wegen richting het binnenland in. Je zou toch denken, dat is visueel duidelijk gemaakt. Maar niets, nada, niente, geen bordje te bekennen. Lang leve Google maps, waarmee het dankzij het grote aantal wifi netwerken hier in ieder geval door de bebouwde kommen redelijk navigeren is.
Het enige dat je hier wel hebt zijn de kilometerpalen langs de weg. Jammer dat degene die daar over gaat nu net een analfabeet zonder wiskundig inzicht is. Of een blinde! Weet ik veel, in ieder geval hadden ze er vaak net zo goed niet kunnen staan. De afstanden die vermeld worden lijken vaak volstrekt willekeurig, er worden afkortingen gebruikt voor steden, zodat je nog niet weet waar je heen gaat ( heeft er nooit iemand over nagedacht dat het afkorten tot N. Binh van zowel Nam Binh als Ninh Binh onhandig is aangezien beide steden vlak bij elkaar liggen) en worden er verschillende namen voor dezelfde plaats gebruikt... Overigens zijn die palen langs die beroemde AH 1 veelal tijdelijk weggehaald. Niemand die ze mist, vrees ik.

Een paar kleine frustraties op een verder behoorlijk soepel verlopende reis.
We waren gebleven bij de fietsen. Zouden ze aankomen in Hue of niet? Na een vergeefse poging ze de avond van aankomst op te halen, de luggage office was in weerwil van wat het hotelpersoneel ons vertelde, potdicht, stonden we zaterdagochtend opnieuw op het station. We hadden onze bagage meegenomen, waardoor we meteen herkend werden. 'De fietsen, de fietsen', kraaide een man van middelbare leeftijd, die ons meteen het bagage kantoor introk om alles af te gaan handelen. De rest van de daar aanwezigen was ook op de hoogte van het feit dat er twee fietsen gearriveerd waren en dat leidde zelfs tot enige opwinding! Wie mocht ze uit de opslagruimte halen? Uiteindelijk sukkelde ik achter een sloffende man aan die me de fietsen wees en met enige tegenzin bereid was er eentje naar het kantoor terug te rijden, terwijl ik de andere vervoerde. Missie geslaagd: het vervoeren van fietsen met de trein in Vietnam is mogelijk!

Helaas kwam aan onze opgewektheid snel een einde. Terwijl we de fietsen oplaadden begon het steeds harder te regenen. We besloten nog even te schuilen, wat ons in de gelegenheid bracht om nog een praatje te maken met wat mannen die op het station rondhingen. We vroegen over het weer, dat twee dagen slecht zou blijven, en over de route, die zwaar zou zijn vanwege de Hai Van pas. Ze praten geen poep, deze heren, want het weer bleef slecht en de pas was best een stevig klimmetje.

Laten we het over de regen niet teveel hebben. Die was verschrikkelijk naar en het heeft ons twee dagen in Hoi An gekost om alles weer droog te krijgen. Maar er is vooral geen lol aan om door een constante stroom water, met bijbehorende plassen (vanwege de werkzaamheden meestal modderplassen), te rijden.
Over die pas valt veel meer te vertellen. Hij heeft historische waarde, zowel in het verdere verleden toen die de grens tussen de koninkrijken Dai Viet en Champa bepaalde, als bijvoorbeeld in de Amerikaanse oorlog, toen de Amerikanen de uit het noorden oprukkende Vietcong er probeerde te stoppen. De nog bestaande bunkers op de toppen rond de pas zijn daar de stille getuigen van.
Daarnaast is de pas in meteorologisch opzicht belangrijk. Het is de scheiding tussen het klimaat in het noorden, koude winters, hete zomers, en het zuiden dat veel meer een tropisch klimaat heeft. Vaak regent het ten noorden van de pas en is het ten zuiden ervan zonnig. Zo niet afgelopen zondag. Het goot aan beide zijden en bleef dat ook doen.
Bovenal is het een hele mooie pas, met uitzichten over de witte stranden van Lang Co en aan de andere kant over de stad Da Nang. Het is ruim 10 kilometer klimmen, van zeeniveau tot bijna vijfhonderd meter, door prachtige natuur en langs watervalletjes. Een van de mooiste passen die ik ken. Bijkomstig voordeel is dat ie rustig is, omdat er bijna tien geleden een tunnel gegraven is, waardoor het autoverkeer de pas kan mijden en direct door de berg naar de andere kant rijdt. Tunnels bouwen kunnen die Vietnamezen wel, zo bewezen ze ook in de Amerikaanse oorlog. Misschien moeten ze Amsterdam eens op dat gebied adviseren?

Inmiddels zitten we twee dagen verder. Nadat we ons in Hoi An in een best wel luxe hotel hebben laten verwennen en twee keer verrukkelijk gegeten hebben in twee van de vele restaurants van dit pittoreske maar wel heel erg toeristische stadje, zijn we de zuidwestelijke hooglanden ingetrokken. Opnieuw schitterende landschappen gezien en zo langzamerhand beginnen we te begrijpen waarom mensen Vietnam zo prijzen. Echt waar, er zijn hele lelijke stukken Vietnam en we hebben ze gezien. Er zijn saaie stukken, volstrekt non descripte stukken, stukken waarvoor je echt niet meer dan 14 uur in een vliegtuig moet gaan zitten. Maar wat we vandaag zagen was Vietnam op zijn mooist. Uitgestrekte rijstvelden, aan de voeten van gigantische bergen. Waterbuffels, die een ploeg voortrekken. Landarbeiders, allemaal met een Vietnamese rieten hoed, tot hun knieën in het water. Kolkende rivieren, serene meren. Witte watervogels die de sawa's afzoeken naar overgebleven voedsel. Houten hutjes en huisje waar mensen wonen, vaak met kinderen spelend op het erf. Alle kleuren, en vooral het groen, hebben een intensiteit die je zelden ziet. En dat genietend al fietsend op een weg met nauwelijks verkeer; soms een scooter, of een kleine rammelende vrachtwagen.

En ik vergeet nog te zeggen dat dit alles zonovergoten was. Na twee dagen ploeteren door de stromende regen (nadat we allebei ook nog ziek waren, gewoon een verkoudheid), was dit toch wel een grandioze beloning voor onze werkzaamheden!