In het ziekenhuis

Ik ben onder de indruk. Zo slecht als ze het hier regelen met de wegen, zo goed hebben ze het voor elkaar in het ziekenhuis. We zijn hierheen gegaan omdat Patrick al sinds begin dit jaar, zes dagen geleden dus, last heeft van zijn darmen en buik. Hij heeft daarom steeds minder energie en bovendien heeft hij geen eetlust, waardoor er ook geen energie bij komt. Op ons dagje rust besloten we om even een dokter te gaan zien, wat hier betekent dat je naar het ziekenhuis moet. Nog met de herinnering aan ons ziekenhuis bezoek in Birze, Litouwen, in het achterhoofd (ik haalde zeven jaar geleden mijn rug open aan een bierflesje, lang verhaal), stapten we vol angst en beven het gebouw binnen.
Onterecht, we werden meteen opgevangen. Door een dame in een mooie jurk, die ook nog goed Engels sprak. Zoals iedereen bij de ingang meteen opgevangen werd en geholpen met waar hij of zij heen moest. Patrick ging naar de receptie en ik werd daar vlakbij in een wachtruimte geplaatst. Niet voor lang, want binnen een paar minuten zaten we bij een dokter, die met horten en stoten - zijn Engels was niet vloeiend, maar begrijpelijk - een diagnose stelde. Welke precies weet ik niet, konden we niet helemaal verstaan. Maar sindsdien loopt Patrick aan de hand van de goed Engels sprekende gastvrouw heen en weer met flesjes waar iets in moet en zijn portemonnaie, want hij moet wel betalen. Tot op heden 28.000 dong. Een euro en een beetje, zeg maar. Ik zit ondertussen gefascineerd om me heen te kijken. Ik kijk in een kamertje waar nu net een meisje een soort van elektroden kapje op haar hoofd had. Nu stapt er een zwangere vrouw naar buiten. Naast me zit een man te trillen, maar ik geloof niet dat dat door een ziekte komt. Hij zit berichtjes op zijn telefoon te lezen, misschien dat hij daar opgewonden van raakt. Nu gaat er weer een zwangere vrouw het kamertje in. Ik begin patronen te zien. Soms strompelt er iemand voorbij, of heeft iemand een verband om zijn hoofd. Iedereen heeft veel papieren bij zich, waarop staat wat je hebt. Patrick heeft waarschijnlijk inmiddels ook een stapeltje, maar ik heb 'm al even niet meer gezien. Sommigen hebben ook een tasje, met daarin een röntgenfoto. Misschien komt Pat ook wel terug met zo'n tasje!

Wat vooral opvalt is dat het hier brandschoon is en alles zeer georganiseerd en rustig verloopt ondanks de grote hoeveelheid mensen. Ze kunnen het dus best wel in dit land!

De slechte staat van de wegen, veroorzaakt door de wegwerkzaamheden heeft er inmiddels wel voor gezorgd dat wij de handdoek in de ring gooien. Eindigde ik het vorige stukje nog dat geen kuil ons zou stoppen; gisteren hadden we weer zo'n zware dag dat het gewoon niet meer leuk was. De constante stofwolken, die er voor zorgden dat we vuiler dan ooit aankwamen in het hotel, breken je langzaam maar zeker op. Het is alleen maar zwoegen over de opgebroken wegen en er is geen enkele aandacht meer voor het landschap en de omgeving. Geen flauw idee of het mooi was, onze ogen waren volledig op de weg gericht en alle aandacht ging naar het overeind blijven en het veilig bereiken van de volgende bestemming. We hebben het hele internet afgezocht om te kijken of en wanneer de werkzaamheden stoppen. Niet te vinden, geen enkele informatie beschikbaar, in ieder geval niet in een taal die we kunnen lezen. Omdat we nu al vier dagen (ruim 250 km) hopen dat ze afgelopen zijn, hebben we het vertrouwen verloren dat het snel stopt. Daarom, en met Patricks verminderde conditie in gedachten, hebben we besloten de bus naar HCMC te nemen en daar verder te kijken. Misschien nog een toertje door de Mekong Delta, waar het weer helemaal anders blijkt te zijn. Ongetwijfeld hebben ze ook daar de weg opengegooid, maar dat zien we dan wel weer. In ieder geval zijn daar veel meer wegen, dus alternatieven. We laten de bergvolkjes achter ons, zonder op een olifant gereden te hebben. Dat laatste betreuren we niet, hoewel zo'n beest ons misschien makkelijker langs al die werkzaamheden had gevoerd. Beetje grint deert een olifant niet, lijkt me.

Ondertussen hoeft niemand medelijden met ons te hebben. We zijn neergestreken in het Coffee Tour Resort in Buon Ma Thuot, een heerlijk hotel met een nog heerlijker café/restaurant ernaast (caphe Trung Nguyen, van de grootste koffiebrander van het land), waar het goed watermeloen juice drinken is. En koffie verkeerd, met de echte smaak van koffie en met uitzicht op een soort artificiële rotspartij. Zonder getoeter om je heen, alleen wat Vietnamese popmuziek, die wel uit te staan is. Echt even vakantie houden!

Patrick is weer terug! Hij heeft inmiddels een echo gehad. Het goede nieuws is dat hij niet zwanger is, maar er is wel een infectie gevonden. Ze willen nog wat meer testen, voordat ze medicatie geven, dus we moeten vanmiddag nog even terug. De stapel papieren moeten we dus nog even bewaren, en de jonge gastvrouw, die wat schaamte voelt over het uitspreken van het woord 'shit' wat het met een darminfectie moeilijk converseren maakt, verheugt zich vast nu al om ons weer te zien. De dokter kondigde alvast aan dat hij vanmiddag waarschijnlijk vrij heeft, gaat misschien wel even op een olifant rijden met zijn kinderen, of even lekker relaxen in het Caphe Trung Nguyen.

En zo eindigt onze expeditie van Ha Noi naar HCMC voortijdig in de Vietnamese hoofdstad van de koffie. Onze vakantie eindigt hier echter nog zeker niet en morgen laten we met gezwinde spoed de bergen - en hopelijk de werkzaamheden - achter ons en dalen we af naar de Mekong Delta om daar de staat van het land verder te peilen!