Gepreoccupeerd

Twee nachten terug had ik een droom. Ik droomde dat ik een afspraak had met Ban Ki Moon, de secretaris generaal van de Verenigde Naties. Probleem was dat hij pas vrijdag kon en wij konden niet wachten, we moesten door! Stress alom en god weet hoe dit opgelost is, want toen werd ik wakker. In een hotel in Chungju, de geboorteplaats van Ban. Dat verklaart ook die vlaggetjes van alle landen in de wereld in de markthal van het stadje.

Normaal ben ik niet zo geobsedeerd door secretarissen generaals van de VN. Het zal de spirit of place geweest zijn. Er zijn echter zat zaken waar we wel constant mee bezig zijn of over nadenken, soms op het manische af.

Pinnen bijvoorbeeld. Dat is een ding. Waar zelfs in Vietnam de miljoenen de pinautomaat uit vliegen na de juiste handelingen, is het hier niet eenvoudig om aan Wong te komen. De meeste pogingen stranden met de mededeling 'invalid transaction'. Inmiddels weten we dat je een Global ATM nodig hebt, maar ja, waar vind je die? In Seoul was dat al niet eenvoudig, laat staan in Chungju, waar de geboorte van Ban Ki Moon het enige Globale wapenfeit lijkt en de pinautomaten niet open staan voor buitenlandse kaarten. We hebben ons suf gezocht, aangezien ons cash geld bijna op was. Bank in, bank uit. Maar zonder resultaat. Ongelofelijk dat je in een grote stad niet aan geld kan komen. Uiteindelijk, de volgende ochtend na een zoektocht op internet, een werkende machine gevonden. Patje heeft meteen maar heel veel Wong gepind, 400.000 in totaal, wat ongeveer € 350 is. Daar kunnen we voorlopig weer even mee vooruit.

Dan het routeboekje. We begonnen met het volgen van de Hangang route, langs de rivier de Hangang. Daar hadden we een boekje over, met goede routekaarten. Die kregen we van Erik van de Vakantiefietser.
Maar iets na Chungju hield die route op en ging ie over in Nakdonggang route, langs de rivier de ... (Ik hoef toch niet alles uitbreiding leggen hoop ik). Dat pad staat in een ander boekje en dat hebben we niet. Maar je zou het hier gratis moeten kunnen ophalen. We hebben zelfs een overzicht gevonden met plekken waar dat zou kunnen.
Op de eerste plek, in een soort wegrestaurant bij een heuvelpasje (iets boven de 500 meter), meteen gevraagd. Ze leken het boekje voor de eerste keer te zien. Omdat we er verder niet helemaal uitkwamen werd een mobiele telefoon met een vertaal app erbij gehaald. Ik inspreken, zij inspreken. Waar ik het boekje gekocht had wilde ze weten. 'In the Netherlands' riep ik tegen het apparaatje. Ik had natuurlijk ook kunnen vertellen dat we 'm van Erik van de Vakantiefietser gekregen hadden, maar dat leek me op dat moment triviale informatie. Na enige tijd via het heen en weer geven van de mobiele telefoon met elkaar gesproken te hebben en ik Patje inmiddels luid hoorde gniffelen bij het aanschouwen van dit tafereel, besloot ik het op te geven.

Maar niet voorgoed. We stopte nog bij ettelijke fiets informatie punten en tourist offices, maar zonder resultaat. Eén vrouw had wel deel 1 en deel 3, maar deel 2 dat wij nodig hadden was niet beschikbaar. Een vrouw in een ander info hokje wist ons te vertellen dat ie uitverkocht was. Dit was informatie waar we wat mee konden.

Dit in tegenstelling tot de info die we in de tourist offices krijgen. Het Engels van één van de medewerkers, een wat ouder vrouwtje, reikte niet verder dan 'I'm sorry'. Dat herhaalde ze zeker achttien keer. Een ander, minstens zo oud vrouwtje was heel blij toen ik op haar kaart aanwees waar we waren. Ze had geen flauw idee. Maar ze wees ons wel waar we heel moesten. Rechtdoor, de berg op. Was ook de enige optie, maar toch aardig van d'r.

