Gewoon even over doen

Dat zullen weinigen ons nadoen, in luttele minuten veertig kilometer afleggen. Maar we deden het op weg van Verona naar Brescia. Op een gegeven moment kwamen we een wegwijzer tegen die ons meedeelde dat we nog 55 km moesten afleggen om Brescia te bereiken. Twee kilometer verder was dat 57 km. Gingen we wel de goede kant uit? Volgende de kaart wel. Groot was onze verbazing toen een kilometer of 10 verder Brescia 80 kilometer van ons verwijderd lag. En weer enkele kilometers later was daar nog 40 van over. Later probeerden ze het weer. Opeens een wegwijzer met Brescia 14,7 kilometer. Die precisie vond ik meteen zeer gewaagd en toen we vijfhonderd meter verder een bord met 15 km tegenkwamen voelde het alweer vertrouwd. Helaas, ook toen liep de kilometrage weer op in plaats van af en nam bij ons de angst toe dat we zelfs in Brescia nog tachtig kilometer zouden moeten afleggen om in Brescia te komen.
Kortom, prutswerk die kilometer aanduiding hier in Italië. Gevalletje van je flink gaan schamen en dan alles gewoon even over doen.

Gisteren zaten we op een camping, voor de tweede maal deze reis. Voor de tweede opeenvolgende nacht ook. En we weten inmiddels dat als wij op een camping gaan staan, het heel hard gaat regenen. Weliswaar als we al in de tent zitten, of net ergens wat eten, maar toch. Maar afgelopen nacht zaten we op een camping die zich het best liet vergelijken met Fawlty Towers, met een campingbaas die voor onze fietsen uit ging rennen op zoek naar een mooi plekje, zijn - denken we - vrouw die zowel de keuken van de het restaurant als de winkel bestierde en dus constant heen en weer rende en een meisje dat de bediening deed. Nou ja, een poging daartoe deed. Natuurlijk kan je het haar niet kwalijk nemen dat ze alleen Italiaans spreekt en alles niet zo goed begrijpt. En eigenlijk geen flauw benul heeft wat er op de kaart staat. Nu is dat eigenlijk ook niet zo heel belangrijk want echt lekker koken kan de kokkin ook niet. Misschien is ze beter in het runnen van de winkel. Niettemin waren we tot het restaurant veroordeeld vanwege die regen die met bakken uit de hemel kwam. Dus bestelden we een aperitief. Ik een prosecco en Pat een Aperol Spritz. Tenminste dat dacht hij want nee, ze kwam aanzetten met een flink gevuld wijnglas pure Aperol. Gevalletje van jammer en gewoon even over doen. Of zelf aan het mixen slaan met de Aperol, de prosecco en het bruis water dat we toevallig ook bestelden.

Ik ben een voorstander van de circulaire economie. Ik weet dat het een modeterm is, tien jaar geleden noemde immers iedereen het nog cradle-to-cradle en over tien jaar noemen we het waarschijnlijk weer anders. Maar de essentie is dat alles hergebruikt kan worden. Daar zijn ze in Italië al heel ver mee, met name op het gebied van fietspaden. Die doen ook dienst als kruidentuin. Of als testbaan voor een bugelpiste of hoe heet zo’n skipiste met van die bobbels? Echt zo’n fietspad dient voor van alles, zolang er maar met wat kunst en vliegwerk ook een fiets overheen kan. Ondertussen zie je alle echte fietsers hun neus voor het pad ophalen. Zij fietsen erlangs over de grote weg. Het begrip fietspad is ook aan deflatie onderhevig. Wat is tegenwoordig nog een fietspad? Als je er met een moutainbike die aan alle kanten geveerd is overheen kan, zonder elke tien meter van je fiets te flikkeren, dan is het toch eigenlijk ook een fietspad? En zo zwoegden wij ons zo nu en dan over keien, door enorme plassen, zoekend naar bordjes waar het fietspad nu weer verder zou gaan. Want ook het simpelweg volgen van het pad was niet altijd een sinecure. Kortom, voor verbetering vatbaar. Nu even in een hoekje gaan schamen en dan gewoon even over doen, die aanleg van die fietspaden.

Maar nu lijkt het alsof er in Italië helemaal niets deugt! Integendeel. Je bent alleen soms verbaasd als iets wel geregeld is of wel werkt zoals je verwachtte. En - inmiddels - vanuit Zwitserland, waar alles met de precisie van de uurwerken die ze hier vervaardigen lijkt uitgevoerd te worden, is het makkelijk praten. Daarnaast mogen de Italianen trots zijn op hun verrukkelijke eten en hun zwierige manier van leven. La dolce vita. Daar konden we ook niet omheen kijken want in bepaalde regio’s kwamen we om de tien minuten een restaurant of ander bedrijf tegen met die naam. Wel vond ik het behoorlijk nationalistisch om over de Via Bella Italia langs het Gardameer te fietsen. Alsof je rondom de Kagerplassen fietst over de Mooi Holland Weg. Beetje te, naar mijn smaak, dus schamen en gewoon even een nieuwe naam verzinnen.

Wat zeur ik nou? Ik lijk wel een Dijsselblommetje die zuur naar onze Zuid-Europese Europagenoten zit te kijken en suggereert dat ze meer met vrouwen en wijn in de weer zijn dan met iets anders. Zonder te beweren dat ze hier niet met vrouwen en wijn in de weer zijn, hoewel niet constant, zo heb ik kunnen constateren, is het natuurlijk wel mijn Hollandsche inslag om lekker te zeveren en te zaniken. Alsof bij ons alles zo goed geregeld is. Zolang we maar met zijn allen kunnen mopperen. Daarom klonteren we ook allemaal lekker bij elkaar, bijvoorbeeld rondom het Lago di Garda en het Lago d’Iseo waar we later omheen fietsten en dat absoluut mijn voorkeur heeft wat betreft schoonheid. Elke derde auto die je passeert heeft het bekende gele Nederlandse nummerbord. Heel gezellig allemaal vooral op de camping is Pisogne, waar Nederlands de hoofdtaal leek. Nou ja, eigenlijk Brabants en misschien ook wel een beetje Limburgs. ‘Op bezoek bij hun katholieke vrinden’, grapte Patrick. Opvallend genoeg zie je ze hier in de bergen nauwelijks, alleen soms op een col, waar ze zitten bij te komen van een beklimming. Nee, dan zitten die Hollanders (Brabo’s en Limbo’s incluis) toch liever bij een meertje. Misschien is het toch de neiging die we hebben tot polderen. Altijd even kijken of we nog ergens een stukje kunnen droogleggen. Dan zit je aan een meer toch beter dan op een bergtop.

Eigenlijk is dit verslag veel te negatief als je weet hoe fantastisch we het hier hebben en hoe mooi het hier is. In Italië hebben we schitterende steden en dorpen bezocht. En nu zitten we midden in het natuurgeweld van de Alpen, met elke dag wel een aantal adembenemende momenten. Kortom geen enkele reden tot zeuren. Ik ga me schamen en doe het dan gewoon even over!