Marco Borsato

Dit stukje gaat over lelijkheid.

En omdat ik me daartoe beperk verwijs ik voor de fietservaring van gisteren naar de tekst die ik op 8 juni 2012 schreef en die ook op deze site te vinden is. Lees dit in slow motion en vervang de adrenaline kick door een algeheel gevoel van lethargie en je hebt het beeld.

Tja, Taiwan. Tot op heden heeft het zijn ware schoonheid nog niet aan ons onthuld. Als er een schoonheid is, maar daar ben ik nog steeds van overtuigd. Die bevindt zich alleen niet aan de westkust. Vanzelfsprekend deden we ons huiswerk en waren we op de hoogte van het feit dat deze kant van het eiland een soort randstad was, een aaneenschakeling van urbane gebieden. Waar het zelfs in de Nederlandse Randstad mooi fietsen kan zijn, als je een beetje zoekt, is dat hier nauwelijks het geval. Alles is echt verdomd lelijk!

De wegen zijn gevuld met garageboxen waar al dan niet iets in gebeurt. Soms is er een winkeltje in, of een nagelstudio. Je kan er ook wel eens eten, dan staan de potten binnen te dampen en soms staat er een vuurkorf buiten. Ik ging er vanuit dat dit was om knoflook te roosteren, aangezien ik eenmaal een paar strengen ervan naast het vuur zag liggen. Deze theorette is echter nog niet onomstotelijk bewezen maar ik houd jullie op de hoogte van nieuwe informatie hieromtrent.

Natuurlijk zijn er ook veel uithangborden. Heel veel zelfs. Dat die veelheid er ook voor kan zorgen dat mensen door een overdaad aan prikkels juist niets meer waarnemen, lijkt hier nog niet doorgedrongen. Het geeft wel een vrolijk en kleurrijk beeld en in verband met die prikkels is het soms ook wel lekker dat je niets kunt lezen. Opvallend is dat er vrij vaak iets in het Vietnamees aangegeven staat. Blijkbaar is hier een grote Vietnamese community, met name in Taichung. Nu maar hopen dat die zich hier niet met de infrastructuur bezig houdt (lees de blogs van 30 december 2014 en 4 en 6 januari 2015. Ik heb er nog steeds een trauma van!).

In Taichung hadden ze wel hele mooie bushokjes, in mijn optiek. Heel gestroomlijnd en futuristisch. Dit in tegenstelling tot de rest van de stad, die overwegend erg lelijk was. Met veel moeite was er nog enige schoonheid te zien in een paviljoentje in een vijvertje met fonteintjes in een parkje. Die waterspuwers hadden ze ‘s avonds nog een leuk kleurtje gegeven. Dat viel ons op toen we terugliepen vanaf een authentiek theehuis. Of het echt authentiek was, weten we niet, het was eerst en vooral mooi van lelijkheid. En gezellig. Vier vrienden legden een kaartje. Buiten op het terras zat een gezette man of vrouw met een dikke winterjas met berenoortjes op zijn of haar telefoon te turen. En wij dronken er heerlijke Pu er thee! Kostte wat moeite ‘m te bestellen, onze uitspraak van het Mandarijn is er nog niet op vooruit gegaan, maar de allervriendelijkste serveerster bleef ons geduldig aanhoren en typte haar vragen in de vertaal app op haar telefoon. Omdat we een hele pot kregen, die halverwege ook nog eens bijgevuld werd, hadden we tijd genoeg om ons te vergapen aan het interieur dat linea recta uit de jaren zeventig gedonder leek te komen.

‘En al die mooie tempels dan?’ hoor ik jullie bij wijze van spreken mompelen. ‘Zijn die niet zeer de moeite waard?’ Laat ik het zo zeggen: heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien. Natuurlijk overdrijf ik dan, maar na drie tempels weet je het wel. Bovendien zijn niet alle tempels van een overdonderende schoonheid. Vaak is het niet meer dan een hok van een paar golfplaten, met aan de voorkant wat gele lampionnen, daarna een grote wierookschaal en vervolgens een altaar. Bij dit soort tempels is het ook niet druk. In tegenstelling tot hun populaire collega’s, waar het een drukte van belang kan zijn. De straat erheen is gevuld met allerlei eetstandjes en kraampjes met religieuze waar, zoals wierook en dingen om iets mee te doen. Wensen opschrijven, rondzwaaien, ik weet het allemaal niet. Het is al een heel uitzoekwerk om erachter te komen bij wat voor een tempel je nu weer staat!

