ABBA in de jungle
Door: Arjen
Blijf op de hoogte en volg Arjen
17 Maart 2020 | Taiwan, Jinlun
Het is een triest moment in het leven van de ABBA leden. Ze scheiden en Agneta heeft genoeg van het optreden. Ze vindt het te zwaar en is al die aandacht meer dan zat. Ze weten het even niet meer zo goed. Hun levens lijken overhoop te liggen en toch levert dat de beste muziek op met nummers als The winner takes it all en Our last summer.
Er is geen enkele reden hier vandaag aan te denken, als er zojuist niet iemand langsgefietst was met dat laatst genoemde nummer van ABBA op de speakers. Niet ergens in de grote stad, maar midden op een berg, waar het geluid van stilte, een enkele vogel en een nog spaarzamer aap de dienst uit maken. Tot die mevrouw met ABBA de weg af kwam fietsen. Zij bergaf, wij moeten zo, na het kopje koffie dat we hier scoorden, weer verder bergop. Dwars Taiwan door, letterlijk.
Gek eigenlijk dat de zware momenten vaak een bepaalde schoonheid oplevert. Ik heb dat het afgelopen jaar meermaals zo ervaren. Tegenslag en verdriet brengen mensen ook nader tot elkaar en laten je ook beseffen hoe mooi het is om lief te hebben. Voor buitenstaanders is dat niet altijd te begrijpen, als je eigenlijk heel positief blijft in een uitdagende situatie. En als je daar ook de schoonheid van inziet.
Het maken van een fietstocht is daar een mooie analogie voor. Een makkelijke dag, vlak terrein en wind mee, is leuk, maar de echte voldoening haal je uit een wat lastigere etappe, zo eentje als we vandaag deden, beginnend met 35 km klimmen en een fris tegenwindje. Heerlijk en heel erg mooi!
Goh, heb ik het toch opeens over schoonheid, na in het vorige stukje het zo over lelijkheid gehad te hebben. Maar alles is ook een stuk mooier geworden, wat onze tocht betreft (want ja, ook wij lezen wat er in Europa gebeurt). De ingreep om een kleine honderd kilometer trein te nemen, naar het zuiden, heeft gewerkt, want we hebben de stad definitief achter ons gelaten en fietsten de afgelopen dagen veel meer door het groen! Langs kokospalmen, mango plantages - waar ze heel grappig alle mango’s al aan de boom in een zakje doen - en vanochtend langs een enorme bloemenpracht. En we zien niet alleen maar mensen in een blikje of op een scootertje, we ontmoeten nu ook apen en veel honden. Die apen hoor je overigens vooral, in de bomen en gisterenavond, in ons huisje in een resort misschien zelfs op het dak. Dat weten we natuurlijk niet zeker, we zijn niet even gaan kijken, maar we vonden de gedachte wel spannend en exotisch!
Ook zagen we een kip langs de kant van de weg, een met opgestoken duimen. Natuurlijk geen echte kip; het was een reclame voor een restaurant en de kip leek te zeggen: ‘blij dat ik in de soep mag. Dat leven in de legbatterij begon me de keel uit te hangen!’ We hebben er niet gegeten. Maar het was niet de enige thumbs up die we kregen. Zeker vandaag waren er velen die ons een opgestoken duim van waardering gaven. Terwijl wij nu niet direct het idee hebben dat we een prestatie van wereldformaat aan het leveren zijn. We rijden gewoon lekker rond in een aangenaam tempo, genietend van elke minuut die we niet voor een stoplicht staan te wachten. En als je daar dan toch staat, kan het je zomaar overkomen dat je een opgestoken duimpje krijgt. Pat kreeg er zelfs een van een politie agent!
In Fangliao, waar we overnachtten in een voortreffelijk hotel met een infinity pool op het dak, stonden we echter wel met plezier voor een stoplicht. Normaal heb je hier dat een rood licht een normaal staand mannetje laat zien, terwijl groen een bewegend mannetje toont, dat steeds sneller gaat lopen. In Fangliao hebben ze dat naar een hoger plan getild: groen wordt verbeeld door een lopend gezinnetje: vader, moeder en de kleine tussenin. Nu mogen jullie raden wat er te zien is als ie op rood staat.....
