Apen in Disneyland
Door: Arjen
Blijf op de hoogte en volg Arjen
06 Oktober 2013 | Japan, Takayama
De Japanse Alpen... Inmiddels hebben we ze van onder tot -vooral- boven gezien. En dat viel niet tegen, zeker niet in dit jaargetijde als de bomen langzaam rood en geel kleuren en de dalen een magnifieke gezicht geven. Op grotere hoogte dan. Want in de grote dalen, die rond de vier en vijfhonderd meter liggen is alles nog zo groen alsof de zomer nog in volle vaart doordendert, overigens met bijbehorende temperaturen. Vandaag tikte het de 27 graden aan. Beneden dan, in het toeristengat Takayama. Boven in Hirayu, waar we de afgelopen twee nachten verbleven was het aanmerkelijk frisser.
Het deel tussen Matsumoto en Takayama is het hoogtepunt van de Japanse Alpen. Letterlijk omdat de pieken hier het verst naar de hemel rijken en de 3000 overstijgen. Maar de Japanners beschouwen dit ook als het summum van natuurlijke schoonheid, na de kersenbloesem die het land in het voorjaar terroriseert natuurlijk. Het Kamikochi park wordt daarbij over het algemeen als hoogste aangeschreven.
Dat mochten we dus niet aan ons voorbij laten gaan. Inmiddels wisten we wel dat we al dat natuurgeweld niet op de fiets wilden beleven. Om het Kamikochi park in te komen moet je namelijk door een tunnel die op sommige plekken een stijgingspercentage van zestien procent heeft. Dat is op een fiets met bagage niet te doen. Nu valt het verkeer in die tunnel wel mee. Privé auto's zijn er niet toegestaan, je moet met de bus of de taxi. Als die bus dus toch gaat...
Wij hebben onze fietsen daarom bij een toegang tot de tunnelbuis geparkeerd. Was nog even lastig, want hoewel er voldoende ruimte was, bleek ons verzoek de fiets daar te stallen zo ongebruikelijk dat de eerste reactie op de vraag of het mocht een beslist 'neen' was. Binnen een minuut en met wat hulp van een andere Japanse bergsport-minnaar werd het misschien en uiteindelijk kregen we een ja. Toen was het opeens snel snel, want de bus bleek al in aantocht. Vliegensvlug nog even wat noodzakelijke dingen in een plastic tas gestopt, een broek aangeschoten en met nog losse veters de bus ingesneld. Op naar het heilige der heiligen der Japanse natuur.
Binnen een kwartier vonden we onszelf terug op een groot parkeerterrein met heel veel bussen. Het krioelde er van de mensen, de meesten voorzien van stevig bergschoeisel en een belletje tegen de beren (die waarschijnlijk bij het zien van deze massa meteen al het hazenpad gekozen hebben). Er waren winkels, restaurants, lodges, hotels en onsen. O ja, er was ook nog een heel mooi uitzicht op een berg, met een rivier ervoor. Er waren nog net geen levensgrote poppen van Donald Duck en consorten in dit natuurlijke Disneyland. Gelukkig ging de terugtocht door de steile tunnel heel snel. Toen we weer op de fiets stapten, steeg de weg onmiddellijk. Om in Hirayu te komen moesten we nog een pasje over. Een kleine 1800 meter de hoogte in, op een rustige manier omdat het meeste verkeer door een lange tunnel dwars door de berg geleid wordt. En dat was echt genieten! In alle rust waren de uitzichten adembenemend. De avondzon (die hier al vanaf een uur of vier te zien is; zes uur is het donker) bescheen de enorme massieven en liet het herfstig kleurenpalet op zijn mooist naar voren komen. Onderweg kwamen we nog een groep apen tegen. We zagen ze al eerder vandaag, maar hier boven waren ze minder schuw. We wisten dat ze hier voorkwamen (volgens mij het noordelijkste punt op aarde waar deze diersoort leeft), maar dat het er zoveel waren. Heel bijzonder om dit tegen te komen, ver van alle drukte, op een uitgestorven pas.
Gisteren probeerden we het opnieuw. We pakten weer een bus die ons naar 2700 meter bracht. De Norikura Heights worden ze genoemd. Omdat het bij vlagen bewolkt was, werd er een zogenaamd slecht weer scenario aangehouden. Hierdoor was het wat minder druk en stonden we daadwerkelijke met slechts een hand vol mensen op een van de toppen die je daar kon beklimmen. Beetje aangeharkt, dat wel. Want naar iedere top liep een mooi afgezet paadje, eventueel voorzien van traptreedjes voor de oudere bezoeker, die hier massaal aanwezig was.
