Matchende mondkapjes

Terwijl heel Europa in de stress verkeert vanwege het Corona virus, zitten wij lekker veilig vlakbij de haard! Het vasteland van China is hier nog geen 300 kilometer vandaan! Misschien dat mede daarom de tamtam, dat er iets dreigde mis te gaan, hier al aankwam ver voordat naar buiten kwam dat er een nieuw virus is dat de hele maatschappijen platlegt. De Taiwanezen waren er dus snel bij met maatregelen en er zijn hier daarom veel minder gevallen dan in het gemiddelde west-Europese land.

Nu nemen ze hier ook geen halve maatregelen! Onze temperatuur wordt minstens tien keer per dag opgemeten. Telkens als je een warenhuis of bezienswaardigheid binnenkomt, krijg je een thermometer op je voorhoofd gericht. Hetzelfde geldt voor het hotel waar we hier in Taipei verblijven. Maar ik zit netjes op 36,5 graden, zo liet de portier me vanochtend zien.

Niet dat ik me helemaal top voel. Gisteren bracht ik door met een buitengewoon vaag gevoel. Het welbekende van voren niet weten dat je van achteren leeft of andersom gevoel, dat je overhoudt aan een nachtje tegen de tijd invliegen. Ik denk dat de gemiddelde Corona patiënt zich helderder zou voelen. Maar vandaag ging het alweer een stuk beter. Mocht ook wel, want in al ons enthousiasme hebben we een wandeling gemaakt met flinke dalen en de daarop volgende toppen. Misschien iets te enthousiast, maar we weten nog niet wat ‘zwaar’ in het Mandarijn betekent en hoe je dat schrijft. Wie weet hebben we die wetenschap over een week of drie wel. Tot nog toe beperkt onze woordenschat zich tot ‘ni hou’ en ‘chi chi’ dat bedankt betekent.

Okay, voor zover het nog niet duidelijk is: we zijn in Taiwan om ook dit eiland al fietsend aan een inspectie te gaan onderwerpen. Eergisteren zijn we geland op het internationale vliegveld van Taipei om ons vervolgens met een Volkswagen busje te laten vervoeren naar het Caesar Metro Hotel in het zuiden van de stad. Dat ging allemaal buitengewoon soepel, in vergelijking tot veel eerdere reizen. De worsteling in Seoel, waar niemand onze fietsen wilde meenemen en waar we drie verschillende treinen en metro’s moesten nemen om ruim tweeënhalf uur later enigszins in de buurt van ons hotel uit te komen. De keiharde bedden in een hotel vlak om de hoek van de luchthaven van Hanoi, die onze eerste nacht in Vietnam niet bijzonder welkom deed aanvoelen. Nee, dan Taipei! Binnen een uurtje stonden we met fietsen, nog in de doos, voor ons vijf sterren hotel. Wel meteen een thermometer op ons voorhoofd gericht, maar daarna onmiddellijk inchecken. ‘Of ze de fietsdozen even in de berging moesten doen?’ Ja! Die fietsen die zetten we over een paar dagen wel weer in elkaar, als we over onze jetlag heen- en geacclimatiseerd zijn.

Taiwan lijkt niet zo’n ongelofelijk moeilijk land te zijn. Veel kan, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en de meeste dingen lijken goed geregeld. Die indruk kregen we ook van een ouder Australisch echtpaar, dat ons in het Red House, een iconisch theatergebouw hier iets verderop, aansprak. Ze hadden er net drie weken opzitten en buitelden over elkaar heen in het geven van tips. Kloof hier, berg daar! Treintje zus, busje zo! Dit mooi en dat nog mooier! En de hadden ook regelmatig de fiets gepakt! ‘Waarom Taiwan?’ wilde ik weten. Ze begonnen te grinniken en in koor giechelde ze: ‘We hadden eigenlijk drie weken China geboekt.....!’

Kortom, wij maken ons niet druk over de komende weken. Hoewel, we moeten nog wel even aan ons mondkapjes beleid werken. Want ondanks dat half virus-expert Nederland roept dat die dingen geen enkele zin hebben, draagt hier minimaal zeventig procent van de mensen er een. En sommigen zelfs een dubbele, wat nogal overdreven is, lijkt me. En ondanks het feit dat het niet bewezen is dat die dingen de ander beter beschermen tegen het bekende Corona virus (hiermee meteen het misverstand uit de wereld helpend dat je hier een mondkapje draagt om jezelf te beschermen; het gaat er juist om dat je een ander niet infecteerde, al weet ik niet zeker of dat nog steeds de communis opinio is), wil je niet uit de toon vallen. Wij hebben daarom besloten in de metro wel een kapje op te doen, uit respect en omdat je dan dicht op elkaar zit.

Vriendin D. had ons er een paar cadeau gedaan, met gekleurde autootjes erop. Leuk, maar ook een beetje infantiel. Dus toen ik gisteren bij een drogist stoere grijze maskertjes zag liggen heb ik die meteen aangeschaft. ‘Ze zijn niet medisch verantwoord,’ beet de kassa dame me nog toe. ‘Maakt me geen reet uit, ik ga geen operatie uitvoeren!’ wilde ik nog reageren, maar ik was zo blij dat ik van die infantiele autootjes verlost was, dat ik er verder geen woorden aan vuil maakte. Bovendien is hier verder nergens nog een mondkapje te vinden.

Dat zal zijn tijd ook wel duren en ik voorspel dat je binnenkort bijpassende kapjes op de markt zult zien verschijnen. Mintgroene jurk, mintgroen kapje. Stoere zwarte hoodie? Zwarte mondbedekking! T-shirt met gekleurde autootjes? Meld je bij ons, wij hebben er nog wat over.

Vanmiddag liepen we zoals gezegd iets te heftig te hiken, iets buiten de stad. Van theeveld naar tempel zogezegd. Dacht je dat ook daar iedereen zijn mond bedekte? Integendeel, het was alsof we op een faciale nudistencamping liepen! Slechts een enkeling bedekte kuis de edele orale delen! Hiermee is dus aangetoond dat ook het dragen van mondkapje een uiting van urbane hysterie is.

We kunnen dus niet wachten om het land in te fietsen! De plannen voor de eerste dagen liggen sinds vanavond klaar: Taiwan, we komen eraan!