En nu? We hebben ons er overheen gezet en fietsen met een zeer globale kaart in het Koreaans rond. Dat gaat al twee dagen bijna helemaal goed, omdat de fietsroute werkelijk uitmuntend is aangegeven, op een klein knooppuntje na, waar pijlen in twee richtingen stonden en wij de verkeerde kozen.

Kortom, wij hebben onze preoccupaties hier in Korea. Maar is dat wederzijds? Ik geloof het niet. De gemiddelde Koreaan vindt het best dat we hier rondfietsen en heeft wel wat anders aan zijn hoofd. Een gamende en pornokijkende gek die het noorden van land bestuurt en zegt een kernbom te hebben. Dat vinden ze eng en geef ze eens ongelijk.
Daarom is het leger hier belangrijk. Je ziet onderweg regelmatig een gevechtshelikopter of een straaljager en een jonge man vertelde ons dat iedere jongen verplicht bijna twee jaar in het leger moet.
Vandaag maakten ze het wel heel bont. We fietsten langs een soort leger evenement in opbouw. Landingsboten, tanks, raketwerpers en pantservoertuigen, alles stond klaar om een heftige show te geven. Er was rook op de rivier en als klap op de vuurpijl zagen we de dansgroep van het leger repeteren. Iets dat het midden hield tussen moderne dans en marcheren, alles op opzwepende muziek. En alle dansers droegen een geweer dat aan het eind van de act op het publiek gericht werd. Erg experimenteel allemaal en het enige dat ik dacht was: 'nog even oefenen, het ziet er nog beter uit als iedereen in de maat danst.'

Maar ik had jullie iets beloofd. Ik zou het over het seksleven van de Koreaan hebben. Dan komen we meteen bij de grootste preoccupatie van deze reis. Dat is niet het seksleven op zich. Het kan mij eigenlijk weinig schelen hoe de Koreaan het doet. Ik ben meer geobsedeerd door waar hij of zij het doet. Dit land staat immers vol met love hotels (of motels). Sterker nog, vaak zijn dat de enige hotels voorhanden. Dus... Ook wij moeten soms slapen in die love hotels.
Misschien zijn we wat teveel geprogrammeerd door Japan. Ook daar heb je love hotels, maar dat zijn dan ook echt love hotels waar je per uur een kamer huurt en alleen na negen uur 's avonds een hele nacht kunt regelen. Net zoals de veel Koreanen wonen jonge Japanners nog thuis en je wilt niet dat je ouders meegenieten als je je scharrel eens even alle hoeken van de kamer wil laten zien. De hotels in Korea doen daar ook dienst voor, maar - zo beginnen we langzaam maar zeker te begrijpen - ze fungeren ook gewoon als hotel. En dan moet je er maar even omheen kijken dat de parkeerplaats voor de anonimiteit geheel is afgeschermd, de gangen verlicht zijn alsof het een bordeel is, er condooms op iedere kamer liggen en de ontvangst slechts een klein loketje is.
En wat dan nog? Is het niet naïef te denken dat in een ander hotel mensen geen seks hebben? Sterker nog, uit eigen ervaring weet ik ..... (Besef net dat mijn ouders ook meelezen).

Kortom we worden met onze preoccupaties flink uit onze comfort zone getrokken. Misschien is dat ook wel de essentie van het reizen per fiets. Niks geen comfort zone, gewoon doen. Het enige waar je op kunt vertrouwen is je fiets, soms een kaart en je boerenverstand. Dat is ook wel eens lekker!

Tenslotte: niet alle preoccupaties halen je uit die comfort zone. En enkele zit daar lekker midden in. De afgelopen jaren schreef ik al eens over mijn obsessie met Japanse toiletten, je weet wel, die met knopjes om van alles te regelen. Nou, die hebben ze hier ook en vaak nog beter. Al twee nachten op een hotelkamer gezeten met een exemplaar dat niet alleen een bidet functie (verschillende stralen die je ook kunt instellen wat betreft waterkracht) maar ook een föhn om het geheel na het afspoelen weer te drogen. Vanochtend echter het unicum ontdekt: een knop waarmee je de straal exact daar kunt krijgen waar je 'm hebben wil. Beetje naar voren, iets naar achteren.... raak!

Ban Ki Moon zou zich eens wat meer mogen inzetten om iedereen dit genot te mogen laten beleven. Daar zou ik graag eens met hem over van gedachten wisselen.