Zo stil in mij

Soms denk je even terug aan vroeger. Vandaag nog, aan een aloude, en nog immer op het repertoire aanwezige mop van mijn vader. ‘What is the difference between a bachelor and a toilet? A bachelor is single, you see. And a toilet is double, you see!’ Lachen gieren brullen natuurlijk, maar het mopje kwam in mijn herinnering toen ik, enigszins ln nood, bij een benzinestation om een toilet vroeg! ‘Do you have a toilet,?’ vroeg ik. ‘A what?’ kreeg ik in het Chinees terug. ‘A toilet!’ Blanco gezichtsuitdrukking, in ieder geval de bovenste helft, boven het mondkapje. Een collega moest erbij geroepen worden. Ik nogmaals: ‘do you have a toilet?’ Nog geen herkenning. Totdat een inmiddels aangesnelde derde collega riep: ‘ahhh, a double U C! Gedrieën wezen ze op vier WC hokjes die iets verder op stonden. Ik snelde erheen en las op de deur: goodnice. En dat was het!

Het contact met de bevolking hier is goed. We zijn inmiddels namelijk ook celebraties, nadat we gisteren een diepte interview gaven. We zaten, verzopen en koud, in een aangenaam restaurantje, waar ook iemand met een camera rondliep. Zo’n echte professionele. We negeerde het en bestelde wat typisch Taiwanese gerechten, totdat een goedverzorgde vrouw, wellicht de uitbaatster, naar ons toe kwam. Ze wees op de man die de hele tijd naast de cameraman liep en vertelde dat hij een televisieproducent was. Of hij ons wat vragen mocht stellen. Wij zijn de beroerdsten niet, dus stemden gewillig in. Voor we het wisten zaten we te oreren over het fantastische eten (niet helemaal bezijden de waarheid), het schitterende land (waar we door de laaghangende bewolking tot op dan toe weinig van zagen) en de werkelijk overdonderende inrichting. Of we nog eens naar deze zaak zouden terugkeren, vroeg de uitbaatster? ‘Natuurlijk’ riepen we in koor. Als dank kregen we een stuk cheese cake. Die was werkelijk om even stil van te worden, zo lekker.

Waarschijnlijk binnenkort op een regionale Taiwanese zender te zien, als het al niet uitgezonden is. Maar, en dit is off the record, zojuist aten we misschien nog wel veel lekkerder. Authentieker in ieder geval. We zaten in een soort oude garage, gemaakt uit twee containers met een tussenstukje. Daarin wat simpele ronde tafels met plastic krukjes eromheen. De vloer was gewoon van beton en in een hoek een klein altaartje met een televisie ernaast die al het nieuwste Corona nieuws de wereld inzond. En een hartverwarmende noedelsoep met stukjes rundvlees voor ons neus. Zelden zo’n lekkere soep gegeten. Een troostende soep, zoals culinair Volkskrant recensent Hiske V. het zou omschrijven. Waarbij altijd in het midden gelaten wordt waarom ze getroost moet worden. Bij ons viel er niets te troosten. Wij hadden een mooie fietsdag, met een beetje zon en veel wind in de rug.

Na gisteren, ondanks ons voornemen niet te overdrijven, toch weer bijna 90 kilometer door de regen geploeterd te hebben, beperkten we ons vandaag tot minder dan 60 kilometer. Had nog strakker gekund, maar dan hadden we een groot deel van de route op een fietspad langs de snelweg gereden. Leuk voor iedereen die van autootjes houdt, maar ik vind de autootjes op Pat’s mondkapje wel genoeg. Dus pakten we kleinere wegen tussen de rijstvelden en andere velden door. En langs het water van de Straat van Taiwan. Dat klinkt opwindender dan dat het is. Eigenlijk was het nogal saai. Gold overigens ook voor Hsinchu waar we vannacht verbleven. ‘De oudste stad van noord Taiwan!’ las ik ergens op internet. We fietsten er doorheen en het enige wat ik dacht: zo wil iedereen wel oud worden. Alleen een oude stadspoort, die op het plaatje veel groter leek en bovendien voor de helft aan het zich onttrokken werd door bouwhekken, en de City God Temple, die we of gemist hebben of ook kleiner was dan verwacht, restten nog van vroeger tijden. Verder een grote non-descripte georganiseerde chaos aan gebouwen, wegen en stoplichten. Heel veel stoplichten!

