Can I take picture

Na de vorige keer in Japan, twee jaar terug, grapte ik wel eens dat je je fotocamera niet tevoorschijn kon halen zonder dat er meteen een Japanner toegesneld komt en vraagt: 'can I take picture?'
Dit land leeft met de camera - al geldt dat natuurlijk inmiddels niet alleen meer voor Japan.

Op weg naar Kyoto nam dat echter extreme vormen aan. Bij een afslag - een lastige want de wegnummering was even minder duidelijk, zeer uitzonderlijk overigens voor dit land - vroeg een man of hij ons mocht fotograferen. Aangezien onze fietsen, al dan niet met ons erachter, op of naast, hier vaker vereeuwigd worden, stelden we dat we daar geen probleem mee hadden. En zo schoot de heer in kwestie wat plaatjes.

Vervolgens fietsten we verkeerd, wat gelukkig zelden gebeurd. Na een kilometertje hadden we dat door en keerden we om.

Niet veel veel verder stond de man opnieuw. Hij nam nog een paar foto's van ons, fietsend. Ik liep net te kloten met mijn versnelling, het was zo'n moment na een korte afdaling, dat je nog in een kleine versnelling staat van het klimmen (deze info even voor de fietsers onder de lezers). Kortom, geen gezicht en bovendien veel te veel vaart voor goede foto. Daar dacht de fotograaf blijkbaar eender over, dus pakte hij zijn auto en parkeerde hij die een paar honderd meter verderop weer, ditmaal bergop (hoe slim!). En opnieuw schoot hij een flink aantal foto's. Inmiddels begon ik het wat gek te vinden. Waar ging hij deze foto's voor gebruiken? Ik besloot het te vragen als we 'm nogmaals zouden zien, maar dat gebeurde niet meer. Zou hij de plaatjes 's avonds vol trots aan zijn vrouw en kinderen laten zien? Of aan al zijn dorpsgenoten? We zullen het nooit weten...

Wat we wel weten is wat er gebeurt met de foto die even later bij lunchtent Route JP 372 gemaakt werd. De eigenaar was zo blij met ons dat hij ons bij vertrek stickers aanbood. Maar hij wilde ook een plaatje van ons, voor op zijn wall of Fame. Voordat we konden poseren moest ik die muur nog uitgebreid bekijken. Veel wall, weinig fame, of in ieder geval niemand die ik als enorme beroemdheid herkende. Ondertussen werd een serveerster opgetrommeld om ons allen op de plaat te zetten. Er werd nog even een auto verzet, de fietsen werden goed gezet en de eigenaar legde uit dat we een v moesten maken met onze vingers. Dat was namelijk Japans voor vrede. Voordat we uitgelegd hadden dat dat ook Nederlands voor vrede was had de serveerster op de knop gedrukt. We namen hartelijk afscheid, het schept toch een band, samen op de foto.

Gisteren in Kyoto en vandaag in Nara hebben we alleen maar mensen gezien die samen op de foto gingen. Niet alleen net elkaar, maar ook met een pagode, een beeld van Boeddha, een toegangspoort, een tempel, een andere tempel en daarna nog een tempel of drieëntwintig. Iedereen dezelfde foto, om thuis te kunnen laten zien hoe mooi het was. Soms heb je het gevoel dat het eerder om de foto gaat dat om de authentieke beleving. Maar wie ben ik om daar iets over te zeggen, met in ieder geval al 3 gb aan beeldmateriaal op de camera!

Maar ik ben ook een tegenbeweging begonnen. Naast al die schoonheid, heb ik mijzelf ten doel gesteld zo veel mogelijk convenience stores te fotograferen. Allemaal identieke blokkendoosjes, doorgaans met een enorme vlakte asfalt ervoor. Alleen de striping verschilt. Je heb ze in blauw groen (Family Mart), blauw met een beetje roze (lawson station), oranje groen rood (7 eleven), oranje rood paars (k-circle) en rood groen (poplar). En nu vergeet ik er vast nog een paar. Ze zijn onze rotsen in de branding waar we na een fikse tocht weer even bij kunnen tanken. En waar al die tempels, paleizen en shrines al miljoenen malen vastgelegd zijn, worden deze levensbelangrijke kleine winkels steeds maar weer over het hoofd gezien! So.... Can I take picture?