Fout! (denk ik)
Je ziet de vader die over de zwangere buik van de moeder wrijft, terwijl er hartjes vrijkomen om de liefde tussen de twee te benadrukken! Fantastisch niet? En ook fijn dat ze niet het stadium ervoor in een stoplicht hebben willen vereeuwigen. Daarnaast is het nog wachten op de eerste same sex stoplichten. Ze zijn al best een eindje op weg. Dit is het enige land in Azië waar homo’s en lesbo’s kunnen trouwen en zeker in Taipei zag ik ook geregeld een lesbisch stel lopen (homo’s wat minder). Ze kijken hier ook niet gek op als we een kamer met een tweepersoonsbed vragen, hoewel we daar eigenlijk nooit vragen over krijgen. Privé is privé en zo hoort het eigenlijk ook.
En ondertussen zitten we hier halverwege de zwaarste bergetappe, die tot op heden alles behalve zwaar is, naar een bak bijzonder smerige caffe latte te kijken. Wel in een buitengewoon authentiek kopje overigens, iets dat een overblijfsel lijkt van de originele culturen die hier woonden en in sommige dorpen nog steeds leven. Je merkt dat ook aan het uiterlijk van de mensen, dat doorgaans wat anders is dan dat van de mensen aan de westkust, hoewel er natuurlijk ook veel gemixt is in de loop der tijden.
Wat vooral opvalt is dat je opeens veel minder tempels ziet, in de bergen zelfs geen enkele, terwijl er hier veel meer kerken zijn. Zal op een onbewaakt ogenblik daar eens verder in duiken, maar ik neem aan dat de Portugezen, die ook met de naam Formosa op de proppen kwamen - ilha formosa betekent in het Portugees ‘prachtig eiland’ -, hier beslist een rol in hebben gespeeld! Al weet je maar nooit of die verduvelde Hollanders ook niet ergens een bijdrage hebben geleverd. De VOC was hier ook bijtijds aanwezig, zoals een man in een nogal lang betoog aan Pat duidelijk maakte, en dag of tien geleden. Pat kon het verhaal niet volledig reproduceren omdat het in gebrekkig Engels verteld werd en dus moet ik het jullie schuldig blijven.
Wat maakt het ook uit? De wereld staat op zijn kop, wij maken ons lichte zorgen over of en hoe we ooit weer naar Nederland zullen komen en tegelijkertijd lijkt het op deze berg met louter groen om ons heen en in de verte wat blaffende honden alsof er niets aan de hand is. En ABBA zingt gewoon verder, inmiddels met een van mijn favoriete nummer van het Super Trooper album dat ik, toen ik jong was zo graag luisterde:
On and on and on,
keep on rocking baby
‘Till the night is gone!
En zo is het maar net!
Er is geen enkele reden hier vandaag aan te denken, als er zojuist niet iemand langsgefietst was met dat laatst genoemde nummer van ABBA op de speakers. Niet ergens in de grote stad, maar midden op een berg, waar het geluid van stilte, een enkele vogel en een nog spaarzamer aap de dienst uit maken. Tot die mevrouw met ABBA de weg af kwam fietsen. Zij bergaf, wij moeten zo, na het kopje koffie dat we hier scoorden, weer verder bergop. Dwars Taiwan door, letterlijk.
Gek eigenlijk dat de zware momenten vaak een bepaalde schoonheid oplevert. Ik heb dat het afgelopen jaar meermaals zo ervaren. Tegenslag en verdriet brengen mensen ook nader tot elkaar en laten je ook beseffen hoe mooi het is om lief te hebben. Voor buitenstaanders is dat niet altijd te begrijpen, als je eigenlijk heel positief blijft in een uitdagende situatie. En als je daar ook de schoonheid van inziet.
Het maken van een fietstocht is daar een mooie analogie voor. Een makkelijke dag, vlak terrein en wind mee, is leuk, maar de echte voldoening haal je uit een wat lastigere etappe, zo eentje als we vandaag deden, beginnend met 35 km klimmen en een fris tegenwindje. Heerlijk en heel erg mooi!
Goh, heb ik het toch opeens over schoonheid, na in het vorige stukje het zo over lelijkheid gehad te hebben. Maar alles is ook een stuk mooier geworden, wat onze tocht betreft (want ja, ook wij lezen wat er in Europa gebeurt). De ingreep om een kleine honderd kilometer trein te nemen, naar het zuiden, heeft gewerkt, want we hebben de stad definitief achter ons gelaten en fietsten de afgelopen dagen veel meer door het groen! Langs kokospalmen, mango plantages - waar ze heel grappig alle mango’s al aan de boom in een zakje doen - en vanochtend langs een enorme bloemenpracht. En we zien niet alleen maar mensen in een blikje of op een scootertje, we ontmoeten nu ook apen en veel honden. Die apen hoor je overigens vooral, in de bomen en gisterenavond, in ons huisje in een resort misschien zelfs op het dak. Dat weten we natuurlijk niet zeker, we zijn niet even gaan kijken, maar we vonden de gedachte wel spannend en exotisch!
