Just another day
Door: Arjen
Blijf op de hoogte en volg Arjen
02 Januari 2015 | Vietnam, Kon Tum
En dan is het opeens 2015!
Daar hebben we ditmaal weinig van gemerkt. Zoals ik geloof ik al aangaf, zijn ze hier in Vietnam niet zo met oud en nieuw bezig. Men volgt hier de maankalender en dus vieren ze pas in februari nieuwjaar. Tet noemen ze dat. Niet naar het Tet offensief, het offensief in 1968 is naar Tet genoemd, omdat de Vietcong op die feestdag de Amerikanen verraste (een aantal Arabische landen pikten dat idee en vielen Israel in 1973 binnen op Yom Kippur, een joodse feestdag). Dit Tet offensief betekende het keerpunt in de Amerikaanse oorlog, daarna bleven de Noord Vietnamezen aan de winnende hand, hoewel er nog veel slagen zouden volgen.
Veel van die slagen werden uitgevochten in het gebied waar we nu zijn, de zuidwestelijke hoogvlakte. Vele bombastische monumenten onderweg herinneren daar aan.
Blijkbaar was het hier veertig/vijftig jaar geleden nog flink bebost. In die jungle hielden de Vietcong strijders zich schuil en trokken ze langs de zogenaamde Ho Chi Min route langzaam op naar het zuiden, naar de hoofdstad Saigon. Het zou tot 1975 duren voordat ze die in handen kregen. Wij hopen het wat sneller te doen en geven onszelf nog acht dagen om de Ho Chi Min highway af te fietsen en in HCMC aan te komen.
De vertaling van highway is geloof ik 'snelweg'. En langs een snelweg fiets ik niet graag. De Ho Chi Min highway is echter van een ander kaliber en kronkelt zich op veel plekken als een veredeld landweggetje door de bergen. Soms is ie wat groter, maar heel erg veel verkeer is er, zeker buiten de stadjes waar hij dwars doorheen loopt, eigenlijk nooit. Wel gaat er wat zwaarder vrachtverkeer overheen, en sleeper-bussen, bussen waarin je in een soort coconnetje kan liggen terwijl je lange afstanden rijdt. Maar er zijn momenten dat je je alleen waant op deze snelweg.
Overigens is snel hier ook een relatief begrip. Ik denk dat je blij mag zijn als je een gemiddelde van vijftig haalt hier, met een gemotoriseerd voertuig met vier of meer wielen. Dan doen we het op onze aluminium rossen en een gemiddelde van rond de twintig helemaal nog niet zo slecht.
Twee dagen geleden lag dat gemiddelde overigens wat lager. We moesten een fikse pas over. Hoe hoog we moesten stijgen en hoe lang we moesten klimmen bleef echter onduidelijk totdat we er daadwerkelijk aan begonnen. Informatievoorziening in dit land is een aandachtspuntje! Het was al een wonder dat ik de naam van de pas, Deo Lo Xo, wist te achterhalen.
Het werd tien kilometer klimmen, met een gemiddeld stijgingspercentage van tien procent. Dat is best heftig als je de 120 km van de dag ervoor nog stief in de benen hebt. Maar we deden het en stopte vlak voor het eind bij een schitterende waterval, waar we in een gammel restaurantje de beste Pho (een soort noedelsoep) tot op heden aten. En bovendien een Duits meisje wisten te ontfutselen dat ze dol is op sticky rijst en dat je dat ik Laos veel beter kunt krijgen dan in Vietnam. Haar vriendje boeide dat allemaal niet zo, of kon gewoon niet praten, hoewel hij wel iets van Goodbye gromde terwijl hij naar de door haar aangeschafte brommer liep. Ze wilden nog zo'n honderdvijftig kilometer rijden, richting Hoi An, om daar het nieuwe jaar in te luiden. Ons restte nog 15 kilometer naar het altijd swingende Dak Glei.
