Van de duivel in een goddelijke regio

Iedereen is hier in Nagayu druk in de weer. Met sop en tuinslangen. Het dorpje is namelijk bedekt onder een laagje as. Vulkaan as om precies te zijn. Een krater die al sinds 1980 geen spoortje activiteit had vertoond, is vannacht weer gaan spuwen. Iets dichter bij de eruptie ligt er tot wel een centimeter as op auto's, daken, luifels en gewoon op straat. Hier valt het mee.

Met de geur van zwavel die het dorp beheerst, heeft het toch iets naargeestigs. Het lijkt of de duivel hier nog maar net zijn hielen gelicht heeft, met achterlating van zijn sporen. Toch oogt Nagayu vrolijk en opgeruimd, alsof ze voor de duvel nog niet bang zijn.

Waarom zouden ze ook? De mensen wonen hier in een wel heel mooi stukje van Japan, een bergachtige regio midden op Kyusu, vol vulkanen en warm waterbronnen. Een gebied dat nog niet aangetast lijkt door de moderne tijd, waar kleine weggetje (soms heel steil) de berg op en af slingeren, kleine dorpjes verbindend. Weggetjes die je langs rijstvelden en door bossen voeren, langs dennen, loofbomen en bamboe, heel veel bamboe. Weggetjes waar je opeens oog in oog komt te 'staan' met een enorm hert, dat midden op de weg verrast wordt door een fietser die met behoorlijke snelheid de berg af komt zeilen. Het hert hief zijn gewei en koos het hazenpad: met een paar krachtige sprongen verdween hij de helling op.

Geen wonder dat de Japanse goden dit gebied verkozen tot hun favoriet. Of tot schuilplaats, zoals Amaterasu, godin van de zon, die zich - terwijl ze uitgedaagd werd door haar broer - opsloot in een grot nabij Takachiho, de plaats waar we vannacht verbleven. Omdat zij het licht met zich meenam in de grot en de wereld in duisternis achterliet, deden alle andere goden grote moeite haar uit die grot te krijgen. Ze organiseerden een soort festival met muziek en dansjes, waarbij erotisch getinte bewegingen niet geschuwd werden. Voor Amaterasu was dat een goede reden om de deur van de grot - een grote steen, zo kan ik me voorstellen - op een kier te zetten om te kijken wat er aan de hand was. Voor de andere goden was dat voldoende om Amaterasu uit haar grot te trekken en weer in hun midden op te nemen.

Hebben wij daar voordeel aan? Wel, we mogen niet klagen over het weer. Hoewel er soms een buitje valt, meestal een lichte soms een plens, mogen we de zon ook dikwijls verwelkomen! Amaterasu trekt met ons mee en toont zich een goede reisgenoot. Ik vraag me echter af of er ook een god van het stijgingspercentage is. Zo ja, dan is die ons minder goed gezind want het was zo nu en dan geen feest vandaag. Drie kilometer in de eerste versnelling omhoog, dat is afzien!

Zo niet voor een ouder mannetje dat mij gewoon voorbij fietste. Bergop! Ik moet eerlijk zeggen dat ik wat schrok toen ie opeens naast me reed en nadat hij me gepasseerd had, zag ik dat hij op een elektrische fiets reed. Niet zo'n supersonische waarop half senior Nederland - met fleece jas en afritsbroek - tegenwoordig op rond tuft. Het was een heel oud brikkie, maar dat mocht de pret niet drukken. Even later haalde hij ook Pat in om vervolgens af te slaan. Wij blij dat we verlost waren van onze kwelgeest maar tien minuten later zat hij opnieuw achter ons. En weer passeerde hij mij! Ik riep nog 'konichiwa' maar hij keek stoïcijns voor zich, om daarna weer een kleiner weggetje in te slaan en in de velden te verdwijnen.

Minder stoïcijns keek de oude man op wiens auto plek we onze fietsen parkeerden. Hij was duivels! We zaten in een echt heel leuk en lekker restaurantje, waar een mix van Japans en Europees gekookt werd, toen er buiten commotie ontstond. We hadden eerst niet door waar het over ging, totdat we een man met onze fietsen zagen sjorren. Dat vonden wij niet zo'n goed plan, dus snelden we, samen met de uitbater van het restaurant, naar buiten om de fietsen te verzetten. Inmiddels bemoeide zich er nog een paar mensen tegen aan; ik neem aan dat dit het evenement van de dag was in Taketa. Misschien wordt er nog over na gepraat.

Zo duivels als deze man was, zo vriendelijk zijn veel anderen. We zeggen vaak dat je weinig contact maakt met Japanners. Nou niet in deze regio. Mensen willen hier graag met je praten. Gisteren werd Pat twee keer aangesproken over onze fietsen. Één jongen wilde er alles over weten en fotografeerde echt elk detail. Ook in de sauna van de onsen, waar het meestal een weelde van rust en stilte is, werd ik aangesproken door een mannetje, middelbare leeftijd, kalend en een buikje. Waar ik vandaan kwam, wat we hier deden, hoe lang we al op de fiets zaten? Hij deed erg zijn best om zich in het Engels uit te drukken en met wat Japans er tussen door lukte het vrij aardig om een gesprekje te voeren. Op een gegeven moment waren de woorden op. We wenden ons tot de televisie die vrijwel standaard aanstaat in de sauna. 'See, the Japanse olympic team,' zij hij op het scherm wijzend. En ik zag hoe Japanse sporters gehuldigd werden in Tokyo. Ik wilde nog van alles vragen, bijvoorbeeld over hoe Japan het gedaan had bij de spelen. Ik liet het na, om de man niet teveel in verlegenheid te brengen. Een paar minuten later zei ik 'hotto' tegen de man, daarmee aangevend dat ik het te heet kreeg. De man glimlachte en knikte en ik verliet het hok om me in een koud water badje te dompelen.

Zo langzamerhand daalt er een goddelijke rust over ons. We genieten van het landschap, zien soms even af om dat niet veel later, meestal tijdens een afdaling, alweer vergeten te zijn. We eten heerlijk en dobberen in warm water bronnen dat het een lieve lust is. Alleen eindigen we onze dagen soms met wat regen. Alsof de duivel ermee speelt.