Het reservaat

Daar zaten we dan, in een immense eetzaal omringd door Japanners in alle soorten en maten, maar vrijwel allemaal gekleed in een yakata en sloffend op slecht zittende huisslippers. Ook wij liepen inmiddels in yakata rond, maar omdat die te kleine slippers niet aan mijn voeten bleven hangen bij het lopen, verruilde ik ze na een tochtje door het reservaat voor mijn nieuwe rubbere klompen van Adidas. In het midden van de hal stond een uitnodigend buffet, met allerlei lekkernijen uit de Japanse keuken. Zes grote balies vol sashimi, miso soepjes, vissen, sushi, omeletten, schnitzels, patat, rijst, curry, tempura, salades, zeewier, rosbief, noedels en andere dingen waaronder producten die we niet herkenden. Boven ons hingen enorme lampen die er misschien al sinds de zestiger jaren hingen en destijds heel erg modern waren maar nu, vijftig jaar later wat gedateerd aandeden. Overal om ons heen werd gegeten. Soms pakte iemand een groot stuk blauw karton in de vorm van we bierglas op om ermee te gaan zwaaien. Dat was het teken voor het alom aanwezige personeel om het op een lopen te zetten, eerst richting de tafel om de bestelling op te nemen, dan richting de keuken om de bestelling te verwerken en vervolgens weer richting de tafel om de bestelling te serveren. Dat gold overigens alleen voor bier en sterke drank. Verder was je helemaal op jezelf aangewezen wat betreft voedselvoorziening.

Waar waren we gisternacht in vredesnaam beland? In een soort resort, een reservaat voor vakantiegangers. Een all inclusive paradijs, waar je aan de Turkse kust nog niet dood gevonden wil worden, maar waar je jezelf hier best kunt vermaken. Het eerste voordeel is al dat je de ruimte niet hoeft te delen met schransende Russen en luidruchtige landgenoten. Die zul je hier niet snel aantreffen, al is het alleen al omdat het hier volledig op Japanners is ingericht. Vrijwel niets in een andere taal. Als je hier al regelmatig bent geweest, vind je je weg toch wel snel, maar als je denkt even in een all inclusive te kunnen ontspannen...
Ontspannen deden we in de verschillende baden die het reservaat rijk was. Een groot binnenbad en een wat kleiner buitenbad, met jacuzzi en een fenomenaal uitzicht over de zee, met in de verte het eilandje waar we drie dagen eerder overheen fietsten. Daar dobberen de gasten van het reservaat dan een deel van de dag, waarbij het buitengebeuren vooral in trek was bij de jongere bezoekers. En wat doe je er verder, behalve wat rondschuifelen op die verschrikkelijke slofjes? Er was een karaoke kamer waar heel groot 'smile' op stond maar waar ik niemand naar binnen zag gaan. Je kon er spelen met automaten, maar ook daar bestond nauwelijks belangstelling voor. In essentie schuifelde men voornamelijk in hun yakata rond. Van hier naar daar. Even door de winkel schuifelen. Dan weer naar het raam schuifelen om nog maar weer eens over de zee uit te kijken. Richting het badhuis schuifelen, voordat je richting je kamer schuifelt om je klaar te maken voor het eten. Gelukkig heb je je yakata al aan, dus je hoeft niet na te denken wat aan te trekken. En zo komt men de tijd wel door.

Misschien dat veel gasten, met name de ouderen die wat langer blijven ook uitjes hebben. We zagen ze niet aangekondigd, maar twee dagen eerder zagen we een bus toeristen uitkotsen bij een zoutboerderij. Wij waren daar neergestreken om een - heel opvallend nogal zoutloos - noedelsoepje te eten bij wijze van lunch. De groep bejaarde toeristen kreeg uitgelegd hoe daar zout gewonnen werd. Ik zou het jullie ook graag uitleggen, maar snapte, om eerlijk te zijn, de plaatjes met uitleg slechts half. Uiteindelijk draait het toch om het eindproduct. Dat gold ook voor de groep, die massaal aan het inkopen sloeg. Ik kreeg een deja vu van onze reis langs de Nijl, waar we respectievelijk een parfum-, een papyrus en een basaltfabriek moesten bezoeken. Allemaal cover ups om zoveel mogelijk geld uit de zakken der toeristen te kloppen. Ik had het daar snel mee gehad en zette als een ware Gestapo de groep tegen de gids op. Achmed, jallah (we gaan). Vond ie niet leuk.
Hier was de gids uit ander hout sneden. Met lichte drang probeerde ze de oudjes zo snel mogelijk weer in de bus te krijgen. Een van hen was net naast me gaan zitten om even van zijn ijsje te genieten. Het was hem niet gegund, want ook hij moest met gezwinde spoed richting de bus, die al stond te wachten met draaiende motor. Toen hij langsreed, op weg naar de volgende bestemming, zwaaide de man nog even melancholiek naar mij, terwijl ik inmiddels ook alweer met mijn fiets in de hand stond. Daarna nam hij Nog een hapje van zijn ijsje.
Mogelijk verlangde hij naar de vrijheid om te kunnen gaan en staan waar je wilt, zonder gids die je constant de goede richting in duwt. De vrijheid van het land te beleven vanaf een zadel, op je eigen tijd, in je eigen ritme. Fietsen is niet altijd makkelijk en zo nu en dan zelfs best zwaar, maar het is die vrijheid die je ervoor terugkrijgt.

De mensen in het reservaat voelden zich waarschijnlijk vrij te schuifelen naar waar zij wilden schuifelen. Wij schuifelden een dagje met ze mee en genoten er stiekem best wel van.

Dan nog even een Nederlandse toevoeging op dit verhaal: wat kost dat nou? Valt heel erg mee. Wij betaalden met zijn tweeën ¥ 15.800. Ongerekend komt dat momenteel neer op ongeveer € 118, dus zeg € 60 per persoon. Dan hebben we het dus over een kamer, twee maaltijden (diner en ontbijt), gratis toegang tot alle baden en verwarmde toiletbril.