In onze minshuku in Matsumoto spraken we een Hongaars stel. Zij vertelden dat zij in Kamikochi geweest waren en vertrouwden ons toe dat de Europese Alpen eigenlijk mooier zijn. Inmiddels weten wij dat als je de disneylands die ze er hier op bepaalde plekken van gemaakt hebben weet te ontwijken, dat dan ook de Japanse Alpen van een werkelijk onmetelijke schoonheid zijn. Je moet er wat voor doen om dat te kunnen ervaren, maar dat is ons die paar extra zweetdruppels meer dan waard.
Het deel tussen Matsumoto en Takayama is het hoogtepunt van de Japanse Alpen. Letterlijk omdat de pieken hier het verst naar de hemel rijken en de 3000 overstijgen. Maar de Japanners beschouwen dit ook als het summum van natuurlijke schoonheid, na de kersenbloesem die het land in het voorjaar terroriseert natuurlijk. Het Kamikochi park wordt daarbij over het algemeen als hoogste aangeschreven.
Dat mochten we dus niet aan ons voorbij laten gaan. Inmiddels wisten we wel dat we al dat natuurgeweld niet op de fiets wilden beleven. Om het Kamikochi park in te komen moet je namelijk door een tunnel die op sommige plekken een stijgingspercentage van zestien procent heeft. Dat is op een fiets met bagage niet te doen. Nu valt het verkeer in die tunnel wel mee. Privé auto's zijn er niet toegestaan, je moet met de bus of de taxi. Als die bus dus toch gaat...
Wij hebben onze fietsen daarom bij een toegang tot de tunnelbuis geparkeerd. Was nog even lastig, want hoewel er voldoende ruimte was, bleek ons verzoek de fiets daar te stallen zo ongebruikelijk dat de eerste reactie op de vraag of het mocht een beslist 'neen' was. Binnen een minuut en met wat hulp van een andere Japanse bergsport-minnaar werd het misschien en uiteindelijk kregen we een ja. Toen was het opeens snel snel, want de bus bleek al in aantocht. Vliegensvlug nog even wat noodzakelijke dingen in een plastic tas gestopt, een broek aangeschoten en met nog losse veters de bus ingesneld. Op naar het heilige der heiligen der Japanse natuur.
Binnen een kwartier vonden we onszelf terug op een groot parkeerterrein met heel veel bussen. Het krioelde er van de mensen, de meesten voorzien van stevig bergschoeisel en een belletje tegen de beren (die waarschijnlijk bij het zien van deze massa meteen al het hazenpad gekozen hebben). Er waren winkels, restaurants, lodges, hotels en onsen. O ja, er was ook nog een heel mooi uitzicht op een berg, met een rivier ervoor. Er waren nog net geen levensgrote poppen van Donald Duck en consorten in dit natuurlijke Disneyland. Gelukkig ging de terugtocht door de steile tunnel heel snel. Toen we weer op de fiets stapten, steeg de weg onmiddellijk. Om in Hirayu te komen moesten we nog een pasje over. Een kleine 1800 meter de hoogte in, op een rustige manier omdat het meeste verkeer door een lange tunnel dwars door de berg geleid wordt. En dat was echt genieten! In alle rust waren de uitzichten adembenemend. De avondzon (die hier al vanaf een uur of vier te zien is; zes uur is het donker) bescheen de enorme massieven en liet het herfstig kleurenpalet op zijn mooist naar voren komen. Onderweg kwamen we nog een groep apen tegen. We zagen ze al eerder vandaag, maar hier boven waren ze minder schuw. We wisten dat ze hier voorkwamen (volgens mij het noordelijkste punt op aarde waar deze diersoort leeft), maar dat het er zoveel waren. Heel bijzonder om dit tegen te komen, ver van alle drukte, op een uitgestorven pas.
Gisteren probeerden we het opnieuw. We pakten weer een bus die ons naar 2700 meter bracht. De Norikura Heights worden ze genoemd. Omdat het bij vlagen bewolkt was, werd er een zogenaamd slecht weer scenario aangehouden. Hierdoor was het wat minder druk en stonden we daadwerkelijke met slechts een hand vol mensen op een van de toppen die je daar kon beklimmen. Beetje aangeharkt, dat wel. Want naar iedere top liep een mooi afgezet paadje, eventueel voorzien van traptreedjes voor de oudere bezoeker, die hier massaal aanwezig was.
In onze minshuku in Matsumoto spraken we een Hongaars stel. Zij vertelden dat zij in Kamikochi geweest waren en vertrouwden ons toe dat de Europese Alpen eigenlijk mooier zijn. Inmiddels weten wij dat als je de disneylands die ze er hier op bepaalde plekken van gemaakt hebben weet te ontwijken, dat dan ook de Japanse Alpen van een werkelijk onmetelijke schoonheid zijn. Je moet er wat voor doen om dat te kunnen ervaren, maar dat is ons die paar extra zweetdruppels meer dan waard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
