We gaan voor goud zonder hulpmotor

Het is alweer bijna zestien jaar geleden dat ons landje hier in Nagano successen vierde. Gianni Lomme, Lintje Litsma en Malianne Timmel glorieerden hier op verschillende afstanden. Ids Postma overigens ook, maar daar is geen woordgrap van te maken, net zo min als van Jan Bos.

Nu zijn wij hier in Nagano aangekomen en hoewel we wat minder snel waren dan de bovengenoemden, ben ik van mening dat ook wij een medaille verdienen. Want het is me een rit geweest, de afgelopen twee dagen. Emmers zweet zijn verloren gegaan in het bedwingen van passen, het verslaan van hellende wegen en het naar beneden zoeven na een lange klim. Dat allemaal op eigen kracht. Tot verbazing van een mannetje dat we twee dagen terug halverwege een helling tegenkwamen. Wij stonden even wat te drinken toen hij opeens verscheen. Met een behoorlijk vaartje reed hij omhoog, langs dezelfde weg als waarlangs wij ons net nog naar boven gezwoegd hadden. Het mannetje stopte en observeerde mijn fiets. Daarna wees hij grijnzend op zijn eigen fiets en zei: 'I have got a help', en hij wees op het elektrische hulpmotortje achter zijn zadelpen. 'You must have big muscles' vervolgde hij, op zijn armen wijzend. Ik corrigeerde hem door mijn vinger op mijn kuitspieren te richten. 'Here I have big muscles' lachte ik. Hij informeerde nog even waar we naar op weg waren en hup, hij sprong weer op zijn fiets om enkele meters hoger ook Pat voorbij te rijden.

Gelukkig moesten we op dat moment nog maar zo'n 25 kilometer tot onze eindbestemming van die dag, Kusatsu, anders had deze ontmoeting een zeer demotiverend uitwerking gehad. We hadden er namelijk alweer een zeer pittige dag opzitten en waren op het moment van passeren weer op weg naar een pas van 1100 meter. Wat we toen nog niet wisten was dat het laatste deel van deze etappe ook bergop zou zijn, aangezien Kusatsu op 1160 meter ligt. En daar kregen we stank voor dank! Letterlijk dan, want het stadje is doordrongen van de zwavelgeur die het daar omhoog komende hete bronwater met zich mee brengt. Dat maakt Kusatsu tot een beroemd en geliefd bad oord. Overal zie je mensen in yakata lopen met kleine handdoekjes en mandjes met badspullen. Veel mensen liepen op slippers waaronder een aantal op die lekker klepperende traditionele houten Japanse exemplaren. Midden in het dorpje is een plein dat gedomineerd wordt door een immer stomend waterwerk. Hier komt al dat hete grondwater omhoog om daarna naar de verschillende onsen in de nabije omgeving gedistribueerd te worden. En dat gaat gepaard met een gigantische rotte eieren lucht. Ik zou willen dat ik geur aan dit verslag kon toevoegen!

Dan hadden we ook de beleving van de eerste klim van die dag kunnen versterken. Het begrip schijtvrachtwagen kreeg daar namelijk een nieuwe invulling. Ze reden ons niet van de weg. Ze veroorzaakten alleen maar nasale ongemakken, aangezien ze enorm naar stront stonken. Waarschijnlijk kwamen ze van een plek waar ze mest hadden gedumpt, anders is dit fenomeen niet te verklaren.

We kregen deze dagen virtueel gezelschap van Ad en Mirjam, door ons ook wel Hans en Elly genoemd. Wij vonden op internet een verslag van hun tocht door de Japanse Alpen in 2010. Zij reden de route in tegengestelde richting en ook zij worstelden tussen het genieten door. Dat wil zeggen: zij worstelden nog wat harder richting Kusatsu. Delen van hun tocht werden gelopen omdat het te steil was. Nu was er ook een stukje dat voor hun klimmen en voor ons afdalen was dat echt een hellingspercentage van heb ik jou daar had. Wij checken na dat deel of onze remblokken nog wel profiel hadden (wat het geval was) en konden ons helemaal voorstellen dat Mirjam en Ad halverwege grijs gezien hebben en meer dood dan levend bovenkwamen in groot verlangen naar een drankautomaat die nu net op deze pas ontbrak.

Wat ons betreft krijgen Ad en Mirjam met terugwerkende kracht ook nog een medaille. Ze hebben het verdiend net als iedereen die op zijn fiets dit prachtige gebied doorkruist!