Noviteiten

Tsja… afgelopen jaren veroverden we meter voor meter Japan, Vietnam en Zuid-Korea. En nu? Oostenrijk. En Italië, het noorden wel te verstaan. Niets spannends aan. Dus waarom zou ik net als voorgaande reizen een dagboek bijhouden? Om het thuisfront op de hoogte te houden? Alsof die niet weten hoe een Alp en een bord spaghetti eruit zien. Niets nieuws te melden, dus waarom zou ik?

Omdat ik het niet kan laten? En misschien ook wel omdat het net zo belangrijk os te weten welke boom er voor je huis staat als te weten hoe het de andere kant van de wereld vergaat. En wie weet ligt de spanning en sensatie hier ook wel voor het oprapen. In ieder geval staat er momenteel een politie auto voor het hotel in Goldrain, Coldrane voor de Italië puristen onder ons. Heeft waarschijnlijk te maken met de gast die zoek is geraakt op de Stelvio, de beruchte berg met 48 haarspeldbochten. De uitbaatster van het hotel lichtte me zojuist in, terwijl ik alleen maar een kopietje van mijn paspoort kwam laten maken. Wat een ellende, ze liep verwilderd rond en haar hoofd was helemaal rood aangelopen. En ondertussen stamelde ze tweetalig excuses omdat ik wat langer moest wachten. ‘Kein problem,’ antwoordde ik haar rustig. Er was immers geen levendigheid dat op me wachtte in dit nogal uitgestorven dorpje.

Vandaag fietsten we over de Reschenpass Italië binnen, na een wervelende fietsdag in Oostenrijk. Dat we daarbij ook nog een aantal kilometer door Zwitserland fietsten beschouw ik als een bijzaak, al mag vermeld worden dat ik daar € 3,82 mocht afrekenen voor een ordinaire fles mineraalwater in een winkeltje.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we niet echt merkten dat we Oostenrijk achter ons lieten. Nauwelijks verschil. Men praat hier Duits, de bergen zien er eender uit en men gedraagt zich ook behoorlijk Oostenrijks. Zelfde dirndljurkjes, zelfde lelijke matjes (je weet wel, die haardracht uit de jaren tachtig). Alleen hebben ze hier wat meer pizzeria’s. Heel veel zelfs. Want de talrijke toeristen in dit gebied moeten gevoed worden. En de gemiddelde Nederlander - want ja, er zijn hier veel gemiddelde Nederlanders - eet alleen wat de boer lust en die lust pizza.

Het is na al die verre reizen ook wel gek om aan het ontbijt gewoon je moerstaal te horen. Vanochtend zaten aan de tafel naast ons drie westbrabanders. Die herken ik meteen aangezien mijn halve familie er vandaan komt. Maar zo plat als deze drie spraken, spreekt mijn familie niet. Een soort gemurmel was het. Over motoren, want de drie waren bikers, zoals dat hier zo mooi heet en waarvan je er hier heel veel ziet. Motormuizen, zouden wij zeggen. ‘He, ziet ik doar ene BMWeeh,’ merkte de één op. ‘Joa, vroeeeem,’ knikte de ander om vervolgens zijn vork nogmaals in de scrambled eggs te prikken om deze met een bonkige boog op zijn kaiserbroodje te deponeren. Het was een goed ontbijt en daarmee een goed begin van de dag, die - zoals wij al wisten - binnen korte tijd iets moois in petto voor ons had: de eerste pas die wij moesten bedwingen: de Reschenpas.

Ik zal jullie de verhalen van zwoegen en zweet besparen. Feitelijk viel de pas ook wel mee. Zes kilometer klimmen tegen zeven procent is niet meteen iets voor mietjes, maar het is beslist te doen.

Zeker als je wat hulp hebt.

Niet dat wij hulp hadden. Wij zijn nog van de oude stempel. Het zijn eerder de oudere soortgenoten die zich van allerlei hulpmotoren bedienen. Geen grijsaard gaat nog op eigen kracht een berg op of af. Allemaal slepen ze een accu mee om eens even lekker gas te kunnen geven. In Nederland wordt al steeds meer gewaarschuwd voor geëlektrificeerde scheur senioren en dat zou ook hier op zijn plaats zijn. We worden aan alle kanten ingehaald door grijze muizen op een elektrofiets, van die mensen die je een aantal jaar geleden nog lachend voorbij reed. En inmiddels dienen ook de eerste jongeren met hulpmotor zich aan. Het zijn noviteiten waar we rekening mee moeten houden.

En hoe zoet smaakt de wraak als je er dan, op een onbewaakt moment, toch eentje inhaalt. Misschien omdat de accu op zijn eind is. Maar dat maakt niet uit! Verslagen zijt gij die de wetten van de zwaartekracht en de wrijving waagt te tarten met een verderfelijk elektrisch rijwiel.

Inmiddels is de duisternis neergedaald in het Adige-dal, dat vol appelbomen staat. Morgen gaat het regenen en niet zo zuinig ook. Dat is beslist geen noviteit. Waar fietsten we nog niet door regen en wind?

Het zal echter niet bijdragen aan de feestvreugde. Behalve dat de meeste scheursenioren hun elektroros waarschijnlijk niet uit de schuur halen en we dus een rustige dag tegemoet gaan langs kleine wegen en Korea-waardige fietspaden tussen de machtige Alpen door