Tokyo nadert

Tokyo nadert. Of beter, wij naderen Tokyo. Nu nog in onze tent aan de oevers van Lake Yamanaka, voor we net nog even - eindelijk - de Fuji in volle glorie mochten aanschouwen. Morgen in de drukte van de hoofdstad, waar negen miljoen mensen door elkaar heen krioelen, als het er geen elf zijn. En waar wij met onze fietsen de weg zullen moeten vinden. Dat zal zeker niet de makkelijkste opgave van deze reis zijn.

Tokyo is ook het eindpunt. Hoewel we vrijdag aanstaande ook nog de tocht naar Narita, waar het vliegveld is, zullen ondernemen, is Tokyo toch feitelijk de eindbestemming. Het voelt gek, na weer drie weken ruim 1400 kilometer door dit land gefietst te hebben, zijn we morgen opeens niet meer onderweg.

Het lijkt wel of wij er mentaal al wat op voorbereiden. Allereerst zijn we de afgelopen dagen wat meer aan het freewheelen in het merengebied rondom de Fuji. We hadden immers wat tijd over. Het aantal kilometers gisteren en vandaag was respectievelijk 36 en 21! Als je ook al geregeld boven de honderd hebt gezeten zijn dat kippeneindjes. We zitten meer met onze reet in warmwaterbronnen dan op het zadel. Heerlijk ontspannen is dat! 

Gisteren waren we voor het eerst ook weer meer in een toeristen omgeving. Omdat het regende kozen we een hostel als overnachtingsplaats. Niet in het minst omdat deze K's Hostel in Kawakuchiko aangeprezen wordt in de alwetende Lonely Planet (want ja, Mount Fuji bestaat wel in hun universum), kwamen we allerlei medereizigers tegen. We konden weer eens goed bijkletsen met anderen. En zo zaten we gisterenavond aan de bar biertjes te drinken met een Amerikaanse uit Seattle die naar Japan gekomen was om haar zoon te verwelkomen. Die heeft over een week zijn tweede Afghanistan Missie erop zitten. We dachten nog even in een catfight terecht te komen toen een andere toeriste, van oorsprong Oostenrijks maar inmiddels Australisch en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet helemaal helder meer door de joints die ze de afgelopen veertig jaar heeft gerookt, Amerika even als invading force neerzette. Met alle veroordelingen van dien. Gelukkig ging de Amerikaanse daar niet te veel op in zodat de avond gezellig bleef. 

Ik vermaakte me toch wel want had uitzicht op een koeling met de beste Belgische bieren, waaronder Chimay, Duvel en heel uitzonderlijk, Geuze Boon, een van mijn favorieten. Maar wel voor negen euro de fles, dus we hebben ons tot het - overigens ook zeer smaakvolle - Japanse pils beperkt. Thuis ligt de koelkast tenslotte nog vol.

Ja, thuis... Het komt dichterbij! Gelukkig is de omgeving hier zo anders dat we er nog weinig aan denken. En zolang je je nog omgeven weet door toiletten met verwarmde brillen en en een dashboard om al het afspoelen en reinigen te regelen, blijf je je in een andere wereld wanen. Vandaag in de Onsen overigens een nieuwe toilet feature ontdekt. Dit exemplaar had zelfs een föhn om na het spoelen van je gat het ook nog even grondig te drogen!

Morgen Tokyo. De reis zit erop. Twee dagen tijd om ons in deze wereldstad onder te dompelen en terug te kijken op alles wat we de afgelopen drie weken hebben meegemaakt. De fysieke reis zit erop, maar mentaal blijven we altijd onderweg!