Winter in Ha Noi

Cong Caphe, gisterenavond: we zitten op een soort veldstoeltjes, buiten, tussen de geparkeerde scooters en elektrische brommers in de oude stad van Ha Noi. We drinken uit emaille bekers met bloemmotief en we wanen ons jaren terug, in de Vietnam oorlog, of de Amerikaanse oorlog zoals ze die hier noemen. Hoewel het een beetje een gek thema is, smaakt de koffie er goed, niet in het minst omdat ze hier begrijpen dat je er ook verse melk in kunt doen in plaats van de mierzoete gecondenseerde melk die ze er hier meestal in gooien. Wat schetste echter onze verbazing? Een aantal straten verder was er weer een Cong Caphe. Zelfde legerkleuren, zelfde foto's van Vietcong strijders aan de muur. We hebben hier gewoon te maken met een keten. Een soort war Starbucks. En dat in een land dat zich nog steeds socialistisch noemt en bij tijd en wijlen hele straten volhangt met rode vlaggen met daarop de bekende hamer en sikkel!

Om ons heen op datzelfde terras een aantal verliefde stelletjes. Ik denk dat ze verliefd waren, want ze waren niet meteen heel handtastelijk. Kwam ook omdat ze gekleed gingen in winterjassen, met bontkraag en soms een sjaal. Want och, wat is het koud in Ha Noi! Het kwik daalt 's avonds tot wel dertien graden! Overdag, in het zonnetje is het heerlijk t shirt weer. Althans, dat vinden wij. De gemiddelde Vietnamees denkt daar anders over, die heeft oorwarmers, handschoenen en mutsen uit de kast gehaald om deze ijstijd te overleven.
Zij zijn overigens niet de enigen die daar zo over denken. We kwamen twee Zweedse backpackers tegen die het ook maar koud vonden. Hoe bedoel je, tien uur 's avonds lekker buiten met een biertje van 5000 dong. Kom daar op dit moment maar eens in Stockholm om. En dan niet alleen omdat de dong geen wettig Zweeds betaalmiddel is, maar vooral omdat 5000 van die dingen (dongen) een waarde vertegenwoordigd van nog geen € 0,20! Één keer pinnen en je bent hier miljonair!

Nog wat meer cijfertjes: in Ha Noi zijn twee miljoen scooters en brommers. En het lijkt wel of die allemaal constant op de weg zijn. Wat een heksenketel! Waanzinnig om daar op de fiets onderdeel van te zijn. Beetje uitkijken, meegaan met de flow. Het is dè manier om de stad te leren kennen. Gisteren bijvoorbeeld een rondje gedaan langs de Tran Quoc pagode en het mausoleum van Ho Chi Min. Indrukwekkend allemaal, maar niet half zo mooi als het meemaken van de vibe van de stad door 'm op de fiets te verkennen.

Grappig genoeg heeft Ha Noi ondanks alle hectiek ook iets rustigs, met name rondom de vele meren die de stad rijk is. We genoten van een ontbijtje aan het Hoan Kiem Lake (schildpaddenmeer, iets met een schildpad en een zwaard, zoek maar op in Wikipedia), uitkijkend over rimpelingen in het water met socialistische heilstaat liederen op de achtergrond. Dan waan je je even in de jaren zestig toen alles nog overzichtelijk was, in ieder geval in de communistische wereld.
Net zo onoverzichtelijk was het verlaten van Ha Noi vanochtend. Niet dat we niet eerder een miljoenenstad uit fietsten, twee jaar terug doorkruisten we nog 's wereld grootse agglomeratie (Tokio). Maar de Vietnamese hoofdstad is different cook zoals Van Gaal het onlangs uitdrukte. Die twee miljoen brommers dwarrelden opnieuw om ons heen en voor het eerst in tien jaar fietsen raakten Pat en ik elkaar kwijt! Geen grote ramp in het mobiele tijdperk, maar toch. Dat zal ons in Mao Khe, het shithole waar we vannacht gestrand zijn, niet gebeuren, of het moet in het (keiharde) bed van ruim twee bij twee zijn. In de lift kan het in ieder geval niet fout gaan: op de achtergrond horen we constant mechanische stem going up en going down zeggen! Hopelijk wordt die vannacht niet te veel gebruikt.

Het zijn van die dingen waar we nog even aan moeten wennen. Vietnam moet zich nog laten kennen. Laat ik het nationale symbool van het land er even bij halen: de Lotusbloem. Die verliest ook één voor één zijn bladeren zodat de kern overblijft. Tot die kern willen we geraken. Terwijl ik me besef dat dit de allegorie van de ui is, wil ik maar zeggen dat we de komende weken al afpellend dit land een beetje willen begrijpen. Of dat lukt mag de lezer over drieeneenhalve week beoordelen. Zo niet, dan hebben wij in ieder geval een leuke vakantie gehad;)