Feestje met een traan

Normaal gesproken schrijf ik mijn eerste bericht pas na een aantal dagen. Als we reeds op de fiets zitten en de verwondering en verbazing, alsmede het grote genieten als een warme deken over ons heen is gekomen. De eerste dag is meestal een worsteling. Wachten in vliegveld lounges, doorwaakte nachten met slechte films in het vliegtuig en dan de jetlag die keihard toeslaat. Eerlijk is eerlijk: het begin van een reis is eigenlijk altijd behoorlijk kut.

Was het deze keer dan zo anders? Eigenlijk niet. Okay, ik was zo moe dat ik ongeveer de hele vlucht heb geslapen en het vertrek van Schiphol ging betrekkelijk soepel. Fietsen uit elkaar gehaald, in een doos en hup, het luchtruim in. Na alle reizen die we de afgelopen jaren gemaakt hebben kan een kind de was doen.

Dus ook op Incheon, de internationale luchthaven van Seoul, verwachten we geen problemen. Natuurlijk is het altijd even afwachten waar onze fietsen verschijnen, maar ook dat werd hier snel duidelijk. Een jonge man in een onberispelijk vliegveld uniformpje kwam er trots mee aangereden, net nadat we onze spullen van de bagageband gehaald hadden. Hij en een meisje met een net zo onberispelijk uniformpje liepen mee naar de goods to declare sectie. Blijkbaar moesten de fietsen aangegeven worden. De douane beambte keek naar de dozen en besloot er geen tijd aan te besteden. Hij knikte in de richting van de scanner.

Nu hebben we daar ervaring mee. Slechte ervaring. Fietsen en scanners zijn geen geweldige combi, ze passen er namelijk niet in. Dat werd 15 jaar geleden al eens geconstateerd in Belfast, waarna ze mijn fiets grondig fouilleerden en tien jaar terug hebben we een half uur staan kissebissen met een Spaanse beambte in Malaga, die eiste dat de fiets in zoveel mogelijk stukjes door het apparaat ging. Uiteindelijk wisten we het tot het verwijderen van de wielen te beperken. In Seoul ging men pragmatischer te werk. Even werd een van de dozen op de band gelegd om te zien dat dit echt geen succes zou worden. Oplossing: gewoon doorlopen en verder geen woord meer aan vuil maken!

De eerste horde was genomen! Maar de volgende doemde alweer op. Incheon ligt op een eiland, ongeveer 50 kilometer van de stad. Dat eiland is alleen met het vaste land verbonden door een snelweg, dus eraf fietsen is geen optie. De bus nemen dan maar? Lukt meestal.

Dus ik vol goede moed naar de bus balie. Inmiddels had een alleraardigst meisje van de toerist info al voor me uitgezocht dat bus 4004 ons vrijwel naar het hotel zou brengen. Dus is bestelde twee tickets voor #4000. Geen probleem, aldus het wat oudere vrouwtje achter de balie. 'En wat betreft die twee?' vroeg ik op de fietsdozen wijzend. Haar stem sloeg over en haar pupillen verwijdden. Met ogen op stokjes staarde ze naar de in haar ogen gigantische dozen en ze stotterde: 'I have to ask driver.'

De man van de bussen kruiste zijn vingers en zei: 'No!'
'Maar,' probeerde ik. 'Hoe komen we dan van dit eiland af?'
'Try taxi,' antwoordde hij en daarmee was de discussie ook gesloten.

Pat ging dus naar de taxi balie. Opnieuw ogen op stokjes en opperste verwarring. Een taxi waar die enorme dozen in pasten? Nee, die hadden ze echt niet.

Kortom, tijd voor topoverleg met de toerist info. Zij hadden ons immers als eerste goed geholpen. Ze kwamen met een briljant plan: we moesten de metro nemen. En we hadden geluk. Normaal mogen fietsen op weekdagen niet in de metro, maar vandaag was het een feestdag. Chuseok om precies te zijn. Een dag dat Koreanen teruggaan naar hun familie om hun voorouders te eren. En een dag dat fietsen in de metro mogen en vakantiefietsers op een normale manier van Incheon naar Seoul kunnen komen. Als dat geen feestdag waard is.

Niet dat de rit die we toen begonnen een waar feestje was. Bijna twee uur deden we erover, en dat is minder als je net een nacht gevlogen hebt en daarna met een heel vliegveld hebt moeten soebatten om in deze metro terecht te komen!

De beloning was er echter. Het hotel bleek omringt door cafés en kleine restaurants. Eentje zag er extra aantrekkelijk uit, simpel, met lage tafeltjes en krukjes en met dampende pannen op tafel. We gingen zitten en de serveerster stormde op ons af 'kimchi' roepend. 'Kimchi, kimchi? Daar heb ik wat over gelezen,' dacht ik. 'Is dat niet het nationale gerecht?' En inderdaad, zo weet ik nu na het raadplegen van de Rough Guide, dat is het. Gefermenteerde groente, waar de rode peper pasta niet in mag ontbreken. Dat hebben we geweten, de tranen biggelden werkelijk over mijn gezicht, zo heet was het eten.

Zo eindigde deze feestdag met tranen en hopen wij de jetlag snel te boven te zijn zodat het echte genieten en verwonderen kan beginnen!