Vragen in de Italiaanse vlakte

Soms vraag je je tijdens het ontbijt opeens af: wat was er eerder? De kurkentrekker of de kurk? Hadden ze de kurk uitgevonden en dachten ze toen: dat is toch verdomd lastig om ‘m weer uit fles te krijgen; daar moeten we iets op verzinnen? Of vonden ze eerst de kurkentrekker uit en moesten ze daar vervolgens een functie voor vinden?

Het antwoord boeit natuurlijk niet echt, het zal de eerste optie wel geweest zijn. Belangrijker is dat dit voorbeeld aantoont hoe leeg mijn hoofd inmiddels, na vier dagen fietsen, reeds is. Geen stress, geen werkgerelateerde zaken. Gewoon lekker filosoferen over de uitvinding van de kurkentrekker en de afkomst van Burrata, de overheerlijke kaas die in heel Italië op het menu staat. Die komt overigens oorspronkelijk uit Puglia, ettelijke honderden kilometers zuidelijk van hier. Weet u dat ook weer.

Inmiddels zijn we in Verona, onze eindbestemming. Of beter, ons verste punt. Morgen fietsen we weer terug. Niet langs dezelfde weg natuurlijk, we zijn gekke henkie niet. We kiezen een iets westelijker route, langs het Gardameer en dan wat ijzingwekkend hoge passen over. We gaan niet voor de makkelijke weg.

Al fietsend naar Verona werd het steeds Italiaanser. Waar alle borden eerst Duits - Italiaans waren werden ze later Italiaans -Duits en op een gegeven moment, zo rond Trento, viel het Duits helemaal weg. Grappig genoeg merkten we dat op meer vlakken. Zo werden de wegen allengs iets slechter en begon de kilometeraanduiding op de borden wat slordiger te worden. Dan weer een kilometertje meer, dan weer minder, wat geeft het? Uiteindelijk kom je er toch wel!

Maar de tocht was meestal wel mooi. We daalden langzaam af in het dal van de Adige, op de Po na de langste rivier in dit land. De oevers van de rivier stonden vol met appelbomen en later ook met druiven. We lieten ons de wijn maar vooral de appelsap goed smaken. Met prik, want de Apfelschörle kennen ze hier ook. Gewoon iets van apfelsaft mit wasser, gespritzt murmelen en dan krijg je doorgaans wat je hebben wil. Niet altijd, want op een vrijwel leeg terrasje vergat de vrouw van dienst de bestelling op het moment dat ze zich omdraaide. Een detail in een verder smetteloze reis wat betreft horeca. Want ik moet toch even opmerken hoe lekker we hier eten en drinken. Wat dat betreft is Oostenrijk toch maar een jan boerenklompjes land met de schnitzels en knödel. Nee dan Italië, waar alles top bereid wordt en vol van smaak is. We genieten vooral van de plankjes met hammen en kazen, maar ook de eerder genoemde burrata mag er wezen, vooral in combinatie met Parmaham.

Maar dat dal dus. Grappig genoeg werd dat steeds ruiger en rotsige naarmate we lager kwamen. En smaller. Dat betekende dus ook dat naast ons fietspad ook de rivier en de snelweg tussen de bergen gefrot moesten worden. Dat hield in dat we vrij vaak langs de snelweg reden, soms slechts ervan gescheiden door een decoratief bomenrijtje. Niet perse wat je verwacht van schone natuur. Dan liever langs de rivier fietsen, hoewel ook die nogal eens stonk. Ik weet niet wat ze allemaal in die Adige lozen. Maar nu doe ik alsof het allemaal kommer en kwel was daar in dat dalletje. Niets is minder waar. Vaak was het schitterend en ook de steden zoals Meran/o en Bozen/Bolzano waren meer dan de moeite waard! We hebben alleen het gletsjerlijk Ötzi, die in een museum in Bolzano ligt, gemist. Aan de andere kant heeft ie het 5000 in die gletsjer uitgehouden dus voorlopig zal hij ook nog wel even blijven liggen.

Vlak voordat we het dal verlieten, werd dit wel heel smal. Je moet eigenlijk door een soort kloof om Verona te bereiken. En daar was alleen plaats voor de rivier en de snelweg, dus moesten wij met ons fietspad een ommetje maken, over een laatste bergje langs Rivoli. Napoleon was hier ook blijkbaar en heeft in de vorm van een fort meer achtergelaten dan wij. Of was dat fort er juist om ‘m tegen te houden? Dat zoeken we even na en houdt u van ons tegoed. Dat het een aardig fort is dat zo boven het dorpje uittoornd is een feit. Maar de overheerlijk broodjes en salade caprese van de plaatselijke alimentari maakten meer indruk, zeker omdat we er een behoorlijk stukje voor geklommen hadden, met een gemiddeld stijgingspercentage van tien procent.

Na Rivoli daalden we de po vlakte in. En dan is het opeens plat. Zo plat als een pizza, aldus Patje op een spaarzaam poëtisch moment. En dan waan je je helemaal in Italië en schut je de Alpen definitief af. Al is het maar voor heel even.

Voor je het weet sta je bij de arena van Verona. Ons doel van deze reis. Maar meteen ook een tussenstop, want waar we eigenlijk altijd echt ergens heen fietsen, doen we nu een rondje. Dus we hopen over ruim een week weer in Stanzach te staan. Ondertussen bereikten ons dramatische berichten uit dat dorp, van mijn ouders die daar tot vandaag zaten. Drie dagen regen en twaalf graden! Morgen verwachten ze hier dat het kwik tot over de 34 graden stijgt. Hopelijk reist het weer op de terugweg een beetje met ons mee. En hopelijk gaat onze gezondheid dan ook wat vooruit, want de afgelopen week werden we beiden geteisterd door een aanhoudend verkoudheidje, dat zich inmiddels vertaalt in grote klodders vastzittend groen slijm. De details bespaar ik u.

En ondertussen filosofeer ik door. Waarom is de Amarone wijn die ik vanavond bestelde zo duur? Is die echt zo exclusief? En waarom zijn er geen Kruidvat’s of soortgelijke drogisterijketens in Italië? Waar haalt men dan de shampoo en de deodorant? En vooral: wat is de logica achter de led verlichting in de douchekop hier in het hotel en wie o wie dacht bij inrichting van de (bad)kamer: yes, die nemen we!?