Climb every mountain

Conquering the Alps, noemde ik deze reis een beetje baldadig. En wat is de realiteit? Nog geen alp gezien... Ditmaal niet door de mist. Integendeel, we hebben het mooiste weer van de wereld. Soms zelfs iets te warm; we hebben de warmte aanduiding langs de kant van de weg geregeld richting de 30 graden zien gaan en een dag er zelfs overheen. Doorgaans ook geen wolk te bekennen.

De Alpen zijn ook niet weggewaaid door de tyfoon. Ze liggen er ongetwijfeld nog stevig bij. Het is gewoon zo dat wij er nog niet ingefietst zijn.
Laten we het erop houden dat we rustiger wilden beginnen en daarom voor een wat eenvoudiger route hebben gekozen. Na eerst langs het Biwa meer te hebben gereden, volgen we nu alweer een paar dagen de kustlijn. De afgelopen dagen waren we bijvoorbeeld op het schiereiland Noto. Het dunbevolkte schiereiland, zo blijkt uit het feit dat we gisteren 70 kilometer gefietst hebben zonder een convenience store tegen te komen. Dat lukt je hier niet zo makkelijk want die dingen staan echt overal. Maar minder mensen betekent meer ruimte voor de natuur. En die was zo nu en dan ook van overweldigende schoonheid, om maar eens een overdrijving uit een toeristengids te gebruiken. Zonder dollen, we hebben hele mooie dingen gezien. Rotsen oprijzend uit de zee die lijken op Godzilla, Modzilla of een of andere Jezus figuur (dat lijkt een rots al gauw), enorme watervallen, die elders een goudomrande vermelding zouden krijgen en waarvoor parkeerterreinen aan gelegd zouden worden, terwijl ze hier tot de dagdagelijkse werkelijkheid gerekend worden waar je vooral niet te veel acht op moet slaan.
Ondertussen vliegen roofvogels boven ons hoofd en zien we zo nu en dan klein wild in de vorm van een wezel, marter of weet ik veel wat voor een beest het was. Een van de insecten die we steeds horen heeft inmiddels de bijnaam de zeurkrekel, of het zeur beest. Beh, beh, beh, beeeeh, is ongeveer het geluid dat hij maakt. Dat is even leuk, maar de hele dag is wat veel. Gelukkig kwam ie vannacht niet boven het ruizen van de zee uit. We hadden een semi wild kampeerplekje gevonden aan de kust. Semi wild in die zin dat het wel een camping was, die echter al gesloten was. Het toilet deed het nog, dus de basisbehoefte was er. Toen we aankwamen, stonden we er alleen, maar 's avond na een bad en een maaltijd stonden er opeens meer tentjes, vier uiteindelijk. Maar de camping bleef dicht, wat voornamelijk inhield dat we niets hoefden te betalen!

Is het hier dan allemaal zo idyllisch? Helaas, Japan kan ook heel lelijk zijn. Zo sliepen we enkele dagen terug is het stadje Komatsu. Komt dat bekend voor? Dat kan, deze naam staat namelijk op heel veel graafmachines en inderdaad komt dat merk hier vandaan. Daarmee is ook al het interessants over Komatsu gezegd!

Alles?

Nouja, ze hebben er ook een sushifabriek. Is gewoon een restaurant maar wel een supergroot restaurant. Met een enorm lopend bandje met daarop heel veel schoteltjes sushi en varianten daarop. Voor zover we het konden begrijpen op het schermpje boven onze tafel was die band 360 meter lang. Dat is ruim drie keer de Domtoren!

Gelukkig maakte dat schermpje geen geluid. Want er was heel veel ander lawaai om ons heen. Er werden dingen omgeroepen, gasten luid begroet (de gewoonte hier), er werd een soort hyper jazz gedraaid en de grote hoeveelheid mensen produceerde ook nogal wat geluid. In eerste instantie dacht ik: hoe houd je dat vol, maar je sluit je daar heel snel voor af en merkt dan bijna niets meer van alles wat om je heen.

Hoe anders was dat een dag later, in een betrekkelijk klein en rustig restaurant in Hakui. Daar stuiterde een vrouw met een gezicht als een oorworm in constante paniek rond, in een poging twee tafels tegelijk af te ruimen, terwijl zo ook de bestelling van een derde tafel probeerde op te nemen. Dit tafereel viel niet te negeren. Dat bedacht de rest van het personeel van deze Yahata vestiging ook dus werd ze regelmatig naar de keuken gebonjourd. Daar zagen we haar zo nu en dan boven de uitgifte balie uit springen om daarna snel weer eronder te verdwijnen.

Het eten was er goed. Dat dient gezegd te worden. Zoals hier eigenlijk altijd. We moeten ook goed eten. Hoewel we nog niet in die Alpen zijn, is het beslist geen lichte route die we tot nog toe doen. Pittige klimmetjes kenmerken de kust en als we even een stukje door het binnenland moeten, stijgen we rustig vier, vijf kilometer lang.

Kortom, we zijn er klaar voor. Morgen naar Toyama, aan de voet van dat machtige gebergte. Daar nog even een dag blijven, om Pats hiel en enkel rust te geven. Die spelen op. Fietsen gaat redelijk goed, lopen wat minder. Maar wie heeft het over bergwandelen?

Ps: inmiddels een kapsalon gespot die gewoon Sabrina heet! Zou de eigenaar ook zo heten? Strawberry Hair was een ander hoogtepuntje!