Van de spreekwoordelijke regen

De terugkomst was glorieus! Waar we dertien dagen geleden ons vijf sterren hotel verlieten in onze regenjasjes, door een gordijn van druilerigheid, was het nu tegen de dertig graden en waren we eerder nat van het zweet dan van de regen. We hadden er ook net een enerverende rit dwars door Taipei opzitten. Ik was alweer vergeten wat een adrenaline kick het geeft om door een wereldstad te fietsen, met auto’s en scooters links, rechts, onder en boven. En vanzelfsprekend heel veel stoplichten. Ik suggereerde Pat nog om eens te klokken hoeveel tijd je kwijt bent met wachten. Ondertussen constateerde ik dat de urbane Taiwanees die tijd goed benut door even een praatje te maken of even zijn of haar mail of sociale media te checken. Op voorspraak van Pat noemen wij het inmiddels onze meditatie momentjes. Even lekker tot jezelf komen.

Het was alsof er niets veranderd was. Het hotel stond erbij alsof we nooit vertrokken waren, net zoals het personeel met de thermometer in de aanslag. Dat hadden we al een paar dagen niet meer meegemaakt, maar gewillig keerden we ons voorhoofd in de richting van het apparaatje om te besluiten dat we nog steeds geen koortsverschijnselen hadden. We betraden het hotel, dat nog leger aanvoelde, en checkten in. Dit keer kregen we een kamer op de negentiende, met opnieuw een indrukwekkend uitzicht over de stad, met daar midden in de Longshan tempel en het gebergte in het noorden op de achtergrond. Het voelde een beetje als thuiskomen in het besef dat het echte thuis kilometers verderop ligt en iedereen daar door een vreemde en voor sommigen wat beangstigende tijd gaat.

Ik schreef dat daar hier niet zoveel van te merken is, maar in onze afwezigheid is dat wel een beetje veranderd in Taipei. Inmiddels zien we bijna niemand meer zonder mondkapje, zeker niet in de metro. Er zijn opeens ook boodschappen over het dragen van die dingen en het goed wassen van je handen. Zeker dat laatste is natuurlijk ook heel verstandig. De handrail van de roltrappen wordt regelmatiger schoon gemaakt, waar wij niet helemaal het nut van inzien; en er zijn filmpjes over hoe ze - fast forward, dus in razend tempo - de metrostellen desinfecteren. Daar heb je natuurlijk allemaal geen last van, maar je komt ook geen restaurant binnen of terras op zonder dat je temperatuur gemeten wordt. Soms moet je ook je naam achterlaten. Dat was twee weken geleden nog niet het geval en wat dat betreft merk je dat de staat van paraatheid ook hier toeneemt, hoewel dat de gezelligheid nog niet aantast.

Als European wordt je langzaam maar zeker ook een bezienswaardigheid. Sinds 19 maart mag er feitelijk niemand meer in en de enkele uitzondering zit voorlopig nog wel even in quarantaine. Een vrouw vroeg ons daarom gisteren: ‘Hoe kunnen jullie hier zijn? We laten toch niemand meer binnen?’ Wij legden uit dat we er al ruim twee weken waren, nouja: ik zei drie om geen gezeik te krijgen, en daarop concludeerde ze dat we al in quarantaine geweest waren. Ik dacht nog: ‘als je een fietstocht rondom het eiland zo wil noemen, mij best,’ en vervolgens vroeg ze of ze ons kon helpen de weg naar de hot spring te vinden. Want zo ervaren we het meestal. De protocollen worden braaf gevolgd, maar verder vinden de meesten het leuk dat je er bent en misschien nog voor enige inkomsten zorgt.

Zoals in het National Palace Museum, een enorm gebouw met Chinese oudheden en kunst. We liepen daar vrijwel alleen rond, te genieten van al die pracht, om op een gegeven moment te concluderen dat wij misschien wel een grotere bezienswaardigheid waren dan al die oude spullen, die zonder veel verdere uitleg uitgestald stonden. De suppoosten die rondliepen met bordjes met op de ene kant dat je stil moest zijn en op de andere dat je een meter afstand moest houden waren dan wel weer grappig.

Misschien is het een goed moment om Taiwan, of de Republiek China zoals ze het zelf het liefst noemen (maar ik niet want dan wordt de Volksrepubliek boos, en die is heel groot!), te verlaten. Zo gaan we met een positief gevoel weg, met een mooie indruk van het land en zijn inwoners. Hoewel de fietstocht ons hart niet volledig gestolen heeft, daarvoor zaten we iets teveel op grote wegen en in stedelijke gebieden, was de sfeer goed. De indruk die we de eerste dag van het Australische echtpaar kregen klopte: het is een makkelijk land. China voor beginners? Of vinden wij het allemaal eenvoudig te doorgronden omdat we al redelijk wat in deze omgeving rondfietsten, en is Taiwan in vergelijking met bijvoorbeeld Japan, Zuid Korea of Vietnam gewoon best goed op toeristen ingericht? In het oosten kwamen we in ieder geval veel lokale toeristen tegen. Zoals een enorme groep hikers opende grote weg. Gekleed in hele hesjes. ‘Gele hesjes?’ dachten we. ‘Die moeten ergens tegen zijn.’ Maar toen we langzaam dichterbij kwamen - langzaam omdat we bergop fietsten - zagen we dat het allemaal uitgelaten senioren waren die ons opgewekt toewuifden en allemaal blijmoedig ni hao naar ons riepen terwijl we voorbij ploeterden.

En op ons aller bolletje scheen de zon. Dat is het vermelden waard. In het diepgravende onderzoek dat wij deden ter voorbereiding van deze reis - we googleden Taiwan - kwamen we er achter dat het de helft van de dagen regenachtig is. We hadden dus op behoorlijk wat natheid gerekend. Maar op de eerste fietsdag en ons volledig verregende uitstapje naar de bergen na, hebben we onze regenjassen niet aangehad. Daar mogen we beslist iemand op onze blote knieën voor danken!

Over twee uur rijdt er een busje voor om ons en onze fietsen op te halen en naar het vliegveld te brengen. Vijf dagen eerder dan gepland. Vijf dagen die we hadden willen spenderen om onder meer de Taroko kloof te bekijken - blijkbaar een van de natuurlijke hoogtepunten van het eiland. Het heeft niet zo mogen zijn.

Normaal heb je ook zin om weer naar huis te gaan. Maar gisteren zeiden we nog tegen elkaar: ‘als de omstandigheden anders geweest waren, waren we misschien gewoon wel wat langer gebleven’. Hadden we ergens een appartementje geregeld en een computer en dan waren we van daaruit aan het werk gegaan. Nu hebben we het gevoel dat we van de spreekwoordelijke regen in de drup terecht komen. Geen flauw idee wat ons in Amsterdam te wachten staat, op meerere vlakken. Niettemin overheerst toch een gevoel van voldoening. Wie had een jaar geleden gedacht dat we deze reis zouden mogen maken? Ook daar mogen we iemand op blote knieën en met een gestrekte middelvinger voor danken!

PS: de opgestoken middelvinger geldt ook - nogmaals - voor de KLM, die het gepresteerd heeft ons op te zadelen met het regelen van de fietsen terwijl het hun taak is om dit met China Airlines te regelen. We weten dus nog niet of ze mee mogen. Het gestuntel van de Koninklijke firma list en bedrog houdt nog even aan!