Lucy in the Sky with Diamonds

Kerstavond 2014 in Diem Dien, een klein plaatsje aan de kust iets onder Hai Phong. Meer kan ik er niet over zeggen. In Diem Dien is namelijk helemaal niets te beleven, aan kerst doen ze al helemaal niet. In een nogal achenebbisj hotel, dat wel maar acht euro kostte, zochten wij vroeg ons bed op.

Tot zover kerst 2014. Op naar 2015.

Is het zo erg met ons gesteld? In tegendeel, we beleven meer dan dat in dit bijzondere land. Zien doen we echter niet zoveel omdat het weer buitengewoon grijs is. Toen we op ons privé bootje door de Ha Long Bay voeren, koesterden we ons bijna voor het laatst in een heerlijk zonnetje. Daarna ging het van kwaad tot zelfs iets erger. De afgelopen twee dagen waren buitengewoon heiig. Als je dan door het vlakke land fietst is er eigenlijk niet zo veel aan. Het is zelfs een beetje depressing. Inmiddels is daar motregen bijgekomen. De hele dag miezerde het.

Wel grappig is dat dan onmiddellijk alle scooters en fietsers voorzien zijn van een poncho. En werkelijk in alle kleuren. De meest geavanceerde hebben zelfs een doorzichting vierkant aan de voorkant waar de koplamp doorheen kan schijnen. Soms zit er een kind aan de achterkant onder de poncho verstopt. Dan maar even niet om zich heen kijken, droogblijven is belangrijker.

Het enige is dat hij of zij ons dan niet kan opmerken en het dus nalaat hello te roepen en te zwaaien. Onderweg is dat namelijk de usance. We zwaaien ons de hele dag rot. Ik heb al overwogen om de volgende keer Bea mee te nemen, die achterop te zetten en lekker naar iedereen te laten wuiven. Niettemin zijn de mensen vriendelijk, ze hoeven niet altijd direct iets van je en willen doorgaans gewoon even hun blijheid tonen over het feit dat je er bent. Hoewel er best wel wat in Vietnam gefietst wordt, zien ze dit tafereeltje toch niet dagelijks. Onze fietsen vinden ze ook allemaal zeer interessant. Er moet massaal aan gezeten worden, met name aan de bel en aan de versnellingen. Ook het feit dat ik drie bidons heb (waarvan er overigens op dit moment maar een gevuld is, de tweede is lek en de derde hangt er voor de sier) verdient alom waardering.

Sommigen willen ons wel wat aan de hand doen. Toen we twee dagen geleden het reeds geprezen Diem Dien in fietsten werden we bijgehaald door een brommer met twee jongens erop. Zij begonnen tegen ons te praten en gaven mij zelfs een tik tegen de billen. Na verloop van tijd begrepen we uit hun gebaren dat ze ons een hoertje wilden slijten. Kortom, er is toch vertier in Diem Dien (is het toeval dat de naam op Diemen lijkt?), maar we hebben toch beleefd geweigerd.

Het valt ons op dat er eigenlijk heel veel bebouwing is langs de weg. Zelden reden we tot nog toe echt door een agrarische gebied en alleen op Cat Ba fietsten we echt door de natuur. Dat was dan ook een natuurpark. Die bebouwing bestaat uit allemaal smalle huizen in een soort van efteling stijl. Allerlei kleurtjes, veel ornamentjes en ook erg veel verval. Want het staat er niet allemaal even florrisant bij, zoals zoveel in dit land. Vaak hebben we te maken met lintbebouwing, met rijstvelden erachter. Daar bewerken ze het land, vaak nog met de hand en een paar gereedschappen als een spade en een schop. En de onvermijdelijke cone op hun hoofd, het typische Vietnamese hoofddeksel dat je hier werkelijk overal ziet. Vast heel handig tegen de brandende zon, maar die brandende zon laat het nu juist even afweten aan de hemel.

Vandaag leefden we overigens zonder fiets. We zijn namelijk vijfhonderd kilometer naar het zuiden afgezakt en hoe kan dat sneller dan per trein? Nouja, snel. Die iets meer dan vijfhonderd kilometer kostte ons ruim 11 uur in de nachttrein. In Amsterdam leggen ze bij wijzen van spreken sneller een Noord Zuid lijn aan. Fascinerend was het wel, die trein. Omdat we op het laatste moment kaarten kochten, waren de soft sleepers uitverkocht. Restte ons een zetel in het soft seat compartiment. Dat klinkt sjieker dan dat het is. Zelden zoveel oude zooi bij elkaar gezien. De stoelen konden echter flink naar achter (sterker nog, rechtop gingen de meesten niet meer) wat voor de slaappositie alleen maar gunstig was. De krijsende baby, die een halve nacht zijn longen testte, was dat minder. Nietmin best nog redelijk geslapen, hoewel het teveel eer is om te zeggen dat we lekker uitgerust in Hue aankwamen.

En de fietsen zijn nog onderweg. Tenminste, dat hopen we. Ze zouden hier over een uurtje aan moeten komen, dus we gaan zo maar eens een kijkje nemen bij het station. Aan het aantal papieren dat we invulden kan het niet liggen.
Ze hebben een tochtje op het dak van een nogal stuiterende draagvleugelboot, van Cat Ba naar Hai Phong, overleefd, dus dit zou een eitje moeten zijn. Anders zitten we vast in Hue. Beter dan in Diem Dien, hier is in ieder geval wat leven omdat de oude keizerlijke stad veel toeristen trekt. Ook hier worden ons hoeren aangeboden, maar dan gewoon in het vloeiend Engels. Als wij aangegeven geen vrouw te willen maar wel geinteresseerd zijn in White Heroine, rijden ze snel weer weg, en waarschijnlijk niet om die stuff te regelen. Kortom, we slaan ons er blijmoedig doorheen.

Maar niet zo blijmoedig als Lucy.

Gisteren, eerste kerstdag ergens tussen Nam Binh en Ninh Binh hoorde ik opeens: 'do you speak English?' achter me. Ik draaide mijn hoofd om en zag in mijn ooghoek een stevige dame op een fiets aan komen snellen. Ze haalde me bij en we wisselden wat informatie uit. Nouja, meer dan wat informatie, binnen de kortste keren wist ik heel veel over deze Lucy, Amerikaanse en net als wij op weg naar HCMC (Ho Chi Min City, het voormalige Saigon), maar met iets minder vaart. Ze plant er ruim veertig dagen over te doen, wat nog altijd ongeveer sneller is dan de trein. Even later stopten we bij een koffietentje (jaja Vietnam heeft een echte koffiecultuur), voor een noodzakelijke sanitaire stop, een koffie en een limonade die we kregen nadat we een thee bestelden. Daar raakten we, zittend naast een enorme kerstboom met witte en paarse versiering, verder aan de praat en kreeg ik bewondering voor de onbevangenheid waarmee Lucy door dit land fietst, als vrouw alleen. Dan bevindt ze zich weer achterop een scooter, op weg naar een groot park met een nog groter beeld van waarschijnlijk Ho Chi Min. Dan zit ze weer in een badtobbe om gemasseerd te worden. En ondertussen zwoegt ze zich door het land, met een verwondering om respect voor te hebben. Wat een doorzettingsvermogen moet je daarvoor hebben, maar Lucy lijkt me van het typ dat overal in diamantjes ziet, ook al ziet de hemel al dagen grijs en miezert het de komende dagen. Zij zou de schoonheid van Diem Dien gezien hebben.

Zo werd kerst 2014 toch nog een beetje kerst met een bijzonder verhaal rond de kerstboom!