Vuurwerk

Onze gezichten lichten op door een immens vreugdevuur. We staan aan de oever van de Inn, met een flink aantal campinggasten te staren in de allesvernietigende vlammen. Er omheen wordt vuurwerk afgeschoten. Knallen en van die potten waar steeds mooier vuur uitkomt. Als we even later over de camping terug lopen zien we op de toppen om ons heen allemaal vreugdevuren. Kleine oranje puntjes op vele honderden meters hoogte. Een magnifiek gezicht.

Natuurlijk zouden we zo ijdel kunnen zijn te denken dat half Zwitserland in vreugde ontsteekt omdat wij er zijn en we de zuidkant van de Alpen hebben bedwongen om dit prachtige landje met een bezoek te vereren. Niets is minder waar. Het was gewoon 1 augustus en op die dag vieren de Zwitsers dat er in 1291 een paar mannen, waarschijnlijk met snor, baard, aardewerken bierpullen, lederhosen en hoedje met veer, op de Rütli bijeenkwamen en bezworen hebben elkaar eeuwigdurend te ondersteunen en te beschermen. Deze mannen, nee vrouwen deden blijkbaar in die tijd nog niet mee, vertegenwoordigden drie ministaatjes, te weten Uri, Schwyz en Unterwalden, die de kern vormen van het huidige Zwitserland. Sindsdien lopen er nog steeds mannen met snorren, baarden, lederhosen en hoedjes met veren erin rond, maar de bierpullen zijn vervangen door afbreekbare plastic festival glazen, liefst gevuld met Radler of een ander zoetig goedje, zoals een gin tonic.

Dit feit verklaarde wel veel. Het was ons al opgevallen dat er wel heel veel Zwitserse vlaggen hingen nadat we door de Munt La Schera tunnel Zwitserland in getorpedeerd werden (per bus, de tunnel is enkelbaans en je mag er dus niet (meer) doorheen met de fiets). Ook liepen er nogal veel kinderen met een Zwitsers kruis op de borst. In eerste instantie deden we dit af als nationalisme, maar toen op de camping opeens allemaal jongetjes met rotjes gingen gooien en niemand daar wat van zei, begon er iets te dagen. Gelukkig ben je tegenwoordig altijd online en google je even om erachter te komen dat 1 augustus inderdaad een nationale feestdag is.

Verder is er niet veel over Zwitserland te vertellen, nou ja, niet veel meer dan dat het er verschrikkelijk duur is. Twee ontbijtjes, redelijk uitgebreid, dat wel: 35 CFH, wat tegenwoordig bijna € 35 is. De beste manier om snel failliet te gaan is een weekje door Zwitserland fietsen.
Hoewel, als je de Berninapas op fietst om vlak voor het einde af te slaan naar de Forcola di Livigno , dan geef je niet veel uit. Er is namelijk niet zo heel veel langs die pas. Een andere aardigheid is dat de weg vrij stijl omhoog loopt en dat blijft doen tot een hoogte van meer dan 2300 meter. Die pas nemen is zogezegd een klusje. Of zeg maar klus.

Ik wist dat ik duizend doden kon sterven, maar dat ik er nog meer kon sterven, wist ik nog niet. Zwoegen, zweten, schelden, nog meer zweten, foeteren, vloeken, nog meer zweten, alles komt langs bij zo’n beklimming, die als je met bagage fietst, met een snelheid van ongeveer 5 kilometer per uur gaat. Je hoeft geen wiskundige te zijn om uit te rekenen hoe lang je dan over twintig kilometer doet. Ondertussen werden we door allerlei wielrenners voorbij gereden. Niet dat die het makkelijk hadden, maar ze torsten iets minder gewicht mee. Een Nederlands groepje fietsers, dat ons redelijk in het begin inhaalde, kwamen we op elk terras onder weg (welgeteld twee) weer tegen. Zij vonden het ook wel een zware col en waren onder de indruk dat wij ook nog ons hele hebben en houden meezeulden die berg op. ‘En jullie moeten zo nog een tent opzetten,’ zei een van de dames met een intens gevoel van medelijden. ‘Nee hoor, we hebben gewoon lekker een hotelletje geboekt,’ voorzagen we haar van repliek. Naar waarheid, want na zo’n loodzware dag is het toch wel lekker om in een goed bed te slapen. Bovendien eindigden we die dag in Piccolo Tibet, een bijnaam voor het Italiaanse dorp Livigno (ja, wat op de Focola de Livigno staken we de Zwitsers/Italiaanse grens weer over) die niet uit de lucht komt vallen. Het kan er vanwege de hoge ligging (ongeveer 1800 meter) zo koud zijn dat je er niet voor je plezier buiten bent, in de zomer in ieder geval niet ’s nachts. Maar mooi is het er en toen we ’s avonds op het terras van ons hotel, dat iets hoger gelegen was, uitkeken over het dal van Livigno en de toppen die het omringden, voelden we ons intens moe, maar toch ook wel heel blij en een beetje trots dat we dit op eigen kracht bereikt hadden.

Een aantal jaar geleden, in een Ryokan in Matsumoto, aan de voet van de Japanse Alpen ontmoetten we een ouder Tsjechisch stel. Zij hadden een aantal dagen door de Alpen daar gewandeld en waren tot de conclusie gekomen dat het er mooi was. ‘Maar eigenlijk zijn de Europese Alpen net zo mooi, misschien nog wel mooier.’ Zeg dat niet tegen een Japan fanaticus. Echter, na deze reis moet ik toch wel toegeven dat wat je van ver haalt niet perse lekkerder hoeft te zijn. Okay, in Japan krijg je er een dosis cultuur en verwondering bij die je hier soms wat mist. Na de zoveelste Bratwurst met Käsespätzle weet je het wel en ook kom je weinig verrassingen tegen wat betreft cultuur en sociale omgang. Soms maakt dat het hier een beetje saai. Maar wat betreft natuurschoon denk ik toch dat het deel van de Alpen dat we nu hebben mogen ontdekken, inclusief de Italiaanse touch die we in Verona en Brescia nog even meekregen, op punten wint. Waarom zou je ver reizen terwijl je niet eens weet wat voor een boom er voor je deur staat, schreef ik in het eerste verslag. Daar zit beslist een kern van waarheid in.

Inmiddels zitten we in Stanzach, bij het huis dat mijn ouders met anderen hier twee jaar huurden. Op de achtergrond speelt de lokale blaaskapel. In de verte hoor ik nog wat kinderen spelen in het weiland. Langzaam valt de duisternis ook over het Lechtal, waar we onze reis begonnen en ‘m vandaag weer afsloten. Iedereen kan weer rustig gaan slapen.