Geen ontkomen aan

Vietnam is een seculiere staat. Dat wil zeggen dat tachtig procent van de bevolking hier aangeeft geen geloof aan te hangen. Als dat geen goede reden is om kerstmis te skippen, weet ik het ook niet meer. Het is immers de viering van de geboorte van Jezus, je weet wel, de zoon van God. En een god, welke dan ook, heb je toch echt nodig voor een geloof. En wat mij betreft dan ook voor het vieren van Kerstmis.

Zo niet in Vietnam! Kerstbomen all over the place. De kerstman is niet uit het straatbeeld weg te slaan. Bedienend personeel heeft rode mutsjes met wit 'bont' op, of erger: een stoffen geweitje. En overal kerstmuziek, doorgaans in slechte remake versies. Last Christmas van Wham! heb ik geloof ik al in 69 versies langs horen komen en momenteel luisteren we naar een volledig verbouwde versie van Happy New Year van ABBA. Wacht even, dat is natuurlijk geen kerstlied. Maar nieuwjaar doen ze hier ook niet per definitie aan. Ze hebben een eigen jaarwisseling, Tet genaamd. Valt ergens eind januari, begin februari. Kortom, als we hier niet meer zijn. Inmiddels hopen we wel dat er deze versie van Happy New Year niet tot Tet duurt! Hoe lang kan je ABBA rekken?

Niet dat hier helemaal niemand kerst viert. Zes procent van de bevolking is katholiek. Geen flauw idee hoe dat over het land verdeeld is maar twee dagen terug, in Mao Khe, puilde de plaatselijke kerk uit bij de mis. Er werd mooi gezongen, de ons bekende kerkmuziek met een Oosters tintje. De kerk was omringd door een waar pretpark aan lichtjes. Het oplichtende aureooltje van Maria viel in het niet bij al die oplichtende kerstversiering. De paus zou er vrolijk van worden zijn volgelingen zo feestelijk bijeen te zien.

Maar de boeddhisten, ook nog goed voor tien procent, laten zo nu en dan ook van zich horen. Vanmiddag, in een kleine commune op het het eiland Cat Ba waren we getuigen van een ritueel dat geloof ik iets met het begraven van iemand te maken had. Er werd getrommeld en gezongen, verder bleef het een beetje onduidelijk wat ze aan het doen waren. Veel tijd konden we er ook niet aan besteden, aangezien we voor het donker in Cat Ba Town wilden zijn.

Niet dat we dat niet goed gepland hadden. Integendeel, we waren netjes op tijd in Tuan Chau om daar de gewone mensen pont van 11.30 u naar Cat Ba te nemen. Maar die pont die kwam niet! Er werd ons verteld dat ie alleen zou gaan als er minimaal dertig mensen waren. Gek genoeg, die waren er zo ongeveer wel, omdat er busje met circa twintig leden van een niet nader te definiëren bergvolkje ook naar de overkant wilden. De vrouwen droegen een soort van grappige klederdracht, de mannen zagen er niet bijzonder uit. Ze verplaatsen zich als groep. Dan weer met zijn allen kijken of de pont er al aankwam. Dan weer met zijn allen zitten. Dan weer het watervliegtuig dat aankwam en vertrok bewonderen. Het leek allemaal heel gezellig en vrolijk. Maar het kon niet verhullen dat die pont niet kwam. Waarschijnlijk was ie aan de andere kant niet vertrokken, wegens te weinig belangstelling. Het bergvolkje leek blijmoedig te willen blijven wachten op de pont van drie uur, maar wij rekenden even uit dat dat voor ons te krap zou worden, wilden wij voorkomen dat we in het duister zouden fietsen. We gingen op zoek naar een alternatief. Nu is dat nooit ver in Vietnam, er valt altijd wat te hosselen! Als je maar betaalt, liefst twee of drie keer de normale prijs. Zo konden we voor omgerekend veertig euro een boot regelen, die ons en de fietsen door de Ha Long Bay (prachtig, schitterend en nog meer van dat soort termen) naar het Cat Ba eiland zou brengen. Ach, dat is maar €35 meer dan dat de pont zou kosten, even de fooi die aan het eind gewenst werden buiten beschouwing gelaten. Het overtochtje zou 45 minuten duren... Maar zo snel ging het allemaal niet. Ik kreeg niet het idee dat de schipper haast had. Bovendien moesten we de bootsjongen, die ons ook naar binnen lulde, steeds maar weer ervan overtuigen dat we echt niet wilden kanoën en ook niet al te lang van elke uit het water oprijzende rots wilden genieten. De beloofde 45 minuten werd ongeveer twee uur! Eerlijk is eerlijk, wel door een van de mooiste natuurgebieden ter wereld, weliswaar enigszins verpest door het massatoerisme, maar door onze specifieke vraag om naar Cat Ba te varen, weken we vrij snel af van de bekende routes en waanden we ons met ons bootje en de vier bemanningsleden eenzaam en alleen tussen al dat natuurgeweld. Noem het een scam, maar dan wel eentje die een onuitwisbare indruk achtergelaten heeft.

Nu hoor ik u denken: hoe is het met het bergvolkje afgelopen? Het enige dat ik daarover kan zeggen is dat ze Cat Ba Town bereikt hebben, waarschijnlijk niet veel later dan wij. We kwamen ze zojuist tegen in een winkel die voor supermarkt door kan gaan. Ze leken ook nog steeds tevreden.
Of ze kerst vieren? Geen flauw idee. Maar ik zal ze hartgrondig afraden om hun klederdracht in te ruilen voor die malle Santa pakken en vooral hun eigen volksliederen te blijven zingen in plaats van de zeventigste versie van Wham!