Je zou ook denken dat ze daar al volop in voorbereiding zijn van het feest dat je weet dat gaat komen. Slingers ophangen! Oude cd's met Happy New Year afstoffen! Champagne koud zetten. Kortom... Niets van dat al. Dak Glei beleefde een rustig avondje. We aten wat loempia's, bezochten nog even de plaatselijk kroeg, waar ze groentesoep ook in de thee leken te gooien (of waren die drijvende oranje dingen geen worteltjes?) en hadden daar nog wat aanspraak aan de lokale jeugd, die vooral even checkte of we niet teveel betaalde. Dat laatste gebeurt hier wel vaker. Wij betalen ongetwijfeld al vaak het dubbele van wat een gemiddelde Vietnamees betaalt, maar als we dan verder afgezet worden grijpt er niet zelden iemand in. En dan te bedenken dat het voor ons nog steeds bijna niets kost. Vanochtend overigens nog maar even drie miljoen gepind.
Maar goed, om negen uur was de schwung wel een beetje uit dat hele Dak Glei en hebben we ons op onze hotelkamer teruggetrokken, in afwachting van het grote moment! Met z'n tweetjes in een keihard bed, één van de features van dit land, iPhone op schoot, chipje erbij (5 zakken voor 10.000 dong, ofwel ongeveer € 0,40, daar valt niet tegenop te hamsteren). 23.50 u: skypen met Lucy, onze nieuwe digitale fietsvriendin die in Vinh zit, stukje noordelijker. Zij ratelde ons het nieuwe jaar in! Happy new years uitgewisseld, poging gedaan de ABBA klassieker nieuw leven in te blazen en dat was het! En Dak Glei sliep ondertussen gewoon door! Wat volgde was een rustige nieuwjaarsnacht, die slechts om de dertig seconden werd verstoord door het afgaan van een brommer alarm dat reageerde op elke langsrijdende auto. Ietwat irritant, net als de televisie in de lobby die 's ochtends vroeg blijkbaar alweer op luid volume aan moest, omdat de receptionist of hardhorend of gewoon een bord voor zijn kop had. We werden uitgeput wakker.....
Maar als eenmaal op de fiets het leven weer aan je voorbij trekt, zonovergoten, dan is dat allemaal snel vergeten. Een jongen op een scooter komt naast me rijden. We kijken elkaar aan en ik zeg 'hello'. Hij bestudeert me nog even en zegt dan 'good morning' om vervolgens na het geven van een flinke dot gas weg te scheuren. Een dag als geen andere in de Vietnamese hooglanden. Alsof 2015 nooit begonnen is. Of allang bezig was.
Daar hebben we ditmaal weinig van gemerkt. Zoals ik geloof ik al aangaf, zijn ze hier in Vietnam niet zo met oud en nieuw bezig. Men volgt hier de maankalender en dus vieren ze pas in februari nieuwjaar. Tet noemen ze dat. Niet naar het Tet offensief, het offensief in 1968 is naar Tet genoemd, omdat de Vietcong op die feestdag de Amerikanen verraste (een aantal Arabische landen pikten dat idee en vielen Israel in 1973 binnen op Yom Kippur, een joodse feestdag). Dit Tet offensief betekende het keerpunt in de Amerikaanse oorlog, daarna bleven de Noord Vietnamezen aan de winnende hand, hoewel er nog veel slagen zouden volgen.
Veel van die slagen werden uitgevochten in het gebied waar we nu zijn, de zuidwestelijke hoogvlakte. Vele bombastische monumenten onderweg herinneren daar aan.
Blijkbaar was het hier veertig/vijftig jaar geleden nog flink bebost. In die jungle hielden de Vietcong strijders zich schuil en trokken ze langs de zogenaamde Ho Chi Min route langzaam op naar het zuiden, naar de hoofdstad Saigon. Het zou tot 1975 duren voordat ze die in handen kregen. Wij hopen het wat sneller te doen en geven onszelf nog acht dagen om de Ho Chi Min highway af te fietsen en in HCMC aan te komen.
De vertaling van highway is geloof ik 'snelweg'. En langs een snelweg fiets ik niet graag. De Ho Chi Min highway is echter van een ander kaliber en kronkelt zich op veel plekken als een veredeld landweggetje door de bergen. Soms is ie wat groter, maar heel erg veel verkeer is er, zeker buiten de stadjes waar hij dwars doorheen loopt, eigenlijk nooit. Wel gaat er wat zwaarder vrachtverkeer overheen, en sleeper-bussen, bussen waarin je in een soort coconnetje kan liggen terwijl je lange afstanden rijdt. Maar er zijn momenten dat je je alleen waant op deze snelweg.
