Charme offensief

'Look, I have your fish,' roept de gastvrouw van Thao Ngi guesthouse in Tan Thach village ons toe. We springen uit onze terrasstoelen en snellen naar de nog spartelende vis. 'Now I kill it,' vervolgt de vrouw en ze pakt een stok en begint op het beest te slaan. Pat gelooft het allemaal wel en loopt terug naar het terras terwijl ik gefascineerd blijf kijken naar hoe ze het leven uit de vis slaat. 'Sometimes I do this ten or fifteen times a day,' vertrouwt ze me toe.

Niet veel later staat de Elephant Ear Fish, want zo heet dit type kennelijk, in gegrilde staat rechtop voor ons. Zijn schubben zijn kromgetrokken en een beetje krokant. De rest smaakt 'grondig', zoals vaker met zoet water vissen. De gastvrouw fileert 'm voor ons en verwerkt delen tot zogenaamde nem, niet gefrituurde loempia's, waar ze ook kruiden, noedels, komkommer en wat ananas voor toevoegt. Het smaakt echt heel bijzonder, hoewel Pat de nem niet helemaal vertrouwt. Hij heeft het gevoel dat hij zijn - inmiddels overwonnen - infectie aan een eerdere nem overhield. Voorlopig is dit typisch Vietnamese gerecht dus even uit de gratie!

De Mekong Delta hadden we oorspronkelijk niet op het vizier. Maar dankzij de wegwerkzaamheden en ons besluit met behulp van de bus wat eerder in Saigon te zijn, opende zich de mogelijkheid om ook dit stukje Vietnam te ontdekken. Daar hebben we geen spijt van want wat is het hier mooi. We fietsen over smalle weggetjes, omzoomd door palmen en andere bomen vol fruit. We rijden langs plantages vol cactussen, die grote rode vruchten dragen. We steken regelmatig de vele armen van de Mekong rivier over met gammele en roestige pontjes, waarvoor wij als buitenlander het dubbele lijken te betalen, maar nog steeds maximaal 10.000 dong, zo'n veertig cent. We worden ingehaald door scooters die enorme groene vruchten van a naar b brengen, of manden vol limoenen met zich meetorsen. We zien huizen op palen, schepen met de schildering van ogen op de voorkant. Overal zijn kleine kanaaltjes gegraven, om het land van water voorzien en de opbrengsten af te voeren. Over smalle dijkjes en geïmproviseerde bruggetjes bewegen zich mensen met de bekende cone-hoed op hun hoofd om het land te bewerken of de vruchten te plukken. Meestal lopend, soms op een oude fiets en een enkele keer op een scooter. Waar in Nederland de discussie gaat of die thuishoort op het fietspad of op de rijbaan, bewijzen ze hier dat die dingen zelfs off road hun mannetje kunnen staan.

Het is alsof het land in mijn vorige post gelezen heeft dat we nog niet overtuigd zijn en nu de frontale aanval kiest in de vorm van een ongekend charme offensief! Vietnam laat zich opeens van zijn mooiste kant zien. In een heerlijk zwoel klimaat genieten we van al dat moois. Eigenlijk zou je om de minuut je camera willen pakken, zo fotogeniek is het hier. Soms strijken we neer bij een cafeetje om een cola of een kokoswater (uit de kokosnoot) te drinken. Het aantal stoelen wordt er doorgaans overklast door het aantal hangmatten, waar jong en oud de warmte van de dag in doorkomen met een middagslaapje of een goed gesprek. De atmosfeer is zo relaxed, dat je er zelf helemaal ontspannen van raakt. Wakker worden door het gekraai van de haan, naar bed gaan met het gezang van de krekels of de kikkers. Het is weer eens wat anders dan toeterende vrachtauto's, sleeperbussen en minibusjes.

De gastvrouw van Thao Ngi kwam ons ook steeds weer nieuwe vruchten brengen, om te proeven. Ik weet bij god niet wat er allemaal door mijn mond is gegaan, maar ik weet wel dat het allemaal ontzettend smakelijk was. En net uit de boom kwam, als niet geplukt dan wel spontaan gevallen. Milkfruit is de enige die ik nog weet, ook omdat dat de enige was waarvan de uitbaatster de Engelse naam wist. Kom je die heerlijkheid ooit tegen, verslind 'm. Niet te zoet en heerlijk fris!

En zo is het bijna gelukt ons te overtuigen van de schoonheid van dit land. De Mekong heeft ons op alle vlakken verrast, en misschien hebben ze al die wegwerkzaamheden wel in scène gezet om ons toch in ieder geval ook dit deel van het land te laten verkennen. Als dat zo is, dan ben ik die gekke Vietnamezen nog dankbaar ook!