De Corona Versneller

Konden we de afgelopen dagen alles omtrent de Corona crisis nog enigszins negeren en afdoen als een ver van ons bed show, inmiddels zitten we er midden in. Niet dat er hier in Taiwan zoveel aan de hand is. Het leven gaat rustig door, alles is gewoon open en het lijkt alsof mensen zich eerder zorgen maken over het weer dan over een virus. Ook hier loopt het aantal gevallen wel wat op, maar niet in de proporties die we in Europa zien. De teller staat nu op 135, waarvan er ook alweer een aantal is opgeknapt. En sinds het begin van de uitbraak, veel eerder dan in ons land, is er één dode gevallen.

Maar meneer Rutte wil dat we naar huis komen en met hem de hele Nederlandse regering. En misschien vinden een aantal familieleden en vrienden het ook wel een prettige gedachte als we niet zo ver weg zitten. Kortom, ondanks dat we eindelijk in een mooi gebied zitten, de East Rif Valley, we op paradijselijke plekjes slapen en we nog nooit zoveel apen bij elkaar hebben gezien, willen wij best versneld naar huis. Maar hoe?

Drie dagen geleden zijn we, na een paar appjes van vrienden ontvangen te hebben met daarin Rutte’s oproep, begonnen aan deze opdracht. Of zal ik ‘m uitdaging noemen? Eerst maar eens een appje naar de KLM gestuurd. Die zullen het wel druk hebben, dus we verwachten niet meteen antwoord. Nu, drie dagen later, nog steeds niets gehoord op dat appje. Ook even geprobeerd te bellen met de Nederlandse vertegenwoordiging hier op het eiland. Nederland heeft hier geen ambassade, want officieel erkennen we Taiwan niet. Anders wordt China, of zoals ik officieel moet zeggen: de Volksrepubliek China, boos. En dat willen we natuurlijk niet. Telefonisch kwamen we er niet doorheen. Dus stuurden we een mailtje dat onbeantwoord bleef. Daarom na anderhalve dag nog maar eens een mailtje gestuurd, nu naar een ander adres. En waarachtig, meteen een out of office reply, met de boodschap dat de consulaire afdeling gesloten was. Maar mailtjes die niet over het maken van afspraken gingen zouden wel worden gelezen en enkele uren later kregen we een knip en plakwerkje terug met informatie die we overal elders ook al gevonden hadden. Samenvattend: verlaat zo snel mogelijk het land en neem daarvoor contact op met je luchtvaartmaatschappij.

Overigens was dat ook de geautomatiseerde boodschap van de app die we terugkregen van Buitenlandse Zaken, nadat we ook daar om advies gevraagd hadden. Ook nog even naar de webstek van Interpolis gesurft, waar ik al jaren een doorlopende reisverzekering heb lopen. Daar kregen we een hart onder de riem: verlaat zo snel mogelijk het land en de extra kosten die je daarvoor maakt worden niet door ons vergoed, net zo min als de kosten voor het omboeken van een ticket. Oja, verder verwezen ze naar de luchtvaartmaatschappij. Kortom we moesten en zouden de KLM spreken. En dat wilden we inmiddels ook echt heel graag. Maar de KLM wilde ons blijkbaar niet net zo graag te woord staan.

Dan maar zwaar geschut: we hebben de pitbull ingezet, ook wel bekend onder de naam Bianca L. te A., aka Patrick’s zus. Zij greep de telefoon en liet niet los totdat ze er een ticket op een nieuwe datum uit had. De 24ste! We kunnen naar huis! Dus maakten we meteen een planning om op tijd weer in Taipei te zijn. En we gingen met een gerust gevoel naar bed.