Overigens is snel hier ook een relatief begrip. Ik denk dat je blij mag zijn als je een gemiddelde van vijftig haalt hier, met een gemotoriseerd voertuig met vier of meer wielen. Dan doen we het op onze aluminium rossen en een gemiddelde van rond de twintig helemaal nog niet zo slecht.
Twee dagen geleden lag dat gemiddelde overigens wat lager. We moesten een fikse pas over. Hoe hoog we moesten stijgen en hoe lang we moesten klimmen bleef echter onduidelijk totdat we er daadwerkelijk aan begonnen. Informatievoorziening in dit land is een aandachtspuntje! Het was al een wonder dat ik de naam van de pas, Deo Lo Xo, wist te achterhalen.
Het werd tien kilometer klimmen, met een gemiddeld stijgingspercentage van tien procent. Dat is best heftig als je de 120 km van de dag ervoor nog stief in de benen hebt. Maar we deden het en stopte vlak voor het eind bij een schitterende waterval, waar we in een gammel restaurantje de beste Pho (een soort noedelsoep) tot op heden aten. En bovendien een Duits meisje wisten te ontfutselen dat ze dol is op sticky rijst en dat je dat ik Laos veel beter kunt krijgen dan in Vietnam. Haar vriendje boeide dat allemaal niet zo, of kon gewoon niet praten, hoewel hij wel iets van Goodbye gromde terwijl hij naar de door haar aangeschafte brommer liep. Ze wilden nog zo'n honderdvijftig kilometer rijden, richting Hoi An, om daar het nieuwe jaar in te luiden. Ons restte nog 15 kilometer naar het altijd swingende Dak Glei.
Je zou ook denken dat ze daar al volop in voorbereiding zijn van het feest dat je weet dat gaat komen. Slingers ophangen! Oude cd's met Happy New Year afstoffen! Champagne koud zetten. Kortom... Niets van dat al. Dak Glei beleefde een rustig avondje. We aten wat loempia's, bezochten nog even de plaatselijk kroeg, waar ze groentesoep ook in de thee leken te gooien (of waren die drijvende oranje dingen geen worteltjes?) en hadden daar nog wat aanspraak aan de lokale jeugd, die vooral even checkte of we niet teveel betaalde. Dat laatste gebeurt hier wel vaker. Wij betalen ongetwijfeld al vaak het dubbele van wat een gemiddelde Vietnamees betaalt, maar als we dan verder afgezet worden grijpt er niet zelden iemand in. En dan te bedenken dat het voor ons nog steeds bijna niets kost. Vanochtend overigens nog maar even drie miljoen gepind.
Maar goed, om negen uur was de schwung wel een beetje uit dat hele Dak Glei en hebben we ons op onze hotelkamer teruggetrokken, in afwachting van het grote moment! Met z'n tweetjes in een keihard bed, één van de features van dit land, iPhone op schoot, chipje erbij (5 zakken voor 10.000 dong, ofwel ongeveer € 0,40, daar valt niet tegenop te hamsteren). 23.50 u: skypen met Lucy, onze nieuwe digitale fietsvriendin die in Vinh zit, stukje noordelijker. Zij ratelde ons het nieuwe jaar in! Happy new years uitgewisseld, poging gedaan de ABBA klassieker nieuw leven in te blazen en dat was het! En Dak Glei sliep ondertussen gewoon door! Wat volgde was een rustige nieuwjaarsnacht, die slechts om de dertig seconden werd verstoord door het afgaan van een brommer alarm dat reageerde op elke langsrijdende auto. Ietwat irritant, net als de televisie in de lobby die 's ochtends vroeg blijkbaar alweer op luid volume aan moest, omdat de receptionist of hardhorend of gewoon een bord voor zijn kop had. We werden uitgeput wakker.....
Maar als eenmaal op de fiets het leven weer aan je voorbij trekt, zonovergoten, dan is dat allemaal snel vergeten. Een jongen op een scooter komt naast me rijden. We kijken elkaar aan en ik zeg 'hello'. Hij bestudeert me nog even en zegt dan 'good morning' om vervolgens na het geven van een flinke dot gas weg te scheuren. Een dag als geen andere in de Vietnamese hooglanden. Alsof 2015 nooit begonnen is. Of allang bezig was.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