Wellicht overdrijf ik. Het was vooral de wachttijd voor de stoplichten die imponeerde. Je kunt oud worden terwijl je op een groen licht staat te wachten! Anderhalve minuut is geen uitzondering en dat is soms ook het geval als er geen auto te zien is op enig zijweg! Het feit dat bij het gros van de stoplichten een seconden-teller is aangebracht maakt het proces heel transparant en inzichtelijk maar tevens extra frustrerend! Nog 53 seconden naar een leeg kruispunt staren! En je zonden overdenken....

Daar waren de afgelopen dagen sowieso goed voor. Hoewel er zo nu en dan wat gezocht moest worden naar de juiste wegen - een teveel aan bordjes kan ook lastig zijn, zeker als die niet altijd heel strategisch geplaatst zijn - was het allemaal niet heel erg moeilijk. Veel vlak omdat we rivieren of de kustlijn volgden. De rugwind helpt ons ook een handje. Als je geen natuurkrachten hebt om je boos over te maken, dan heb je meer ruimte in je hoofd. Bijvoorbeeld om de afgelopen tijd nog eens goed te overdenken. De flipperkast - met dank aan coach C. voor de metafoor - waar we alweer een jaar in heen en weer stuiteren en waarvan niemand weet voor hoe lang. Het is een tijd van hereiken en prioriteiten stellen, een tijd waarin vreugde en verdriet elkaar in hoog tempo afwisselen. Het feit dat we hier nu fietsen is een dikke middelvinger naar alles wat er gebeurd is. Maar het maken van die middelvinger vraagt niet alleen om actie, het vereist ook mentale ruimte en rust. Die hoop ik de komende weken hier te vinden, zoals ik die zo vaak vond op de fiets.

Niet iedereen hier is echter blij met rust. Vanavond slapen we alleen in het hotel, voor zover je deze homestay een hotel kunt noemen. En toen Pat naar de drukte is ons vijf sterren hotel in Taipei informeerde, zei de portier droef dat hij nauwelijks iets te doen had.

Het is laagseizoen, maar normaal zijn er meer mensen. Chinezen mogen niet meer komen en reizen sowieso even niet. Europeanen denken dat het hier heel eng en virus gevaarlijk is en reizen liever ook even niet. Ik las dat de Amsterdamse horeca alweer moord en brand schreeuwt, maar hier is het mogelijk nog een paar graadjes erger.
Niet voor ons overigens, wij zien de prijzen kelderen. Geen hotel dat zijn kamer via booking sites niet in de uitverkoop doet! Geheime deals, begin van het jaar aanbiedingen (het Chinese nieuw jaar welteverstaan), genius voordeeltjes, upgrades, noem het en je kunt het krijgen! Of het helpt? Gisteren zaten we met een extra kortingsbon in het restaurant van het hotel. We kregen ook nog een gratis welkomstdrankje! En we waren er..... helemaal alleen. Je zou willen dat je de troostende pompoen crème soep - die het overigens ook niet haalde bij de soep van zojuist - aan de serveerster kom geven, om haar een hart onder de riem te steken!

Niet iedereen laat zijn of haar hoofd erom hangen! Onze gastvrouw van de homestay in ieder geval niet. Ze is lekker met ons in de weer! Ze brengt koffie en thee en liep mee naar het restaurantje. Ik was nog even bang dat ze ook mee zou eten, maar dat deed ze gelukkig niet. Haar Engels is namelijk niet zo verschrikkelijk goed, Een echt gesprek zit er dus niet in! Dat weerhoudt haar er echter niet van te kakelen dat het een lieve lust is. Over de schilderingen die ze gemaakt heeft; werkelijk het hele huis is beschilderd. Over het feit dat ze morgen om 9 uur ergens moet zijn. Over het uitzicht op zee. Over de hoogte van de badkamer (laag). Over haar bulletje, die zich vermaakt met een ballon die ze speciaal voor hem heeft opgeblazen en opgehangen.

Ze maakt me vrolijk en dat is goed. Het is goed om hier te zijn.