Na het zout het zoet

Een klein, constant stroompje warm water vulde de houten kuip in een klein houten huisje. Een van de vijf buitenbaden van het onsen hotel gaf ons de gelegenheid om de spieren in een heerlijk badje met water van iets boven de veertig graden weer tot rust te laten komen, terwijl wij genoten van de wind die zachtjes door de bladeren woei en de lichtjes van het dorp bovenop de helling. Het was het sluitstuk van de dag vol hoogte en dieptepunten, het eerste fysiek, en tweede emotioneel.

Nu overdrijf ik lichtelijk, maar het was geen eenvoudig fietsdagje. Vanochtend in hotel New Tokamachi leek er nog weinig aan de hand, hoewel we wel voorvoelden dat de only way up zou zijn. We genoten van een zelfgefabriceerd ontbijtje in het erkertje van onze kamer. De zon scheen alweer volop dus wat stond ons in de weg om weer een dagje te genieten?

Dat de eerste kilometers omhoog gingen mocht ons ook niet deren. Het was even inkomen en na tien kilometer besloten we even een pitstop te maken bij een supermarkt. Ik had een beetje het gevoel dat we niet helemaal goed zaten, dus checkte ik de kaart nogmaals. Inderdaad, we zaten op de 117 en niet op de 17, die we eigenlijk de hele dag moesten volgen. Gelukkig zag ik dat net op het moment dat we konden afslaan om toch op de goede weg te komen zonder al te veel te moeten omfietsen. Maar dat betekende wel meteen een heftige klim van het ene naar het andere dal. Toen vonden we het nog leuk.

Wat we niet wisten was dat die 17 die we zo graag wilden volgen ook een heel pittig weggetje was. Zeg overigens maar weg, want heel soms was ie even tweebaans en was ie dat niet dan werd er niet zelden een baan voor slow traffic aan toegevoegd. En daartoe mochten we ons beslist rekenen. Want met een stijgingspercentage van steeds zo'n zes procent ga je niet hard. Kilometertje of acht per uur, als je geluk hebt. Wordt het minder, dan zou lopen gaan lonen. Maar we hebben onze trots dus afgestapt wordt er niet.

En zo klommen we langzaam naar boven. Tien kilometer, twintig kilometer, ja zelfs dertig kilometer draaiden we bijna permanent in een kleine versnelling omhoog. Alsof er geen einde aan kwam. Het zweet gutste in straaltjes lang alles naar beneden. Een enkele keer stond er een bordje met een hoogteaanduiding. Zeshonderd meter, achthonderd en op een gegeven moment 968 meter boven zeeniveau. Dat vond ik een zodanig specifieke aanduiding dat ik daarna een enorme daling verwachtte. Maar neen, we moesten na een klein stukje naar beneden gewoon weer omhoog, om uiteindelijk boven de duizend meter te geraken. Het humeur was inmiddels wel onder zeeniveau. De hitte en de inspanningen eisten hun tol. En toen Numata, ons aanvankelijke einddoel ook nog verder bleek te liggen dan Google maps ons gisteren vertelde waren er Komatsu graafmachines nodig om nog ergens wat humeur te vinden.

Maar toen, na 63 kilometer zwoegen, ging de weg opeens weer naar beneden en daalden we een gigantisch en overweldigend dal in. Overal bossen waar we machtig overheen keken. Aan het begin van de afdaling zagen we een bord dat waarschuwde voor overstekende apen. Waarachtig, na enkele snelle kilometers zag ik er twee tegen de rotswand gekleefd. Helaas had ik zoveel vaart dat ik tegen de tijd dat ik stil stond alweer enkele tientallen meters verder was en ze uit het oog verloor.

Het was het begin van de beloning na een zware dag. Gekscherend zei ik halverwege de helse klim nog: 'als we straks weer in een onsen liggen te dobberen zijn we dit zo vergeten. En inderdaad, de pijn is verleden tijd terwijl de herinnering aan de schoonheid blijft. Hierbij dient overigens aangetekend te worden dat niet alles onderweg zo mooi was. Dankzij de behoefte aan de wintersport, zijn er langs de 17 een aantal skigebieden aangelegd, die met name gedomineerd worden door enorme hotelkolossen. De betondorpen in de Franse Alpen zijn er niets bij. Er rijzen uit het niets dan opeens torens met dertig etages op, gebouwen die in een middelgrote stad niet zouden misstaan. Maar in dit landschap detoneren ze volledig.

Lang leve het kleinschalige, zoals het restaurantje waar we vanavond aten. Je kunt het eigenlijk beter een huiskamer noemen, bestierd door een ouder echtpaar dat zich gezamenlijk op de gerechten werp en daartussen door zich met de klanten vermaakt, al televisiekijkend. Zes lage tafels met vale kussentjes om op te zitten, een plank comic boekjes en allerlei prullaria (waaronder een porseleinen hond met een stoere bandana met daarop de Japanse vlag). In die gemoedelijkheid maakt het niet uit wat je eet, het smaakt altijd. En helemaal geen probleem dat er geen picture menu was. Pat deed gewoon een kip na en gelukkig wist ze het woord pork, wat voorkwam dat ik ook gezellig knorrend over de vloer moest rollen. Wat wij verstonden als ketjap bleek ketchup, maar dat we niet teveel gember wilden kwam goed door.

Op tv een soort de voice of Japan, maar dan ook met komieken wat blijkbaar om je te bescheuren was. Dat deed de vrouw des huizes dan ook samen met een drietal vrouwelijke gasten, terwijl de man zich terugtrok achter een krant. En het bier smaakte zoals alleen Japans bier kan smaken. Fris en vooral dorstlessend.

Vanuit onze Japanese Style hotelkamer met uitzicht over een meer zien we, gezeten op tatami matten in onze mosgroene hakata's, de omgeving langzaam volledig tot rust komen. Wij hebben zojuist onze futons neergelegd en duiken zo onder het dikke dekbed. Lekker slapen om morgen weer vol goede moed de volgende bergen te bedwingen.