Don't try this at home

Twee dingen die je in Nederland niet kunt oefenen: 40 kilometer afdalen (over een hoogte van 1100 meter) en de grootste stad ter wereld in fietsen. We hebben het vandaag allebei gedaan. Het eerste was een absolute aanrader, het tweede was eigenlijk ook best tof.

Het is wel een verandering van omgeving. Vanochtend, hier 110 kilometer vandaan stonden we aan een idyllisch meertje, met een zwaan die om brood kwam bedelen. Alles was kalm en relaxed.

Eigenlijk ging de afdaling naadloos over in de stad. Niet meteen Tokyo zelf, maar voorsteden die wel tot de agglomeratie gerekend worden. Zo daal je met een woest riviertje door een groen dal, zo zit je weer tussen de winkels en (weg)restaurants. Het bekende beeld: de Max Value (supermarkt), de Aoki (kleding), de Netz (auto's), de Eneos (benzine) en de Sukiya (Japans fastfood). Soms, verscholen en op de tweede rang nog een tempeltje of een shrine. En een kathedraal.

Een kathedraal?

Japan is toch niet christelijk? 

Inderdaad, het grootste deel van de bevolking hier combineert het shintoïsme met het boeddhisme. Daarnaast zijn er wat kleine andere religies actief, waaronder het Katholicisme. Maar dat is hier zo klein dat ze zelfs nog geen misbruik-schandalen hebben. Waarom dan toch die kerken en kathedralen? 

Het zijn trouwlocaties. Blijkbaar geeft het je huwelijk een extra als je dat in een oorspronkelijk Europees godshuis doet. Nou ja, oorspronkelijk.... Die gebouwen zijn w vaak zo nieuw als het maar zijn kan. Bijna van plastic. Hoe groter hoe beter, we zijn zelfs al lang een compleet nagebouwd San Marcoplein gereden!

Fietsen door Tokyo is echt een sensatie! De voorsteden zijn nog niet echt de moeite waard, maar als je dan tussen die hoge gebouwen vol lichtreclames rijdt, met om je heen talloze auto's, scooters en fietsen dan geeft dat een werelds gevoel. Grappig dat - ik schreef het al eerder - de langzamere fietsers het voetpad verkiezen en de snelle jongens, waaronder wij onszelf ook mogen rekenen, op de rijbaan hun weg vinden. Zo maakten we geregeld onderdeel uit van een groepje fietsers, allemaal voorzien van een stoere racefiets, die met grote vaart op de buitenste baan van de wegen - doorgaans driebaans - onveilig maakten. Wij waren van hen de braafsten, wat betreft stoppen voor rode lichten. Zij namen het niet zo nauw met de regels en zochten voortdurende naar een gaatje om zich zo snel mogelijk te verplaatsen. Grappig was wel dat wij, ondanks alle bagage op de fiets, deze durfallen meesttijds makkelijk bijhielden en soms zelfs inhaalden! Hebben de afgelopen drie weken toch nog iets opgeleverd!

Zonder te oefenen.....