Een andere wereld

Opeens bruist het weer om ons heen! Na een busreis van negen uur die ons van Buon Ma Thuot, verscholen in de hooglanden, naar het mondaine HCMC bracht, bevonden we ons opeens weer in een echte stad. 24/7, the city that never sleeps. Maar ook de stad die in niets te vergelijken lijkt met de rest van dit land, in ieder geval voor zover wij dat kunnen beoordelen. En toch ook weer wel, want de scooters zijn ook niet uit het straatbeeld van Saigon weg te denken. Er zijn er hier minimaal zoveel als in Ha Noi, zo niet meer. Ze rijden beslist iets meer op het scherpst van de snede. De collega's uit het noorden zijn hierbij vergeleken beschaafde puntmutsen. Oversteken is hier nog meer tot een kunst verheven, hoewel het ook gewoon een kwestie is van je erin gooien. De scooters wijken vanzelf. In tegenstelling tot de auto's, doorgaans taxi's. Die moet je zelf ontwijken.

Maar verder.... Een stad vol lichtreclames, waarbij ons eigen Heineken prominent aanwezig is tussen de uitingen van Sharp, Daikin en Rolex. 's Neerlands trots, vooral geschonken voor toeristen in de roof top bars, tegen prijzen die in Amsterdam geen modderfiguur zouden slaan. Dit is de stad van weelde, luxe en genieten, de stad waar de socialistische staat heel ver weg lijkt te zijn. In ieder geval tussen de wolkenkrabbers in het centrum. Even daarbuiten zie je alweer een heel ander beeld, het echte Vietnam dringt alweer door de poriën van de stad. De (Japanse) convenience stores maken weer snel plaats door prettig rommelige lokale winkeltjes, gevestigd in een houten huisje of een halletje met een golfplaten of rieten dak. Niks fancy hipster gedoe. Hier kan je geen bloody Mary's, caprinovskas of blue Marin fucky fucky drinks bestellen. Weer blij met een pakje melk. Gezoet, dat wel, want ze zoeten hier bijna alles. Behalve het bier. Heineken smaakt net als thuis. Naar Heineken.

HCMC dus, of Saigon zoals blijkbaar iedereen het blijft noemen. Het heet ook pas sinds 1975 Ho Chi Minh City. Het hernoemen was de eerste daad van de noordelijke regering, na de val van de stad op 30 april. Terwijl wij in Nederland oranje uitgedost langs het bordes van Paleis Soestdijk hosten, reden de tanks de hekken van het presidentieel paleis plat en plaatsten ze de Vietcong vlag op het dak. We leerden dat allemaal bij ons bezoek aan het Reunification Palace, zoals dat gebouw sindsdien heet.

Hoe kwamen we in Saigon terecht? De laatste post speelde zich af in het ziekenhuis. Later die dag gingen we terug met een poep sample, omdat ze alles grondig wilden onderzoeken. We werden lopende het onderzoek in de ziekenhuis kantine geplaceerd, waar we de tijd doodden met het nuttigen van een drankje. Daar werden we opgehaald en naar de emercency room gebracht. Geen flauw idee waarom, want in tegenstelling tot de toch ietwat kermende mensen die daar in bedden lagen, was Pats zaak allerminst een emergency. Sterker nog, de jonge assistent van de arts die zich boog over de resultaten van het onderzoek, was voornamelijk heel druk met het geven van toeristische informatie over zijn stad en streek. Er moest vooral op een olifant gereden worden, zoals ik al eerder meldde. We negeerden zijn goedbedoelde adviezen, ook omdat we reeds in het bezit waren van een bus ticket naar HCMC, de volgende dag om negen uur.

Uiteindelijk verliet Pat het ziekenhuis met een gezonde dosis pillen, die allemaal één voor één uitgelegd werden (niet waarvoor ze waren overigens, alleen wanneer ze ingenomen moesten worden). Op weg naar genezing, op weg naar een nieuw hoofdstuk in onze vakantie, zonder stof, kiezels of andere ongewenste obstakels.

Over de busreis kunnen we kort zijn, hoewel die lang duurde. In een sleeperbus is dat best te doen, al stoot je geregeld je hoofd. De reis bracht echter vooral voldoening: we passeerden nog zoveel wegwerkzaamheden dat we zeker wisten dat als we doorgefietst waren de kans dat we Saigon instaat van intens geluk hadden bereikt volstrekt nihil was geweest! Daar heb je negen uur bonken in een bus best voor over. Ik vind overigens negen uur doen over een afstand van minder dan 350 km ook best een prestatie, maar hé, dit is een andere wereld!

Vietnam heeft ons tot op heden op de proef gesteld. We hebben fantastische dingen gezien, met name landschappelijk. De mensen zijn beslist heel aardig, hoewel je in de toeristengebieden wel alert moet zijn. Ze lichten je op waar je bijstaat. In de steden en regio's met weinig toeristen is dat volstrekt anders, en is het zeer prettig vertoeven, als je rekening houdt met onverwachte onplezierigheden, zoals een weg die over een afstand van ongeveer 400 kilometer regelmatig open ligt. Het alom geroemde eten is, zo weten we nu, ook niet alom verkrijgbaar. Ga je buiten de gebaande toeristenpaden, dan moet je het toch al gauw dagelijks doen met Pho of Com, rijst met vlees en groenten. Bij aankomst in HCMC kwamen de pho's en coms zo onze neus uit dat we van de weeromstuit de ene avond Japans en de andere pizza hebben gegeten. Even vluchten naar een andere wereld, om de komende tocht door de Mekong Delta aan te kunnen.

Kijken in welke wereld we dan weer terecht komen.....