Een mooie dag

Daar staan ze te glimmen, onze fietsen, vastgeketend tegen een paal tegenover het station van Sasebo. Weg is al het Zuid Koreaanse stof dat de afgelopen dagen de inktzwarte frames langzaam richting woestijnbruin deed verglijden. Ze staan er weer optima forma in het gele schijnsel van de lantaarns. In de stromende regen.

Het was een mooie dag op het eiland Kyusu, het zuidelijkste grote eiland van Japan. Als je de regen die werkelijk met bakken uit de hemel kwam even niet meerekent. Het tekende de dag enigszins, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.

Toen we wakker werden in de ryokan waarin we gisteren via de tourist office terecht kwamen, hoorde we al wat gespetter. We waren ook gewaarschuwd. Via de mobiele applicaties van onze telefoons zijn we tegenwoordig overal en altijd up to date en elke beschikbare buienradar en ieder weerbericht hadden we reeds meerdere malen gecheckt. Het zag er niet goed uit en de paar druppels van dat moment vielen alles mee. Vol goede moed stapten we ons bed uit, of beter: rolden we van onze futon want in deze Japanese style kamer gebeurde natuurlijk alles op de tatami matten op de grond. Overigens zijn de wat duurdere ryokans misschien wat meer op toeristen ingericht, met zachte kussens enzo. Deze herberg was spartaans; we moesten ons hoofd te rusten leggen op iets dat het midden hield tussen een blok steen en een zak pitten. Laten we zeggen dat het even wennen was.

In de hoop dat het zo weer droog zou worden, lummelden we wat aan. Foute inschatting, er kwam alleen maar meer regen uit de hemel. Om negen uur de radar nog maar eens gepolst. Die vertelde ons dat het om 9.45 h minder zou worden. We besloten alles alvast beneden te zetten en een paraplu te lenen om naar de Family Mart te lopen en ontbijt te scoren. De uitbaatster van de ryokan, een opgewekt ouder vrouwtje, stond net bloemen te schikken toen wij eraan kwamen. Ze begreep ons plan, of deed alsof ze het begreep en riep mij nog even naar haar toe. Het kraagje van mijn regenjas zat niet goed! Ze herschikte het en besloot dat we zo zeker naar de convenience store konden.

Even later zaten we ons ontbijt in de ryokan op te eten. De uitbaatster draalde nog steeds wat om ons heen, bood ons instant koffie en thee aan en zorgde dat we al ons afval weg konden gooien. Ze had het duidelijk met ons te doen. Die twee mannen die ondanks de paraplu's en regenjassen al behoorlijk nat van de Family Mart terugkeerden. Hoe doorweekt moeten die wel niet zijn na een paar kilometer fietsen?

Wij werden ondertussen afgeleid door haar kleinkinderen, die naar school moesten. De kleinste, een meisje, keek met grote ogen toe hoe wij een banaan aten. Waarschijnlijk had ze wel eerder iemand een banaan zien eten, maar twee van die grote mannen die er heel anders uitzagen dan haar eigen vader, dat was toch wel indrukwekkend. 'Bye, bye,' zwaaide ze bij het weggaan, net als haar zusje, en bij het instappen van de auto keek ze nog even achterom, om te checken of ze het wel echt goed gezien had. Niet veel later verdween de auto in een gordijn van hemelwater.

Het werd kwart voor tien en zowaar was het vrijwel droog. Snel de spullen op de fiets geladen, voor de zekerheid de regenjasjes aangetrokken en hartelijk afscheid genomen van de uitbaatster. De eerste vijf minuten waren fantastisch. Toen kwamen we in de eerste stortbui terecht.

Inmiddels liep de weg ook omhoog, twee, drie kilometer klimmen hadden we voor de boeg. In de stromende regen is dat te doen. Naarmate de top dichterbij komt wordt het echter zwaarder. Regen vermengt zich met zweet, druipt je ogen in wat een prikkend gevoel geeft en het vocht stroomt je armen af. Ondertussen ademt je regenjasje nauwelijks en warm je binnen zo op dat je met die warmte Busan een hele winter van stadsverwarming kan voorzien. Je shirt wordt drijfnat, zweet gutst echt uit gaten waarvan je zelf niet eens meer wist dat je ze had en om de moed erin te houden denk je alleen maar aan vrolijke liedjes. I'm singing in the rain, And when the rain begins to fall en It's raining men, Hallelujah. Inmiddels fiets je nog 8 km per uur, het snot loopt uit je neus om zich met dat zweet en die regen te vermengen en je denkt maar één ding: 'Wat doe ik hier?'

Dan komt de top in zich, na een minuutje of twintig. Je verheugt je op de afdaling, maar ook die is geen pretje. De regen slaat in je gezicht terwijl je snelheid maakt. Om je ogen te beschermen maak je met je oogleden kleine spleetjes. Je probeert ook te remmen, om de snelheid wat te minderen, maar je velg is nat en de grip van de remblokjes is danig afgenomen. Stevig knijpen is het enige dat helpt. Ondertussen is er ook nog uitzicht, maar dat laat je voor wat het is, voor zover het niet door wolken bedekt is.

Druipend stapten we even later een restaurant in. Meteen kwam de staf om ons afgesneld met gele handdoekjes. Om ons wat mee te drogen. En om op te zitten. De airco stond zo te loeien dat we het onmiddellijk koud kregen, dus snel wisselenden we in het toilet shirts en de natte hingen we over wat stoelen. Geen enkel probleem vond de serveerster, die niet eens zo medelijdenwekkend naar ons keek. Eerder bewonderend, dat we zoveel natte ellende trotseerden om bij haar in het restaurant te komen eten. Het was alsof de zon eventjes doorbrak in deze tent die niet voor niets Joyfull Restaurant heette.

Kortom het was een mooie dag, full of joy!