Hoe fietst een Koreaan?

Laten we praktisch beginnen. De Koreaan fietst rechts. Dat is handig, want iedereen rijdt hier rechts. Dat voorkomt ongelukken, want als een Koreaan ergens een hekel aan heeft zijn dat wel ongelukken. Dat uit zich in een enorme opstapeling van waarschuwingen. Niet tegen de deur leunen want dan kan je eruit vallen. Niet met je fiets van de kade in het water fietsen. Niet lopen en je smartphone checken tegelijk. Niet dit en niet dat. De Koreaan wordt goed opgevoed zo te zien.

Wat ook niet mag is het dragen van een headset tijdens het fietsen. Tenminste, dat denken we. Veel Koreanen luisteren tijdens het fietsen echter graag naar muziek. Dus nemen ze een boxje mee, of zetten hun iPhone of Samsung Galaxy s7 (niet de tablet, die maakt hele andere geluiden) op het hoogste volume. En dan horen ze bij voorkeur k- pop, popmuziek gemaakt door meisjes en misschien wel jongetjes met een piepstem uit Korea. Muziek met heel veel discobeats. Zijn ze dol op. Niet alleen op de fiets. Overal eigenlijk. Nu is k-pop ook wel erg opwekkend. Meestal verstaan we het natuurlijk niet, maar een enkel keertje gaat er wat in het Engels. Zoals het liedje dat we twee dagen geleden hoorde terwijl we ergens van een Korean bbq zaten te genieten. Het ging zo:

Me, me, me, me
Me, me
Sexy me
Me, me, me, me
Sexy me

Diep niet? En dan te bedenken dat dit kwaliteitsnummer al in 2013 gemaakt is en niettemin Europa nog steeds niet bereikt heeft. We hopen het in ieder geval nog vaak te horen als we Koreaanse fietsers passeren.

De Koreaan fietst ook massaal. Zeker gisteren, toen we uit Seoul vertrokken. Binnen vijf kilometer zaten we op een fietspad de stad uit. Maar wij niet alleen: ongeveer heel Seoul leek present op dit pad, om de verplichte zondagse lichaamsbeweging te krijgen. Soms lopend, maar vaak fietsend, op stoere mountainbikes, racefietsen, op tandems, met zijwieltjes en op fietsen met hele dikke banden. Het meest opvallend was dat men over het algemeen over top materiaal beschikte, geen fietsen die door een beetje plakband bij elkaar gehouden werden, of fietsen met een mandje waar de berijder op een veel te laag zadel vaart in probeert te krijgen. Nee, we hebben het hier over state of the art gear, met bijbehorende kleding en helm. Ik vergeet dan nog het mondkapje dat de meeste dragen en wat een wat angstaanjagend beeld geeft omdat, als ze ook nog een zonnebril dragen, het hele gezicht bedekt is. De Franse regering zou er wel raad mee weten en dit soort dracht meteen verbieden.

Toch maken wij ook de blits. Want onze fietsen zijn ook behoorlijk state of the art. Met name het interne versnellingssysteem en de Carbon aandrijfriem doet menig Koreaans fietsershart sneller kloppen. Gisteren, in een restaurant in Yangpyeong kon de eigenaar zijn ogen niet van onze fietsen afhouden. Hij wilde alles weten en vroeg of hij foto's mocht nemen. Ook wilde hij natuurlijk weten hoe duur zo'n grapje was. 'Euuh, four thousand euros,' stamelde ik. Zijn adem stokte even en daarna vroeg hij: 'How much is that in dollars?'
De wisselkoers niet helemaal in mijn hoofd hebbend stelde ik dat dit ook ongeveer 4000 dollar moest zijn.
'That one was two hundred box,' zei hij terwijl hij triest op een ietwat verroeste vouwfiets wees die naast mijn glanzende bolide stond. Snel ging hij naar binnen om op internet te checken of onze fietsen ook in Korea te koop waren. Helaas was het antwoord nee.

De Koreaan fietst ook niet heel erg snel. We halen de meesten met gemak in, zelfs de pedante mannetjes op veel te lichte racefietsjes. Soms heeft een Koreaan helemaal geen snelheid. Dan valt ie om. Dat gebeurde massaal toen er een pittige klimmetje in de route zat. 15 procent omhoog, dat vinden ze geen feest en het hellinkje was één groot slagveld met gevallen Koreanen.

Nu mag je ook niet zo hard, langs de fietspaden staan regelmatig snelheidsborden die je meedelen dat je toch echt niet harder dan 20 km/h mag. Als ze echt zouden controleren, zouden we al flink wat boetes gescoord hebben, want met de wind in de rug - wat de afgelopen twee dagen vaak het geval was - zitten we daar al snel boven.

Een Koreaan houdt ook van luieren, in ieder geval als hij in het badhuis zit. Of ligt. Voordat we uit Seoul vertrokken, bezochten we Dragon Hill, een jjimjilbang die werd aangeraden door CNN travel. Daar zullen ze flink voor betaald gekregen hebben.
Nu lijkt zo'n jjimjilbang behoorlijk op een Japanse onsen. Verschillende heet water baden waar mannen van diverse leeftijden naakt in ronddobberen, twee sauna's (droog en vochtig) en veel individuele wasgelegenheden om jezelf echt tot in elke porie te reinigen. Het scrub doekje is hier extra, net als het lawaai. Want waar in een onsen contemplatie het toverwoord is, is het in een jjimjilbang een waar festijn van gillende mensen. In ieder geval in de heuvel van de draak. En je ziet er veel mensen slapen, op de grond met een soort blok onder hun hoofd bij wijze van kussen. Het meest opvallende vonden we de op houtskool gestookte warme ruimtes. Met een deurtje ervoor en binnen een aantal mensen, lekker soesend. 'Het lijkt wel of ze in een pizza oven liggen,' gniffelde Patje en zelf toen we gezellig samen in de koude sauna zaten (- 12 graden) verwonderden we ons nog over dat beeld van die mensen in die oven.

Eigenlijk was dat beeld veel gekker dan dat van een Koreaan op een fiets. Feitelijk fietst een Koreaan net zoals ieder ander mens. Niets bijzonders aan en zeker niet speciaal genoeg om een heel stuk aan te wijden.

De volgende keer ga ik het daarom over het seksleven van de Koreaan hebben! Want ook daar duiken wij steeds dieper in........