Gelukkig hebben ze ook veel kerken, een overblijfsel van de met de internationale handel meegekomen zendingsdrang. Die zijn eenvoudig te herkennen aan het kruis op de toren. Op een christelijk ziekenhuis waar we gisteren langsfietsen, hadden ze over de hele gevel kruizen bevestigd. Opdat u niet zult vergeten wie uw schepper is. Waarom de schepper van de schoonheid van het leven zich niet bekommert om de lelijkheid van onze route tot nu toe zal wel altijd een vraag blijven in deze seculiere tijden.

Vandaag hebben we echt ons best gedaan om iets moois te zien. Na een pittige dag gisteren, die ons door de hitte, tegen de 30 graden, 102 kilometer verder bracht van de miljoenenstad Taichung naar het iets bescheidener Chiayi (toch nog twee keer Amersfoort in aantal bewoners), lasten we een pauze in om met een heel bijzonder bergboemeltje, de Alishan Forest Railway, de bergen te verkennen. Ik neem aan dat die bergen er ook daadwerkelijk waren, maar door de mist en de aanhoudende (mot)regen was het zicht doorgaans niet erg ver en zagen we bijna niets van de omgeving. Van arremoede maar een beetje door een dorpje gelopen, op zoek naar wat te eten en een troostende bak koffie of thee. Treintje was overigens wel heel schattig en laten we het van de positieve kant zien: we zaten meestal droog! We hadden ook de ganse dag door de pisregen kunnen fietsen! Dat had beslist niet bijgedragen aan een goede sfeer!

Grappig genoeg hadden we verwacht dat we de afgelopen dagen regelmatig een nat pak zouden halen. Toen we dinsdag en woensdag de weersvoorspellingen checkten, kregen we tot het weekend bewolkt met zo nu en dan een bui te zien. Dan verbaast het toch als je een groot deel van de dag in de zon fietst en de regenjasjes in de tas kunnen blijven. Voor de komende dagen voorspellen ze heerlijk weer. Hoewel we de betrouwbaarheid van de Taiwanese weergoden- en geleerden niet meteen heel hoog meer hebben zitten, zijn we pragmatisch genoeg daar wel in te geloven. Bovendien hebben we besloten morgen een stukje trein te nemen om de grootstedelijk lelijkheid wat sneller achter ons te kunnen laten!

Ondertussen is het heel gek om nieuws uit Nederland te horen en daar zelf niet te zijn. Het is toch behoorlijk lelijk wat er aan de hand is.

Ik bedoel dan het nieuws dat Marco Borsato het ook met een vrouw uit zijn fanclub heeft gedaan! Nieuws dat tussen al dat andere toch nog even de headlines haalde en meteen andere vragen oproept. Zijn de afgekondigd Corona maatregelen niet extra zwaar voor notoire vreemdgangers? Gaat de ontmoetingsdag voor minnaressen van Marco wel door (er vanuitgaande dat het hier ook om meer dan honderd mensen gaat)? Is Borsato geen Italiaanse naam?

Jullie merken het. Het lijkt een soort ver van ons bed show, in een land waar alles door lijkt te draaien, zolang je maar een mondkapje draagt. Gezien het enorme hoeveelheden scooters op de parkeerterreinen van de universiteiten, ga ik er vanuit dat er nog gewoon onderwijs gegeven wordt. En ook uit de lagere scholen komt nog kindergeluid. De toeristische attracties zijn open en mogen zich op een zaterdag als deze in een grote belangstelling verheugen. Ondanks het pisweer. Business as usual, zo lijkt het wel, al beginnen we ons een beetje zorgen te maken over of er over twee weken nog wel een vlucht terug zal zijn!