Om wakker te worden met de mededeling dat de vlucht op de 24ste gecanceld was. We ontvingen een vriendelijk mailtje waarin ons ook een tegoedbon voor een jaar werd aangeboden. Verder mochten we het zelf uitzoeken. Saillant detail: KLM beweerde in het mailtje niet te mogen landen in Taiwan, maar volgende onze informatie is dat niet juist (klopt wel dat niet Taiwanezen het land niet meer in mogen, maar mensen mogen er nog wel uit! Maar er zijn waarschijnlijk te weinig Nederlanders hier om een vliegtuig mee te vullen en dan kost het geld. Wij hebben het gevoel dat dat de ware reden van het schrappen van de vlucht is, ondanks alles wat meneer Elbers op de Nederlandse televisie zegt over dat ze er alles aan doen zoveel mogelijk mensen te repatriëren).

Inmiddels hadden we ontdekt dat Air France/KLM een customer care centre ter plekke heeft. Die dus om acht uur, wanneer ze volgens onze informatie open zouden gaan, meteen gebeld. Drie kwartier naar een repeterend wachtstand muzakje geluisterd en toen, waarachtig, iemand aan de lijn. En die kon ons zo omboeken naar een China Airlines vlucht op 25 maart! Vreugde alom, daar aan het ontbijt in Chinshang! Nu kunnen we alleen maar hopen dat we over 5 dagen daadwerkelijk in een vliegtuig zitten!

Eerlijk is eerlijk, dit maakt een vakantie niet leuker. Je bent er toch constant mee bezig, zeker als je het gevoel krijgt overal tegen muren op te lopen. En hoewel we best begrijpen dat iedereen door de situatie overvallen is en zijn of haar weg dolende chaos zoekt, is dit buitengewoon frustrerend, met name omdat je niet het gevoel hebt dat altijd de waarheid gesproken wordt.

En toch zitten we hier elke dag op onze fietsen! Dat is best fijn, want het verzet de zinnen. Bovendien zien we mooie dingen en maken we best bijzondere ontmoetingen mee. Zoals gisteren, in een dorpje waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Daar stonden we even voor een eettentje dat zich Bistro Sarconi noemde. We werden door de chef naar binnen genood en voor we het wisten smulden we van wat hij zelf noemde world cuisine met lokale producten. Wat te denken van een risotto van zwarte rijst uit de bergen, met inktvis uit de haven van Taitung en wat zeewier. Of een spaghetti met tomatensaus met paddenstoelen uit de streek. ‘Die worden veel in de keuken van de Hakka cultuur, de oorspronkelijke bewoners hier, gebruikt,’ vertelde hij gepassioneerd en soms in een onnavolgbaar en helaas ook wel eens onvolgbaar Engels. Maar smaken deed het en met iets te volle buiken fietsten we door, een brede vallei in waar de rijstvelden groen afsteken tegen de kolossale bergruggen aan weerszijde.

Vandaag fietsen we ook weer langs velden vol theestruiken, afgewisseld met wat ananas plantages. Onderweg proeven we daarvan weinig, maar op de slaapplekken hebben we dat voorrecht vaak wel. Overigens slapen we de afgelopen dagen op bijzondere locaties. Nu hebben we een soort houten huisje en gisteren hadden we een heel huis - super trendy ingericht- helemaal voor ons zelf. Dat de uitbaatster van de homestay zelf in een scharrig hutje naast de villa leek te wonen, deed wel een beetje pijn. Aan de andere kant had ze wel twee mooie witte auto’s voor de deur staan. Ach, zo valt alles kapot te relativeren......

Morgen is onze laatste fietsdag. Ik heb daar natuurlijk een dubbel gevoel over. Het liefst hadden we nog een paar dagen doorgereden, onder meer om de Taroko kloof te bezoeken. Daar zullen we nu over twee dagen met de trein langs zoeven, om op tijd voor de vlucht in Taipei te zijn. Maar vakantie is geen vakantie als je repatriëringsstress hebt. Daarom sta ik helemaal achter het besluit om versneld een punt achter dit Rondje Taiwan te zetten. Met pijn in het hart.

We zijn echter nog niet weg en wie weet wat er nog allemaal gebeurd! De afgelopen 72 uur waren daar een goed voorbeeld van! Ik houd jullie op de hoogte van onze terugkeerswens en de obstakels die we daarin tegenkomen!