Sushi in de polder

We werden warm verwelkomd in een van de weinige sushibarren in het eet, drink en feestgebied van Hiroshima. Een ouder echtpaar stond er duidelijk op klanten te wachten. Dat wij dat zouden zijn was nog niet vanzelfsprekend. Want hoe vind je de sushibar tussen de yakatori tenten, udon restaurants en tempura eterijen? Gewoon aan een Japanner vragen. In een soort van mengeling van Japans en een heel klein beetje Engels zal die je eerst zeggen dat ie het niet weet. Vervolgens gaat ie het vragen. Dat leidde ditmaal nog nergens toe, maar toen we wat doorliepen, kwamen ze (een stelletje) opeens achter ons aangerend: ze hadden een uithangbord met Sushi gezien!

Kortom, wij naar binnen. Geen kaart, dat was jammer. Ook geen plaatjes. Met moeite en de hoe en wat in het Japans een vertaling gevinden voor 'alles goed!'. Dat was het teken voor de man om los te gaan. Inmiddels bleek dat de twee oudjes een heel basaal niveau van het Engels wel degelijk beheersen, en met veel smaak wisten ze ons te vertellen dat ze in Nederland geweest waren. Amsterdam, dat herinnerden ze nog. Anna Frank. Ja, die kennen we! En Kinderdijk. Dat is wat je als Japanner bijblijft. Oja, na een tijdje kwamen ze ook met Rubens... We hebben ons de moeite bespaard uit te leggen dat dat een Belg was en dat zijn huis toch echt in Antwerpen staat.

We hebben er een half uurtje gezeten. Dat is wat een gemiddelde maaltijd hier aan tijd neemt. Daarna wandelden we nog even door Hiroshima, onder meer lang de A Bomb dome. Bijna zeventig jaar geleden was alles hier weggevaagd. Niets meer van over, alles dood. Nu is Hiroshima weer een levendige stad. Het sushi- echtpaar is misschien wel slechts een aantal jaar na die fatale bom geboren.... Wellicht hebben ze de wederopbouw gezien? Misschien komen ze heel ergens anders vandaan...

Wat maakt het ook uit: Kinderdijk, dat maakt indruk!