Ook zagen we een kip langs de kant van de weg, een met opgestoken duimen. Natuurlijk geen echte kip; het was een reclame voor een restaurant en de kip leek te zeggen: ‘blij dat ik in de soep mag. Dat leven in de legbatterij begon me de keel uit te hangen!’ We hebben er niet gegeten. Maar het was niet de enige thumbs up die we kregen. Zeker vandaag waren er velen die ons een opgestoken duim van waardering gaven. Terwijl wij nu niet direct het idee hebben dat we een prestatie van wereldformaat aan het leveren zijn. We rijden gewoon lekker rond in een aangenaam tempo, genietend van elke minuut die we niet voor een stoplicht staan te wachten. En als je daar dan toch staat, kan het je zomaar overkomen dat je een opgestoken duimpje krijgt. Pat kreeg er zelfs een van een politie agent!
In Fangliao, waar we overnachtten in een voortreffelijk hotel met een infinity pool op het dak, stonden we echter wel met plezier voor een stoplicht. Normaal heb je hier dat een rood licht een normaal staand mannetje laat zien, terwijl groen een bewegend mannetje toont, dat steeds sneller gaat lopen. In Fangliao hebben ze dat naar een hoger plan getild: groen wordt verbeeld door een lopend gezinnetje: vader, moeder en de kleine tussenin. Nu mogen jullie raden wat er te zien is als ie op rood staat.....
Fout! (denk ik)
Je ziet de vader die over de zwangere buik van de moeder wrijft, terwijl er hartjes vrijkomen om de liefde tussen de twee te benadrukken! Fantastisch niet? En ook fijn dat ze niet het stadium ervoor in een stoplicht hebben willen vereeuwigen. Daarnaast is het nog wachten op de eerste same sex stoplichten. Ze zijn al best een eindje op weg. Dit is het enige land in Azië waar homo’s en lesbo’s kunnen trouwen en zeker in Taipei zag ik ook geregeld een lesbisch stel lopen (homo’s wat minder). Ze kijken hier ook niet gek op als we een kamer met een tweepersoonsbed vragen, hoewel we daar eigenlijk nooit vragen over krijgen. Privé is privé en zo hoort het eigenlijk ook.
En ondertussen zitten we hier halverwege de zwaarste bergetappe, die tot op heden alles behalve zwaar is, naar een bak bijzonder smerige caffe latte te kijken. Wel in een buitengewoon authentiek kopje overigens, iets dat een overblijfsel lijkt van de originele culturen die hier woonden en in sommige dorpen nog steeds leven. Je merkt dat ook aan het uiterlijk van de mensen, dat doorgaans wat anders is dan dat van de mensen aan de westkust, hoewel er natuurlijk ook veel gemixt is in de loop der tijden.
Wat vooral opvalt is dat je opeens veel minder tempels ziet, in de bergen zelfs geen enkele, terwijl er hier veel meer kerken zijn. Zal op een onbewaakt ogenblik daar eens verder in duiken, maar ik neem aan dat de Portugezen, die ook met de naam Formosa op de proppen kwamen - ilha formosa betekent in het Portugees ‘prachtig eiland’ -, hier beslist een rol in hebben gespeeld! Al weet je maar nooit of die verduvelde Hollanders ook niet ergens een bijdrage hebben geleverd. De VOC was hier ook bijtijds aanwezig, zoals een man in een nogal lang betoog aan Pat duidelijk maakte, en dag of tien geleden. Pat kon het verhaal niet volledig reproduceren omdat het in gebrekkig Engels verteld werd en dus moet ik het jullie schuldig blijven.
Wat maakt het ook uit? De wereld staat op zijn kop, wij maken ons lichte zorgen over of en hoe we ooit weer naar Nederland zullen komen en tegelijkertijd lijkt het op deze berg met louter groen om ons heen en in de verte wat blaffende honden alsof er niets aan de hand is. En ABBA zingt gewoon verder, inmiddels met een van mijn favoriete nummer van het Super Trooper album dat ik, toen ik jong was zo graag luisterde:
On and on and on,
keep on rocking baby
‘Till the night is gone!
En zo is het maar net!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
